Δίψα για ζωή και δημιουργία...Thirst for life and creation..

Δίψα...ακρυλικό σε καμβά 70 Χ 1.00

Δίψα για ζωή και δημιουργία...
Δίψα  για να αγαπάς,να αγκαλιάζεις σφιχτά, να φιλάς ,να αισθάνεσαι, να νιώθεις να χαίρεσαι και να λυπάσαι..

Δίψα και γλυκιά προσμονή για τη στιγμή που τα δάκρυα ελεύθερα θα κυλούν στο πρόσωπό μου και το χαμόγελο αβίαστα θα ζωγραφίζεται στα χείλη μου.

Δίψα για γνώση και ορίζοντες ανοιχτούς,για δρόμους βατούς, ευθείς και μεγάλους..
Για ουρανούς καθαρούς και γαλάζιους για αστέρια που λάμπουν και για φεγγάρια Αυγουστιάτικα.

Για ήλιους που μαγευτικά ανατέλλουν και απίστευτα γλυκά δύουν..
Δίψα  για τις μέρες που έρχονται και τις ζεστές και όμορφες ώρες που  τις συνοδεύουν..

Thirst for life and creation..
Thirst for love, for tight hugs,for smiles and tears,for joy and sorrow..

For knowledge and open horizons,for roads that are straight, straight and big.
For blue sky , shining stars and August moons.

For magnificent sunrises and incredibly sunsets,for the days that come and the beautiful moments that accompany them..

Λάβα,ηφαίστειο που εκρήγνυται .....

Lava..acrylic on canvas 50Χ50.

Λάβα,ηφαίστειο που εκρήγνυται .....
Βουνό στα πέρατα του κόσμου που συγκλονίζεται,βογκάει και βρυχάται..
Ξεχύνονται οι πύρινες γλώσσες του πάνω στις γρανιτένιες  πλαγιές και αφήνουν την ορμή τους να παρασύρει ότι συναντούν στη διάβα τους..

Κρίθηκαν ανούσια και άχρηστα πολλά από αυτά που χρόνια τώρα κρατούσαν την πρώτη θέση στη λίστα του καθωσπρεπισμού  και των απαγορεύσεων γι'αυτό και καίγονται, λιώνουν, μεταμορφώνονται σε μια παχύρρευστη άμορφη μάζα..

Λάβα .. ηφαίστειο που εκρήγνυται...
Συναισθήματα και επιθυμίες πόθοι και όνειρα κρυμμένα στα σπλάχνα ενός θεόρατου γίγαντα,ξεπετάγονται μέσα από αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις και   βγαίνουν στην επιφάνεια.
Ελευθερώνονται,σπάνε τη σιωπή τους και πετούν από πάνω τους φόβους , αναστολές,δισταγμούς και ανασφάλειες ..

Λάβα, ηφαίστειο που βρυχάται,ηφαίστειο που εκρήγνυται..

Δυο - τρία απλά πράγματα να σου δώσει η φύση είναι αρκετά..If the nature gives you a few simple things..

The beauty of simplicity, pencil drawing, 35Χ45.

Δυο - τρία απλά πράγματα να σου δώσει η φύση  είναι αρκετά,  για να σε δεσμεύσουν,να σε φυλακίσουν στην αγκαλιά της,στην απεραντοσύνη της,στην απλότητά της.
 Είναι η ομορφιά της που σε κάνει να αποξεχνιέσαι,να ενσωματώνεσαι,να γίνεσαι ένα μαζί της,..
Σε δυο τρία απλά πράγματα, εκεί βρίσκεται η λάμψη,η ουσία  και το μεγαλείο.
Η ομορφιά της απλότητας είναι αυτή που πραγματικά μπορεί να σε αγγίξει, να σε συγκινήσει και να σε ταξιδέψει στους ωκεανούς των κρυμμένων μέχρι τώρα συναισθημάτων σου.

If  the  nature gives you a few simple things is enough to bind you, to imprison you in her arms, her vastness, her simplicity.
3It"s her beauty that makes you  become one with her ..
In a few simple things, there is the glow, the essence and the splendor.
The beauty of simplicity is the one that really can  touch you and travel you to the oceans of your hidden feelings..

