Σε αυτό το χώρο με τους πίνακες άλλους στοιβαγμένους δεξιά και αριστερά και άλλους να κρέμονται στους τοίχους ,περνώ αρκετές από τις ώρες της μέρας μου.

Σε αυτό το χώρο με τους πίνακες άλλους  στοιβαγμένους δεξιά και αριστερά και άλλους να κρέμονται στους τοίχους ,περνώ αρκετές από τις ώρες της μέρας μου.
Κάποιες φορές με πιάνει μια μανία να να ζωγραφίζω ασταμάτητα και άλλοτε πάλι να περιφέρομαι άσκοπα μέσα σε τούτο τον χώρο, προσπαθώντας τάχα να βάλω μια τάξη μέσα στο χάος που επικρατεί η να πίνω  τον καφέ μου κοιτάζοντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο.
Είναι μέρες που δεν ξεκολλάω από τούτο το δωμάτιο,βουτάω τα πινέλα στις μπογιές,  ξεκινάω να ζωντανεύω το καμβά,παίρνω τη μια σπάτουλα και μετά από λίγα λεπτά την πετάω στην άκρη για να δοκιμάσω με μια μεγαλύτερη που στην πορεία θα διαπιστώσω πως δεν μου κάνει.
Στην άκρη και αυτή και ξανά το χρώμα να κυλάει στον καμβά τα πινέλα να υπακούουν τις προσταγές μου και  οι εικόνες να εναλλάσσονται  για αρκετή ώρα η μια μετά την άλλη μπρος από τα μάτια μου, μέχρι που ξαφνικά συνειδητοποιώ πως το ταξίδι μου πήρε τέλος.
Κοιτάζω τον πίνακα,δεν με ικανοποιεί το αποτέλεσμα,πάντα θα βρίσκω ψεγάδια,πάντα θα θεωρώ πως κάτι του λείπει,κάτι θα μπορούσα να προσθέσω για να βγει καλύτερος.
Περνούν μερικά λεπτά που στέκομαι και τον κοιτάζω αναποφάσιστη και μετά το τολμώ και παρεμβαίνω, στην αρχή δισταχτικά και μετά με περισσότερο θάρρος.
Μια πινελιά εδώ και άλλη μια λίγο πιο κάτω...λίγο χρώμα ακόμα και άλλο λίγο και να που κάτι γίνεται,να που αρχίζει να μου αρέσει..

Η άνοιξη και το φθινόπωρο πάντα μου δίνουν την ώθηση για να ζωγραφίζω..
Με προκαλούν  να βουτάω στους έντονους χρωματισμούς που δηλώνουν την παρουσία τους, να περπατάω στα μοναδικά και πανέμορφα μονοπάτια που ξεδιπλώνονται μπρος από τα μάτια μου και να χάνομαι μέσα σε αυτήν την ονειροπόλα διάθεση ,την γλυκιά μελαγχολία μα  και την αναγέννηση της ελπίδας..

Ο χειμώνας πάλι με παροτρύνει να γράψω..
Με μια κούπα καφέ περνώ πολλές ώρες της μέρας μου μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή παρέα με τους ανθρώπους μου..
Με όλους αυτούς που χρόνια τώρα με συντροφεύουν,με αυτούς που από τα είκοσι μου χρόνια επέλεξα να βάλω στη ζωή μου και για να είμαι ειλικρινής δεν το μετάνιωσα καθόλου.
Κάθε βιβλίο μου, κάθε ήρωας του, ένα κομμάτι μου, μια μεγάλη μου αγάπη..
Κλείνοντας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου ΜΕ ΘΕΑ ΤΗ ΛΙΜΝΗ   ,όπου ο ένας από τους ήρωες,ο οποίος τυχαίνει να είναι συγγραφέας, αναφέρεται στα συναισθήματα που τρέφει για τους χαρακτήρες που ζωντανεύει στα βιβλία του.
Νομίζω πως με αντιπροσωπεύει απόλυτα..

Χρόνια τώρα μοιράζομαι μαζί τους τη μοναξιά, την απελπισία, τα πάθη, τα όνειρα και τους φόβους τους.

Μερόνυχτα μένω άγρυπνος προκειμένου να δώσω διέξοδο στα αδιέξοδά τους.

Σπαταλάω το χρόνο μου προσπαθώντας να βρω τρόπους για να εκπληρώσω κάποια από τα όνειρα και τους πόθους τους.

Τους βοηθάω όσο μπορώ με το να τους χαράζω καινούριες πορείες, με το να τους προσανατολίζω προς νέους ορίζοντες.

Τους πλάθω, τους δίνω ζωή, τους ερωτεύομαι, τους μισώ, τους σκοτώνω!

Έχω τη δύναμη με αυτούς να κάνω τα πάντα!

Στεναχωριέμαι, χάνομαι, βρίσκομαι στο κενό όταν τα κεφάλαια τελειώνουν και αναγκαστικά μπαίνει ο επίλογος.

Αύριο....περίμενε μέχρι αύριο και θα δεις πως όλα θ'αλλάξουν........Tomorrow ...wait till tomorrow and you will see everything will change ......

Tomorrow acrylic on canvas 70X50.

Αύριο....περίμενε μέχρι αύριο και θα δεις πως όλα θ'αλλάξουν...........

Είμαι σίγουρη πως θ'αλλάξουν..

