Σε αυτό το χώρο με τους πίνακες άλλους στοιβαγμένους δεξιά και αριστερά και άλλους να κρέμονται στους τοίχους ,περνώ αρκετές από τις ώρες της μέρας μου.

Σε αυτό το χώρο με τους πίνακες άλλους  στοιβαγμένους δεξιά και αριστερά και άλλους να κρέμονται στους τοίχους ,περνώ αρκετές από τις ώρες της μέρας μου.
Κάποιες φορές με πιάνει μια μανία να να ζωγραφίζω ασταμάτητα και άλλοτε πάλι να περιφέρομαι άσκοπα μέσα σε τούτο τον χώρο, προσπαθώντας τάχα να βάλω μια τάξη μέσα στο χάος που επικρατεί η να πίνω  τον καφέ μου κοιτάζοντας αδιάφορα έξω από το παράθυρο.
Είναι μέρες που δεν ξεκολλάω από τούτο το δωμάτιο,βουτάω τα πινέλα στις μπογιές,  ξεκινάω να ζωντανεύω το καμβά,παίρνω τη μια σπάτουλα και μετά από λίγα λεπτά την πετάω στην άκρη για να δοκιμάσω με μια μεγαλύτερη που στην πορεία θα διαπιστώσω πως δεν μου κάνει.
Στην άκρη και αυτή και ξανά το χρώμα να κυλάει στον καμβά τα πινέλα να υπακούουν τις προσταγές μου και  οι εικόνες να εναλλάσσονται  για αρκετή ώρα η μια μετά την άλλη μπρος από τα μάτια μου, μέχρι που ξαφνικά συνειδητοποιώ πως το ταξίδι μου πήρε τέλος.
Κοιτάζω τον πίνακα,δεν με ικανοποιεί το αποτέλεσμα,πάντα θα βρίσκω ψεγάδια,πάντα θα θεωρώ πως κάτι του λείπει,κάτι θα μπορούσα να προσθέσω για να βγει καλύτερος.
Περνούν μερικά λεπτά που στέκομαι και τον κοιτάζω αναποφάσιστη και μετά το τολμώ και παρεμβαίνω, στην αρχή δισταχτικά και μετά με περισσότερο θάρρος.
Μια πινελιά εδώ και άλλη μια λίγο πιο κάτω...λίγο χρώμα ακόμα και άλλο λίγο και να που κάτι γίνεται,να που αρχίζει να μου αρέσει..

Η άνοιξη και το φθινόπωρο πάντα μου δίνουν την ώθηση για να ζωγραφίζω..
Με προκαλούν  να βουτάω στους έντονους χρωματισμούς που δηλώνουν την παρουσία τους, να περπατάω στα μοναδικά και πανέμορφα μονοπάτια που ξεδιπλώνονται μπρος από τα μάτια μου και να χάνομαι μέσα σε αυτήν την ονειροπόλα διάθεση ,την γλυκιά μελαγχολία μα  και την αναγέννηση της ελπίδας..

Ο χειμώνας πάλι με παροτρύνει να γράψω..
Με μια κούπα καφέ περνώ πολλές ώρες της μέρας μου μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή παρέα με τους ανθρώπους μου..
Με όλους αυτούς που χρόνια τώρα με συντροφεύουν,με αυτούς που από τα είκοσι μου χρόνια επέλεξα να βάλω στη ζωή μου και για να είμαι ειλικρινής δεν το μετάνιωσα καθόλου.
Κάθε βιβλίο μου, κάθε ήρωας του, ένα κομμάτι μου, μια μεγάλη μου αγάπη..
Κλείνοντας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου ΜΕ ΘΕΑ ΤΗ ΛΙΜΝΗ   ,όπου ο ένας από τους ήρωες,ο οποίος τυχαίνει να είναι συγγραφέας, αναφέρεται στα συναισθήματα που τρέφει για τους χαρακτήρες που ζωντανεύει στα βιβλία του.
Νομίζω πως με αντιπροσωπεύει απόλυτα..

Χρόνια τώρα μοιράζομαι μαζί τους τη μοναξιά, την απελπισία, τα πάθη, τα όνειρα και τους φόβους τους.

Μερόνυχτα μένω άγρυπνος προκειμένου να δώσω διέξοδο στα αδιέξοδά τους.

Σπαταλάω το χρόνο μου προσπαθώντας να βρω τρόπους για να εκπληρώσω κάποια από τα όνειρα και τους πόθους τους.

Τους βοηθάω όσο μπορώ με το να τους χαράζω καινούριες πορείες, με το να τους προσανατολίζω προς νέους ορίζοντες.

Τους πλάθω, τους δίνω ζωή, τους ερωτεύομαι, τους μισώ, τους σκοτώνω!

Έχω τη δύναμη με αυτούς να κάνω τα πάντα!

Στεναχωριέμαι, χάνομαι, βρίσκομαι στο κενό όταν τα κεφάλαια τελειώνουν και αναγκαστικά μπαίνει ο επίλογος.