Τροπική ζώνη.. κυριαρχεί το πράσινο χρώμα, έπονται τα υπόλοιπα.Tropical zone .. ..dominates the green color, followed by the rest ...

 Trorical zone  acrylic on wood 24Χ31.Diptych.

Τροπική ζώνη.. κυριαρχεί το πράσινο χρώμα, έπονται τα  υπόλοιπα..
Ατέλειωτα καλοκαίρια και ήλιος χρυσός, θεριεύουν στο νου εικόνες σχήματα και μουσικές από έναν άλλο κόσμο,έναν κόσμο που εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από μένα βρίσκεται..

Πανύψηλα δέντρα,  πηγές και ποτάμια με  γάργαρα νερά, θάλασσες γαλαζοπράσινες και  λίμνες που στις όχθες τους παίζουν ανέμελες παρέες παιδιών.

Ζώνη τροπική...μπερδεύονται τα χρώματα καθώς η λάμψη τους αντανακλάται ολόγυρά μου.
Δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω,κάθε προσπάθεια μου να  καταλήξω σε έναν σαφή προσδιορισμό των αποχρώσεων τους, παύει να έχει νόημα.

Ένας νέος κόσμος απλώνεται μπροστά στα μάτια μου,μακρινός και ανεξερεύνητος.
Ένας κόσμος όμως που δυο τρία βήματα μόνο αν κάνω, το ξέρω  θα τον φτάσω..

 Tropical zone .. ..dominates the green color, followed by the rest ..
Endless summers and golden sun,in my mind come pictures, shapes and music from another world,a world hundreds of miles away.

Surplus trees and rivers with swirling waters, aquamarine seas and lakes that children play casually on their banks.

Tropical zone ... the colors are mixed together as their glow is reflected all around me.
every effort to come up with a clear definition of their nuances stops making sense...
I just can not do it..

A new world spreads in front of my eyes, distant and unexplored.
A world that if I do a few steps I'm sure I'll get it..

Στιγμές ξέγνοιαστες,όμορφες,χαρούμενες.. Moments carefree, beautiful, joyful ..

Moments of Happiness..acrylic on canvas 50X70.

Στιγμές ξέγνοιαστες,όμορφες,χαρούμενες..
Στιγμές ευτυχίας κεφιού,ευφορίας..
Τις ζήσαμε τις νιώσαμε τις απολαύσαμε και μετά τις αποχαιρετήσαμε με ένα γλυκόπικρο χαμόγελο στα χείλη..
Περιμένουμε τώρα τον ερχομό των επόμενων ,αυτών που έπονται αυτών, που σίγουρα βρίσκονται ήδη καθ'όδόν.
Στιγμές..χαραγμένες στη μνήμη και στην καρδιά μας που πάντα θα δηλώνουν την ευτυχία που βιώσαμε  κι'άλλες στιγμές που στο μέλλον χωρίς δισταγμούς  θα υποδεχτούμε,θα γευτούμε θα ζήσουμε μιας και η ευτυχία βρίσκεται απλά σε στιγμές..

 Moments carefree, beautiful, joyful ..

Moments of Happiness... we felt them, enjoyed them and then we said goodbye to them with a bittersweet smile on our lips.

We are  waiting now for the coming of those who follow, those who are certainly on the way.

Moments engraved in our memory who will always declare the happiness we have experienced and other moments that in the future, we will welcome and live because happiness is just in moments.

Και πάνω που λέμε, να μας ήρθε η Άνοιξη...And just we say that spring is coming..

The coming of spring,acrylic on canvas 70X50.

Και πάνω που λέμε, να μας ήρθε η Άνοιξη,εκείνη αποφεύγοντας τα πολλά λόγια τις αγκαλιές για τα καλωσορίσματα  και τις γιορτές που προς τιμή της διοργανώνουμε, στέκεται παράμερα και απλά μας παρατηρεί, προσπαθώντας να κρύψει το περιπαιχτικό χαμόγελο που ζωγραφίζεται στα χείλη της..