Σε πείσμα εκείνων των σκιών που τις νύχτες την αγρύπνια μας παζαρεύουν,

σε πείσμα των χρόνων που σιωπηλά μας προσπέρασαν,

των ειδημόνων που την ύπαρξη μας αρνήθηκαν............

Σε πείσμα της μέγγενης που τα κεφάλια μας σφίγγει,

του περιθώριου που να συμμαχήσει με μας ζητάει επίμονα..

Σε πείσμα των βρυκολάκων της ήττας και των δακρύων που απομυζήσανε,

περίμενε μέχρι αύριο και θα δεις πως για μας όλα θ'αλλάξουν.

Εμείς θα τ'αλλάξουμε Μαρία..............

Tomorrow .... wait till tomorrow and you will see everything will change ..........I'm sure they will change.
In the stubbornness of those shadows who, in the nights,our anxieties haggle,
in stubbornness of the times that silently passed us,of the experts that our existence denied .
In stubbornness of the margin that is asking us to ally with us.
In stubbornness of the defeat and the tears that slit our face,wait till tomorrow and you will see everything will change..

Το 1829 και με την άδεια των Τούρκων ένας περιηγητής εκείνης της εποχής θέλησε να το πάρει..In 1829 and with the permission of the Turkish....

The Dream..pencilildrawing,35Χ49.

Το 1829 και με την άδεια των Τούρκων ένας περιηγητής εκείνης της εποχής θέλησε να το πάρει. Το μεγάλο  βάρος του όμως στάθηκε εμπόδιο στο να το  ξεριζώσει από τον τόπο του..
Κατά καιρούς έγιναν και άλλες απόπειρες αρπαγής του ,όπως αυτή του λόρδου Έλγιν,οι καπουτσίνοι όμως μοναχοί δεν το επέτρεψαν..
Μέσα στο πέρασμα των χρόνων πολλοί ήταν εκείνοι που δεν το σεβάστηκαν , υπήρξαν όμως και κάποιοι που προσπάθησαν  να  κρατήσουν ζωντανό τούτο το μνημείο και την ιστορία που κουβαλούσε πάνω στους έξι επιβλητικούς ημικίονες του, στη ζωοφόρο του και στη μονολιθική του στέγη...
Έτσι το μνημείο του Λυσικράτους στέκεται ακόμα εκεί, στους ανατολικούς πρόποδες της Ακρόπολης για να μας θυμίζει μια εποχή λάμψης και πολιτισμού που έμεινε στην Ιστορία.
Μιας εποχής που κάποιοι είχαν την τύχη να βιώσουν και κάποιοι άλλοι ακόμα και  σήμερα να καπηλεύονται..
Μέσα από μια συλλογή γκραβούρων του 19 αι. επέλεξα τη συγκεκριμένη και με τη βοήθεια του μολυβιού μου προσπάθησα να την ζωντανέψω   πάνω  σε μια κόλλα χαρτί,για να ζήσω έστω και για λίγο το Όνειρο..

In 1829 and with the permission of the Turkish, a traveler of that time wanted to take it but it's huge weight, was an obstacle to uprooting it from its place.
Α lot of  people tried to steal it, to take it to foreign places.
One of them was Lord Elwine,fortunately Capuchin monks did not allow it.
In the passage of time many were those who did not respect this monument.but there were also some others who tried to keep alive the monument and its history alive to preserve its six imposing columns, its frieze and monolithic roof ..
So the Lysikratos Monument still stands there, at the eastern foothills of the Acropolis, to remind us the years of sparkle and civilization that has remained in history.
From a collection of 19th centuries gravurus I choose this one and with the help of my pencil I tried to bring it to life on a paper glue and to live for a while the Dream.

Και είναι εκείνη η ένταση,αυτό το περπάτημα πάνω σε τεντωμένο σχοινί...

Tenderness, acrylic on canvas 35X50

Και είναι εκείνη η ένταση,αυτό το περπάτημα πάνω σε τεντωμένο σχοινί.
Είναι αυτή η υπερένταση που σε ανύποπτο χρόνο το στήθος μου σφίγγει.
Είναι η ανάγκη του να εκφράσω ελεύθερα,όλα αυτά που κρυμμένα μέσ’στο μυαλό μου κρατάω.
Και είναι η αλήθεια που κάποιες φορές πρέπει να θάβεται,είναι η πίκρα για όλα αυτά που δεν γίνηκαν.
Είναι ένα βλέμμα που τη σκέψη μου διαπερνά και ένα χαμόγελο που το δρόμο μου δείχνει.
Και είναι ένα ερώτημα που αναπάντητο ίσως θα μείνει,μια τρυφερότητα που στην επιφάνεια αρχίζει να βγαίνει.
Είναι ένα δίλημμα που μακριά μου θα διώξω κι’ένα επιχείρημα που επιχείρημα στην ουσία δεν είναι.
Και είναι ένα τέλος που από μιαν αρχή δειλά σφραγίζεται,είναι ένας κύκλος με μια περίμετρο που στον αέρα σκορπίζεται.
Και είναι δυο λέξεις που ακόμα διστάζω να ξεστομίσω,μια ιστορία που τη ροή της εκ’των προτέρων γνωρίζω και μια επιθυμία που με αναγκάζει όλα όσα φοβάμαι θαρρετά να ζητήσω.
Χ.Ματαράγκα

Παραμερίζω τους φόβους μου..I turn aside my fears..

Tabula rasa, acrylic on wood 40X35.

