Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν κάποια στιγμή να ζήσω σε έναν φάρο..

Lighthouse,charcoaldrawing  35X25.
Φάρος,ζωγραφική με κάρβουνο 35Χ25.

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν κάποια στιγμή να ζήσω σε έναν φάρο..

Στην κορυφή ενός απόκρημνου βράχου περιστοιχισμένου πότε από αγριεμένα κύματα και άλλοτε από μια θάλασσα ήρεμη και γαλήνια,να ατενίζω την απεραντοσύνη του ωκεανού και το μεγαλείο του γαλάζιου ουρανού..

Εκεί πάνω να περνάω τα βράδια του χειμώνα μέσα στον μικρό αυτόν πυργίσκο και με τη φωτιά να καίει στην ξυλόσομπα και τη ζεστή σοκολάτα να αχνίζει μέσα στην βαθιά μου κούπα να κοιτάζω από το παράθυρο τα πλοία   που πλέουν στα ανοιχτά της θάλασσας ,τα πλοία που το φως του φάρου τα καθοδηγεί και τα αποτρέπει από το να πέσουν στους ύφαλους που βρίσκονται κρυμμένοι κάτω από τη σκούρα επιφάνεια της θάλασσας.

Σαν να μιλάω με τον καπετάνιο και να του δίνω οδηγίες για τη ρότα του,σαν να γνωρίζω το πλήρωμα,όλους αυτούς  τους άντρες με τα σκαμμένα από τον ήλιο και την αρμύρα πρόσωπα που πηγαινοέρχονται ασταμάτητα από την πρύμνη στην πλώρη εκτελώντας τις εντολές.


Φαντάζομαι πως τις σκοτεινές νύχτες καθώς περνάνε στο βάθος του ορίζοντα θα βλέπουν το δυνατό φως του και θα λένε να ο φάρος, να η ακτή, να η στεριά, άντε και φτάνουμε και αν κάποιοι από εκεί κατάγονται, θα λένε να η πατρίδα άντε και φτάσαμε...

Και θα αισθάνονται εμένα το φαροφύλακα σαν τον άνθρωπό τους, τον δικό τους άνθρωπο που τους νοιάζεται και άγρυπνος φυλάει τη ρότα τους...
Καλό τους ταξίδι στις θάλασσες του κόσμου...

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να ζήσω μέσα σε έναν φάρο...δεν έζησα μα τον ζωγράφισα..
Και καθώς το χέρι μου δούλευε το κάρβουνο πάνω στο χαρτί σχηματίζοντας τον απόκρημνο βράχο, ο νους μου ταξίδευε σε κάποια πέλαγα μακρινά και άγνωστα,ένα χειμωνιάτικο  σούρουπο με τα κύματα να θεριεύουν και να σκάνε με ορμή πάνω στις ξέρες, την καταιγίδα να μαίνεται και τα κατάρτια  του πειρατικού να λυγίζουν από τη σφοδρότητα της βροχής, τα ιστία του να κόβονται στα δυο και η σημαία του να ξεσκίζεται από το δυνατό άνεμο και να ρουφιέται από τις μαύρες δίνες της φουρτουνιασμένης  θάλασσας ..
Και σιγά σιγά η πλώρη να βυθίζεται και το πλήρωμα να βουτάει μέσα στα σκουρόχρωμα μανιασμένα νερά μήπως έτσι καταφέρει και σωθεί,μήπως κι'έτσι γλυτώσει..
Αφηνιάζουν τα κύματα, θυμώνουν και οργίζονται οι βόρειοι άνεμοι και οι γοργόνες τρομαγμένες από τούτο το βίαιο ξέσπασμα κάνουν πίσω ,αλλάζουν πορεία , στρέφονται προς τα δυτικά αφήνοντας αβοήθητους εκείνους που παλεύουν με τα στοιχειά της φύσης ..

Κι'η νύχτα φεύγει και η καταιγίδα κοπάζει ,τα μολυβένια σύννεφα υποχωρούν κι'ο  ορίζοντας καθαρίζει.
Με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου τα  συντρίμμια του πλοίου ξεβράζονται στην ακτή και κάποια άψυχα κορμιά κείτονται πάνω στα βράχια.
Ένα ακόμα ναυάγιο, ένα ακόμα κομματιασμένο σκαρί στα σπλάχνα της θάλασσας..
Ένα ακόμα σεντούκι γεμάτο χρυσό σφηνωμένο στα βράχια..

Σαν ήμουν μικρή ονειρευόμουν να ζήσω μέσα σε έναν φάρο...δεν έζησα μα τον ζωγράφισα..