Παραμερίζω τους φόβους μου, σβήνω από τη μνήμη μου όλα αυτά που μέχρι σήμερα έμαθα,ανοίγω φτερά και πετάω με ταχύτητες ασύλληπτες προς τα κει που το κάλεσμα αρχίζει να γίνεται όλο και πιο επίμονο και κάποιες στιγμές σχεδόν επιτακτικό.
Ανυπομονώ να δω,να γνωρίσω, να μάθω απ΄την αρχή, από το μηδέν, από το τίποτα που μου τάζει το όλο..
Κύμα ωστικό με σηκώνει με παρασύρει ,με παραλύει..
Θαρρείς και εξαυλώνομαι ,φεύγω, χάνομαι,γίνομαι σκόνη κοσμική..

Για λίγο σκοτάδι και μετά άπλετο φως,καινούργιοι ήλιοι, καινούργια γη..
Tabula rasa..και γράφω ξανά..
Μαθαίνω,επιλέγω, χτίζω,γκρεμίζω, δέχομαι, αρνούμαι,μαθαίνω,αγαπώ,συγχωρώ..
Ρήματα με νέες έννοιες,τα αποτυπώνω,τα μελετώ, τα κατανοώ...

I turn aside my fears, I erase from my memory all that I have learned..
I open my wings and fly.

I look forward to seeing, to know, to learn from the beginning, from scratch
from anything that promises me everything.
Α blast wave raises me with drag.

I' disappear,I'm leaving, I'm cosmic powder.
A few moments of darkness and then plenty of light, new suns, new earth.

Tabula rasa..and I write again ..
I learn, choose, build, break, accept, refuse, learn, love, forgive.
Verbs with new concepts, I print them, study them, understand them ...

Από τα παράθυρα μπαίνει άπλετο φως..From the windows comes a lot of light ..

On the road 70Χ50.

Από τα παράθυρα μπαίνει άπλετο φως..
Καφές.. ο πιστός μου φίλος πάντα ακουμπισμένος σε ένα τραπεζάκι δίπλα από το καβαλέτο και ένα ακόμα πρελούδιο του Σοπέν να σκορπά τις νότες του μέσα στο δωμάτιο και να με ταξιδεύει στους κόσμους όπου οι νότες συνυπάρχουν αρμονικά φλερτάροντας αδιάκοπα η μια την άλλη.
Αφηρημένα κοιτάζω από το παράθυρο τις ψηλές λεύκες που λικνίζονται από το ελαφρό φύσημα του αέρα , την έρημη ακτή  που απλώνεται λίγα μέτρα πιο κάτω και το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας που κυριαρχεί μέχρι το βάθος του ορίζοντα.
Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο μου έρχεται στο μυαλό μου το on the road του Kerouac..δεν ξέρω πως και γιατί το θυμήθηκα..
On the road....με τράβηξε ο τίτλος θυμάμαι από την πρώτη στιγμή που το είδα στο ράφι του βιβλιοπωλείου...
Φευγάτος,σε προδιαθέτει να το διαβάσεις..
Φευγάτος ο τίτλος φευγάτη και εγώ μια χαρά δέσαμε..
Να φύγω θέλω σήμερα να μπω μέσα σε ένα αυτοκίνητο και να ξεκινήσω ένα ταξίδι χωρίς κάποιον προορισμό.
Απλά να ταξιδεύω,άλλοτε να διανύω με μεγάλη ταχύτητα τους ευθείς δρόμους της Αριζόνας και της Νεμπράσκα και κάποιες άλλες φορές να χάνομαι στους επαρχιακούς δρόμους της Βαυαρίας και στα στενά δρομάκια της Καλαβρίας..
Μετά να τραβάω για το Μονπελιέ και ξαφνικά να το μετανιώνω να κάνω στροφή και να κατευθύνομαι βόρεια να χαράζω πορεία για τη Βρετάνη μέχρι που στο τέλος και χωρίς να το καταλάβω να βρίσκομαι στις υπέροχες εξοχές της Σκωτίας..
On the road..δραπετεύω ,φεύγω απολαμβάνω το ταξίδι μου,τις όμορφες στιγμές και τις μικρές και μεγάλες του εκπλήξεις..
Καθ'οδόν με τα χρώματα να με οδηγούν στην πιο μεγάλη μου περιπέτεια..


From the windows comes a lot of light ..
Coffee .. my loyal friend always resting on a table next to the easel and one more Chopin prelude to scatter his notes in the room and to take me to the worlds where the notes coexist harmoniously.
I look out of the window the tall poplars rocked by the gentle blow of the air, the deserted coast stretching a few meters further down and the endless blue of the sea that dominates the depth of the horizon.
Without any particular reason, the book of Kerouac comes to my mind ..
I do not know how and why I remembered it.
On the road....
Let me go today, get into a car and start a journey without a destination.

Just to travel, sometimes to ride the straight streets of Arizona and Nebraska  and sometimes to get lost in the provincial streets of Bavaria and the narrow streets of Calabria.
Then I go to Montpellier and suddenly change my mind, I turn and head north to Brittany until, in the end and without realizing it, I am in the beautiful countryside of Scotland.
I escape, I am enjoying my journey, the beautiful moments and the small and big surprises.
On the road ...with the colors to lead me to my greatest adventure ..

Την αυγή που ανοίγοντας τα φτερά σου καινούριους γαλαξίες θ'αναζητήσεις..Tomorrow at sunrise you will open your wings to search for new galaxies...

New galaxies, acrylic on paper 35X50.

Την αυγή που ανοίγοντας τα φτερά σου καινούριους γαλαξίες θ'αναζητήσεις,
ο ουρανός κόκκινος θα βαφτεί..

και η θάλασσα ζηλεύοντας τη λάμψη του,τις αχτίδες του ήλιου στο σκούρο βυθό της ύπουλα θα παγιδέψει.
Κι'εμείς αναπολώντας τις μέρες των κέρινων ομοιωμάτων,
τα μάτια θα κλείσουμε για να μη δούμε..

μη μάθουμε..
μην απορήσουμε..
Χ.Μ.


Tomorrow at sunrise you will open your wings to search for new galaxies.
Tomorrow the sky will be painted red and the sea enlivening its shine, the sunshine of the sun on its dark bottom will trap.

And then all of us who bow down to the waxlike faces will close our eyes so that we do not see, do not learn, do not wonder..

Αβίαστη επαφή,ανάλαφρο άγγιγμα,πνοή που ανασταίνει. Strenuous touch, light touch, resonating breath.

The touch of the oceans, acrylic on parer 35X50.

Αβίαστη επαφή,ανάλαφρο άγγιγμα,πνοή που ανασταίνει.
Λέξεις που σ’ερμηνείες δεν χαραμίζονται..
Χρώματα...έντονα χρώματα,ανεξίτηλα.
Μορφή διάφανη σε διάσταση ονειρική,νότες που ξέφυγαν απ’τις γραμμές του πενταγράμμου.
Μήκη και πλάτη που τις ισορροπίες διατάραξαν καθώς τη φορά τους σε καινούργιες ηπείρους παζάρεψαν.
Ελεύθερη έκφραση και δάκρυ,πολύτιμη πέτρα αμέθυστου.
Γέλιο...σειρά από πέρλες λευκές...εκτυφλωτική η λάμψη τους.
Επικοινωνώ με τη γλώσσα των αισθήσεων που μέσα μου ξύπνησαν τ’αμέτρητα βάθη των ωκεανών που ακόμα δεν ταξιδεύτηκαν,
oι ασημένιες ανταύγειες των φεγγαριών που ακόμα δεν φανερώθηκαν,
oι χρυσές αχτίνες των ήλιων που δεν έχουν προλάβει ν’ανατείλουν.
Χ.Ματαράγκα

 Strenuous touch, light touch, resonating breath.

Words that are not interpreted.

Colors ... bright colors, indelible.

A form of translucent dreamlike dimension, notes that escaped from the lines of the pentagram.

Free expression and tear, precious stone of amethyst.
Laughing ... a series of white pearls ... their glittering glow.
I communicate with the language of the senses that in me awakened the countless depths of the oceans that have not yet traveled,the silver motifs of the moons that have not yet been revealed,
the golden rays of the sun that have not yet risen..

Λένε πως οι μέρες σε ένα μικρό αγρόκτημα είναι μέρες κοπιαστικές..

 Η μικρή φάρμα,ζωγραφική με κάρβουνο 35Χ50.

Λένε πως οι μέρες σε ένα μικρό αγρόκτημα είναι μέρες κοπιαστικές..
Πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν..
Σκληρή η δουλειά τους άγριους μήνες του χειμώνα όταν η παγωνιά και οι βόρειοι άνεμοι που κατεβαίνουν από τα βουνά σαρώνουν τα πάντα στη διάβα τους,μα και  τους δύστροπους μήνες του καλοκαιριού όταν ο ήλιος  ρίχνει κατακόρυφα τις αχτίδες του πάνω στη γη, κάνοντας  το χώμα να αχνίζει από την μεσημεριάτικη  κάψα .

Έχει τις δυσκολίες της η ζωή εδώ πέρα..μου'πε ένα πρωινό ο κυρ Βασίλης σαν βρέθηκα στο μικρό του σπιτικό του, που με τα ίδια του τα χέρια έχτισε στην άκρη τούτης της φάρμας.
Μα έχει και τις ομορφιές του.. συμπλήρωσε η γυναίκα του καθώς μου πρόσφερε ένα γλυκό νεραντζάκι.

Με προσκάλεσαν εκείνο το πρωινό του Αυγούστου στο φτωχικό τους, όπως αποκαλούσαν το σπίτι με με τους πλύθινους τοίχους,την πρόσθετη ξύλινη βεράντα με τα κόκκινα γεράνια  και το χαγιάτι που κάποτε όπως με πληροφόρησαν ήταν γεμάτο με ζώα .
Με είχαν δει την προηγούμενη μέρα να περιφέρομαι στη γύρω περιοχή να  απολαμβάνω την ομορφιά του τοπίου και να  τραβώ τη μια φωτογραφία μετά την άλλη..
Με πλησίασαν και ανοίξαμε κουβέντα.
Ευχάριστοι καλόκαρδοι και χαμογελαστοί με κέρδισαν από την πρώτη στιγμή.
Δέχτηκα με χαρά την πρόσκληση τους και την επόμενη κιόλας μέρα πέρασα το κατώφλι του σπιτιού τους.

Νύχτα ακόμα, στο πρώτο ξημέρωμα ο πετεινός φωνάζει εγερτήριο και η φάρμα σιγά - σιγά ζωντανεύει..συνέχισε η γυναίκα να μου λέει καθώς γέμιζε το ποτήρι μου με δροσερό νερό.
Ώρα να σηκωθούμε, ώρα να ετοιμαστούμε ,πίνουμε λοιπόν από μια κούπα  ζεστό καφέ και μετά αρχινάμε τη δουλειά.!!
 Και μπορεί να σου φαίνεται παράξενο,μπορεί να μην το πιστεύεις αλλά η   αλήθεια είναι ότι μας πιάνει μια βιάση να βγούμε στον καθαρό αέρα,στον πρωινό και γεμάτο αρώματα αέρα για να πάρουμε δυο τρεις βαθιές ανάσες και μετά να πιάσουμε δουλειά. 
Ακούς την ησυχία εκεί έξω..την ακούς να σου λέει συνέχισε μην σταματάς...λίγο ακόμα ,άντε λίγο ακόμα ,πάρε μια ρουφηξιά από αυτή την υπέροχη ζωή που ο Θεός σου χάρισε.!!
Και η ώρα περνά μέχρι που εσύ ξαφνικά ανακαλύπτεις πως ο ήλιος έγειρε και  ούτε που το κατάλαβες..!!
΄Ωρα για ξεκούραση πια..μέχρι που ο ήλιος να ανατείλει ξανά..

Τους αποχαιρέτησα δίνοντας τους την υπόσχεση πως σαν βρεθώ ξανά στον τόπο τους το πρώτο πράγμα που θα κάνω θα είναι μια επίσκεψη στο φτωχικό τους..
Όχι για να πάρω τα φρέσκα αυγά και το κατσικίσιο γάλα που πρόσφεραν..Δεν τα πολυέχω ανάγκη..
Μαθήματα ζωής,αυτά  χρειάζομαι και νομίζω πως αυτοί οι δυο μπορούν να μου τα δώσουν..

Και να που κάποιες φορές το παλιό και το νέο μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά.Sometimes the old and the new can coexist harmoniously .....

Πατρίδα,ζωγραφική με κάρβουνο 50Χ30.
Homeland charcoaldrawing 50X30

Και  να που κάποιες φορές το παλιό  και το νέο μπορούν να συνυπάρξουν αρμονικά...
Ίσως γιατί  οι όγκοι των οροσειρών που αγκαλιάζουν σφιχτά τούτο το μέρος το προστάτεψαν και συνεχίζουν να το  προστατεύουν από τους  εισβολείς ..
Εδώ το παλιό και το νέο στέκονται αντικριστά με σεβασμό και κατανόηση,  χωρίς να τους  περνά από το νου να  το ένα να επιβληθεί πάνω στο άλλο,το πρώτο να καταρρίψει και να αφανίσει το δεύτερο..
Από τη μια τα ερείπια ενός χαμένου μέσα στους αιώνες πολιτισμού και από την άλλη τα κτίσματα του σήμερα, απολαμβάνουν την ηρεμία που αναδύουν τα γρανιτένια βουνά,τον δροσερό αέρα που  με στοργή τα χαιδεύει, το φρέσκο χώμα που αναζωογονεί και κρατά ζωντανά τα θεμέλια τους .

Έχει μια μαγεία τούτος ο τόπος..ένα μυστήριο και χιλιάδες κρυμμένα μυστικά..
Μυστικά μικρά και μεγάλα,σημαντικά και ασήμαντα, που ποτέ δεν θα βγουν στην επιφάνεια αλλά πάντα θα πλανιόνται στον αγέρα, σιγοψυρίζοντας το ένα στο άλλο τη δική του ιστορία..

Έχει μια μαγεία τούτος ο τόπος ,μια περίεργη ενέργεια που σε τραβάει,σε έλκει σαν μαγνήτης..
Στέκεσαι δίπλα από τα αρχαία ερείπια  και νιώθεις,αισθάνεσαι την παρουσία όλων όσων πέρασαν από εκεί και εναπώθησαν την καρδιά τους και τη ζωή τους ολόκληρη σε τούτο εδώ τον τόπο...
Είναι η δική τους πατρίδα, είναι η μεγάλη αγκαλιά που τους χώρεσε όλους με ζεστασιά και τους φύλαξε στοργικά με το πέρασμα των αιώνων.

Και τελικά, είναι ο τόπος που δεν θα τους προδώσει ποτέ, είναι η πατρίδα που ενώνει το πριν και το μετά, το παλιό με το νέο, το χθες με το σήμερα ,ο τόπος που  σιγά σιγά προετοιμάζει τον ερχομό του αύριο..

Sometimes the old and the new can coexist harmoniously ...
Perhaps because the volcanic volumes that hugged this place  protected it and continue to protect it from the invaders.
Here the old and the new stand oppose with respect and understanding, the first does not try to destroy  the second .
On the one side, the ruins of a lost civilization and on the other side the buildings of today, enjoy the tranquility of the granite mountains, the cool air that affectionately drives them, the fresh earth that revitalizes and keeps their foundations alive..

It has a magic this place, a strange energy that pulls you, pulls you like a magnet.
You stand beside the ancient ruins and feel, the presence of those who have passed from there, and have put their heart and life in this place ...

It is their own homeland, it is the great hug that has all received  with warmth and kept them affectionately over the centuries.
It is the homeland that joins the old with the new, the place that slowly prepares the coming of tomorrow.

Πρώτη εβδομάδα ενός νέου μήνα που μαζί του φέρνει και την πολυπόθητη Άνοιξη.First week of a new month that brings with him the coveted Spring..

Kassiopi acrylic on canvas 35X50.

Πρώτη εβδομάδα ενός νέου μήνα που μαζί του φέρνει και την πολυπόθητη Άνοιξη..
Ήλιος και ουρανός καταγάλανος μας αποζημιώνουν για τους προηγούμενους κρύους και βροχερούς
μήνες ενός σκληρού και αδυσώπητου χειμώνα, που πολλές φορές θαρρώ έπαιξε με τις αντοχές μας...

Σήμερα πηγαίνοντας μαι βόλτα στην παραλία δεν αντίκρισα το θυμωμένο πρόσωπο της θάλασσας που τις προηγούμενες μέρες αποθάρρυνε την κάθε προσπάθεια μου για να πάω προς το μέρος της..
Σήμερα ήταν ήρεμη, γλυκιά, γαλήνια,ήταν όμορφη και σαγηνευτική,σε προκαλούσε να πας κοντά της, να πέσεις στην αγκαλιά της και να νιώσεις το τρυφερό της χάδι στο κορμί σου.

Κάθισα  για αρκετή ώρα πάνω σε ένα βραχάκι παρατηρώντας τα παιχνίδια των γλάρων στα ανοιχτά και τις βουτιές μιας ομάδας υδρόβιων πτηνών που εδώ οι ντόπιοι αποκαλούν κολοβούτια και μετά παίρνοντας το μικρό μονοπατάκι με τους ευκαλύπτους  να πλαισιώνουν τις  άκρες του,τράβηξα προς τα πάνω..

Στο ξέφωτο που στρωμένο  με το βαθύ πράσινο χαλί με  τις μικρές  κίτρινες λουλουδένιες μπορντούρες  διάσπαρτες πάνω του, σε καλούσε να το διαβείς να το θαυμάσεις και αν μπορέσεις, αν  τολμήσεις να το απαθανατίσεις...
Αν καταφέρεις  την ομορφιά του να φυλακίσεις μέσα  σε ένα κλικ της φωτογραφικής σου μηχανής ή σε μια αποτύπωση πάνω σε ένα κομμάτι μουσαμά....
Δύσκολο θαρρώ..δεν το επιχείρησα..

Γύρισα σπίτι μαγεμένη από το θέαμα που τούτη η μέρα απλόχερα μου πρόσφερε και αφού ήπια μια κούπα καφέ κάθισα μπροστά στο καβαλέτο και για άλλη μια φορά άφησα απλά τα χρώματα να μιλήσουν για μένα ..
Και αφού τελείωσα  έδωσα στον πίνακα μου,έτσι χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, το όνομα Κασσιόπη..

 First week of a new month that brings with him the coveted Spring.
Today, walking on the beach, I did not feel the angry face of the sea that in the past days discouraged me from going close to her.
Today she was calm, sweet, serene, she was beautiful and seductive, challenging you to go close to her, fall into her arms and feel her tender caress on your body.
.I sat for a long time on a rock looking at the games of the seagulls in the open and the dives of a group of aquatic birds that the locals here call the trunksand then taking the little path with the eucalyptus I went further.
I went to the clearing that was paved with a green carpet with small yellow edgings scattered over it and invited me to admire it and if i can, if i dare to immortalize it ...
How can I capture her beauty in a click of my camera or on a canvas?
Difficult .. I did not try .
I turned home enchanted by the spectacle that this day offered me, I drank a cup of coffee and then I sat in front of the easel and once again I just left the colors  talk for  me .
When  I finished I gave to my artwork,without any particular reason, the name Kassiopi ..

Tα παλιά τα χρόνια σε αυτόν τον τόπο ζούσαν γίγαντες..The giants lived in this place for years...

Μετέωρα,ζωγραφική με κάρβουνο 30Χ40.
Meteora, charcoaldrawing 30x40.

Tα παλιά τα χρόνια σε αυτόν τον τόπο ζούσαν γίγαντες..
Ήταν ευτυχισμένοι στην πατρίδα που διάλεξαν για να εγκατασταθούν μιας και το χώμα ήταν εύφορο και ο ουρανός καταγάλανος.
Ήταν ένα μέρος που μέχρι τότε ανθρώπου πόδι δεν είχε πατήσει,ανθρώπου βλέμμα δεν είχε δεχτεί..
Το έκρυβαν πυκνά σύννεφα ομίχλης που ολόγυρα του σχημάτιζαν ένα απροσπέλαστο τείχος ,μια ατσάλινη θαρρείς ασπίδα προστασίας που δεν επέτρεπε την πρόσβαση των ανεπιθύμητων,των βάνδαλων,των μολυσμένων..
Όλα τα είχαν,τίποτα δεν τους έλειπε ...αρμονικά ειρηνικά και ήσυχα περνούσαν τις μέρες τους δίχως να ενοχλούν κανέναν δίχως να τους ενοχλεί κανείς..
Ένα παράπονο μόνο είχαν,ένα βάσανο τους έτρωγε από την πρώτη μέρα που ήρθαν στη Νέα Πατρίδα..Τα βουνά..δεν υπήρχαν βουνά παρά μόνο κάτι βράχια που μετά βίας έφταναν το μισό μέτρο..
Κι'εκείνοι λάτρευαν τις πανύψηλες οροσειρές της παλιάς τους πατρίδας,της πατρίδας απ'την οποία  βίαια εκδιώχθηκαν μετά από τις αλλεπάλληλες επιδρομές των ανθρώπων.
Γι' αυτό και κάποια στιγμή και μετά από πολλή σκέψη και ένα σωρό συμβούλια που έκαναν προκειμένου να λυθεί αυτό το πρόβλημα, πήραν την απόφαση που έπρεπε..
Και την επόμενη αμέσως μέρα βάλθηκαν να την  υλοποιήσουν.
Ξεχύθηκαν στις γύρω περιοχές και όπου έβλεπαν ψηλούς και απόκρημνους βράχους τους ξερίζωναν και κουβαλώντας τους στους ώμους  τους μετέφεραν στο καινούργιο τους σπίτι..
Μέχρι που ο τόπος γέμισε από θεόρατα γρανιτένια βράχια και η ψυχή τους γαλήνεψε το χαμόγελό τους έγινε πιο λαμπερό και το βλέμμα τους ακόμα πιο φωτεινό και καθάριο..
Τώρα είχαν τα πάντα,τώρα πραγματικά τα είχαν όλα..!!
Αλλά τα χρόνια πέρασαν και οι αιώνες και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους έφυγαν και αυτά και ήρθαν χρόνοι δύσκολοι, σκοτεινοί γι'αυτούς που δεν μπορούσαν να σταθούν, έπρεπε ν'αλλάξουν και πάλι τόπο...
Τότε ήταν που οι μεγάλοι σκέφτηκαν και στράφηκαν στον ουρανό ζητώντας η γης εκείνη να μείνει κάτω από τα πόδια τους, εκεί να ριζώσουν, εκεί ν'αφήσουν την πνοή τους.
 Ο ουρανός τους άκουσε, λυπήθηκε το δάκρυ τους και να...ξεπετάχτηκαν βράχοι τεράστιοι, πανύψηλοι, βράχοι πανέμορφοι που άγγιζαν τα σύννεφα.
Εκεί πέτρωσαν, εκεί στάθηκαν από τότε δίχως κανείς πια να μπορεί να τους κουνήσει, εκεί οι άνθρωποι στρέφουν το βλέμμα τους με δέος...

The giants lived in this place for years...
They were happy in the homeland they chose to stay because the soil was fertile and the sky was blue.
It was a place that until then no one had ever seen anyone visited it
 It was hidden behind thick clouds of fog surrounding him forming an inaccessible wall, a steel shield of protection that did not allow the access of the unwanted, the vandals, the contaminated.
They had everything, nothing was missing ... they spent their days quiet and harmonious, they did not bother anyone and nobody bothered them.
But they had a complaint from the first day they came to New Country .. The mountains .. there were no mountains but only rocks that barely reached half a meter ..
And they worshiped the towering mountain ranges of their old homeland, the country from which they were violently evicted after the repeated raids of the people.
After much thought and many councils they made made the decision they needed and the next day they decided to implement it.
They poured out into the surrounding areas and when they saw  tall and steep rocks, they blew them off and carried them on their shoulders to their new home.
Until the place was filled with giant granite rocks and then their soul was calm, their smile grew brighter and their eyes even brighter and cleaner.
Now they had everything, now they had everything they wanted..!!
years and centuries have passed and times have been difficult and dark for them, people have begun to chase them again, they have had to find another place to live .
Then the leaders of the giants turned to heaven and asked him to help them.
They wanted to stay there, to die there to roam in that land.
The sky regretted and decided to help them, transformed them into giant rocks that touched the clouds.There they stoned, there they stood  and  no one can take them out..

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν κάποια στιγμή να ζήσω σε έναν φάρο..

Lighthouse,charcoaldrawing  35X25.
Φάρος,ζωγραφική με κάρβουνο 35Χ25.

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν κάποια στιγμή να ζήσω σε έναν φάρο..

Στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου περιστοιχισμένου πότε από αγριεμένα κύματα και άλλοτε από μια θάλασσα ήρεμη και γαλήνια,να ατενίζω την απεραντοσύνη του ωκεανού και το μεγαλείο του γαλάζιου ουρανού..

Εκεί πάνω να περνάω τα βράδια του χειμώνα μέσα στον μικρό αυτόν πυργίσκο και με τη φωτιά να καίει στην ξυλόσομπα και τη ζεστή σοκολάτα να αχνίζει μέσα στην βαθιά μου κούπα να κοιτάζω από το παράθυρο τα πλοία   που πλέουν στα ανοιχτά της θάλασσας ,τα πλοία που το φως του φάρου τα καθοδηγεί και τα αποτρέπει από το να πέσουν στους ύφαλους που βρίσκονται κρυμμένοι κάτω από τη σκούρα επιφάνεια της θάλασσας.

Σαν να μιλάω με τον καπετάνιο και να του δίνω οδηγίες για τη ρότα του,σαν να γνωρίζω το πλήρωμα,όλους αυτούς  τους άντρες με τα σκαμμένα από τον ήλιο και την αρμύρα πρόσωπα που πηγαινοέρχονται ασταμάτητα από την πρύμνη στην πλώρη εκτελώντας τις εντολές.


Φαντάζομαι πως τις σκοτεινές νύχτες καθώς περνάνε στο βάθος του ορίζοντα θα βλέπουν το δυνατό φως του και θα λένε να ο φάρος, να η ακτή, να η στεριά, άντε και φτάνουμε και αν κάποιοι από εκεί κατάγονται, θα λένε να η πατρίδα άντε και φτάσαμε...

Και θα αισθάνονται εμένα το φαροφύλακα σαν τον άνθρωπό τους, τον δικό τους άνθρωπο που τους νοιάζεται και άγρυπνος φυλάει τη ρότα τους...
Καλό τους ταξίδι στις θάλασσες του κόσμου...

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να ζήσω μέσα σε έναν φάρο...δεν έζησα μα τον ζωγράφισα..
Και καθώς το χέρι μου δούλευε το κάρβουνο πάνω στο χαρτί σχηματίζοντας τον απόκρημνο βράχο, ο νους μου ταξίδευε σε κάποια πέλαγα μακρινά και άγνωστα,ένα χειμωνιάτικο  σούρουπο με τα κύματα να θεριεύουν και να σκάνε με ορμή πάνω στις ξέρες, την καταιγίδα να μαίνεται και τα κατάρτια  του πειρατικού να λυγίζουν από τη σφοδρότητα της βροχής, τα ιστία του να κόβονται στα δυο και η σημαία του να ξεσκίζεται από το δυνατό άνεμο και να ρουφιέται από τις μαύρες δίνες της φουρτουνιασμένης  θάλασσας ..
Και σιγά σιγά η πλώρη να βυθίζεται και το πλήρωμα να βουτάει μέσα στα σκουρόχρωμα μανιασμένα νερά μήπως έτσι καταφέρει και σωθεί,μήπως κι'έτσι γλυτώσει..
Αφηνιάζουν τα κύματα, θυμώνουν και οργίζονται οι βόρειοι άνεμοι και οι γοργόνες τρομαγμένες από τούτο το βίαιο ξέσπασμα κάνουν πίσω ,αλλάζουν πορεία , στρέφονται προς τα δυτικά αφήνοντας αβοήθητους εκείνους που παλεύουν με τα στοιχειά της φύσης ..

Κι'η νύχτα φεύγει και η καταιγίδα κοπάζει ,τα μολυβένια σύννεφα υποχωρούν κι'ο  ορίζοντας καθαρίζει.
Με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου τα  συντρίμμια του πλοίου ξεβράζονται στην ακτή και κάποια άψυχα κορμιά κείτονται πάνω στα βράχια.
Ένα ακόμα ναυάγιο, ένα ακόμα κομματιασμένο σκαρί στα σπλάχνα της θάλασσας..
Ένα ακόμα σεντούκι γεμάτο χρυσό σφηνωμένο στα βράχια..

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να ζήσω μέσα σε έναν φάρο...δεν έζησα μα τον ζωγράφισα..

Ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια..

Απογευματινός περίπατος...ζωγραφική με κάρβουνο 35Χ50.


Ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια..
Ήταν μια νέα αρχή,ένα καινούργιο ξεκίνημα σε έναν άλλο τόπο που μπορεί τόπος δικός μου να μην ήταν, μα γρήγορα έγινε..

Ένας άλλος ουρανός που τις πρώτες μέρες  μουντός στα μάτια μου φάνταζε,μια άλλη πόλη με τα γκρίζα επιβλητικά της κτήρια να μου προκαλούν μια κάποια μελαγχολία, τους φαρδείς δρόμους της να με αποπροσανατολίζουν και τα τεράστια πάρκα της για έναν  ανεξήγητο λόγο να με αφήνουν αδιάφορη..

Μέχρι που ένα σούρουπο καθισμένη στις όχθες του Ιζάρ ένιωσα  τα πάντα γύρω μου να αλλάζουν,
να γίνονται πιο λαμπερά και πολύχρωμα,πιο ζωντανά και πολύ κοντινά μου..
Μια νέα δουλειά,καινούργιοι φίλοι και μια σοφίτα που για αρκετό καρό με φιλοξένησε,κέρδισε την εμπιστοσύνη μου ,έμαθε τα μυστικά μου..

Και εκεί σε μια γωνιά της μπροστά από το μεγάλο παράθυρο με τα ροζ και κίτρινα  τριαντάφυλλα στα περβάζια ,αρχίνησα και πάλι το γράψιμο.

Εκεί τα βράδια μαζί με τα φιλαράκια μου πίναμε από ένα ποτήρι κόκκινο κρασί  συζητούσαμε για τις πατρίδες που αφήσαμε πίσω μας, κάναμε σχέδια για τα χρόνια που θα'ρχονταν και ανυπομονούσαμε για τις εκπλήξεις που η επόμενη μέρα  μας επιφύλασσε..

Και μετά θυμάμαι, καθόμασταν γύρω από το τζάκι και τους διάβαζα μερικές από τις σελίδες του μυθιστορήματος που μετά από δική τους παρότρυνση είχα ξεκινήσει να γράφω..

Ήταν όμορφα εκείνα τα χρόνια ..
Οι περίπατοι μας στη  μικρή λίμνη με τα αγροτόσπιτα και τους φιλόξενους οικοδεσπότες τους ήταν ο πλέον αγαπημένος μας προορισμός.
Τα βουνά στο βάθος του ορίζοντα, τα δέντρα που αγκάλιαζαν το τοπίο και τα αγριολούλουδα που ξεπετάγονταν σε κάθε μας βήμα, ήταν για μένα ένα δώρο ανεκτίμητο, μια πολύτιμη  ανάσα ζωής..
Εικόνες όμορφες,εικόνες μοναδικές,στιγμές αξέχαστες,στιγμές υπέροχες  που όσα χρόνια κι'αν περάσουν δεν θα ξεθωριάσουν από τη μνήμη μου..
Εικόνες που καθισμένη πάνω σε έναν βράχο  προσπάθησα να αποτυπώσω σε μια σειρά έργων μου, που σταδιακά έχω σκοπό να σας παρουσιάσω.