Αρχίζει τότε να μας διακατέχει μια περίεργη αμηχανία ,δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, δεν έχουμε ιδέα για το πως πρέπει να φερθούμε .
Να αρκεστούμε στις μετρημένες στα δάχτυλα ηλιόλουστες μέρες που μας προσφέρει ή να θυμώσουμε γι'αυτό το παιχνίδι που κάθε λίγο μας παίζει;
Δυο τρεις μέρες μας επισκέπτεται και μετά κλείνοντας μας πονηρά το μάτι χάνεται,εξαφανίζεται,φεύγει ένας Θεός ξέρει για που..

Περίεργοι καιροί..παράξενα φερσίματα..
Παρόλα αυτά εγώ προετοιμάζομαι σιγά σιγά για τον ερχομό της κι'ας πεισμώνει εκείνη κι'ας αρνείται μέχρι τώρα να μείνει κοντά μας,να γιορτάσει ,να χαρεί και να τραγουδήσει μαζί μας και μετά να μας πάρει στην αγκαλιά της και να μας χαρίσει τη μοναδικότητα της εαρινής εποχής και την αρμονία των χρωμάτων της.

And just we say that spring is coming,
she stands by the side and  without a lot of words and hugs,
just observes us trying to hide the overcoat smile that is painted on her lips.

 Τhen begins to possess us a strange embarrassment,
 we do not know what to do, we have no idea how to behave.
Τo be satisfied οn the few sunny days that she offers to us
 or to be angry about her constant   come and go?
She visit us for two three days and then disappears..
Strange times,stange inquiries..

Ηowever, I am slowly preparing for her arrival.
What if she refuses to come close to us, celebrate with us, enjoy and sing with us
and then take us in her arms and give us the uniqueness of the spring season and the harmony of her colors.

Ο γύρος του κόσμου μέσα από ένα στροβίλισμα χρωμάτων..The round of the world through a swirl of colors..

The round of the world,  acrylic on canvas, 50X70.

Ο γύρος του κόσμου  μέσα από ένα στροβίλισμα χρωμάτων,μέσα από πινελιές κάθετες οριζόντιες και κυκλικές..

Θάλασσα γη και ουρανός,ταξίδι μεθυστικό μέσα σε ανατέλλοντες ήλιους και φεγγάρια ολόγιομα..
Αέναη κίνηση, αποτύπωμα στιγμών ..

Εικόνες άφθαρτες που παίρνουν μορφή που δίνουν ζωή..
Σκαλί με σκαλί ,αιώνα με αιώνα προσφέρουν τροφή στη σκέψη στη φαντασία στο όνειρο..

Ο γύρος του κόσμου μέσα από μια παλέτα ένα κομμάτι καμβά και δυο τρία πινέλα..

The round of the world through a swirl of colors, through brush strokes horizontal and circular...

Sea earth and sky, a wonderful journey to rising suns and sunshines.
 Motion perpetual, imprint of moments ..
Pictures indestructible that takes shape giving life..
Stairs with stairway,century by century offer food in thought to fantasy in the dream..

The round of the world through a pallet, a piece of canvas and two, three brushes ...

Όμορφος κόσμος κι'ας το ξεχάσαμε..It's a Wonderful World but we forgot it...

It's a Wonderful  World, acrylic on canvas 50Χ70.


Όμορφος κόσμος κι'ας το ξεχάσαμε..
Ένας κόσμος που κανείς δεν μπορεί να αποδώσει τη ζωντάνια των χρωμάτων του,τους σπάνιους και μοναδικούς συνδυασμούς την ανυπέρβλητη αρμονία τους..

Όμορφος κόσμος κι'ας μην τον βλέπουμε ,ας μην θέλουμε να τον δούμε,να τον νιώσουμε ,να τον γνωρίσουμε και να ξεκινήσουμε και πάλι από την αρχή..

Όμορφος κόσμος όταν ο ήλιος ανατέλλει,υπέροχος σαν οι χρυσές του αχτίδες τον αγκαλιάζουν στοργικά ,γλυκός και ονειροπόλος στο κάθε ηλιοβασίλεμα και στις φεγγαρόφωτες νύχτες..
Όμορφος κόσμος κι'ας τον λησμονήσαμε..



It's a Wonderful  World but we forgot it.

A world that no one can render the liveliness of its colors, the rare and unique combinations of their unbeatable harmony.

It's a Wonderful  World but we can't  see him, we don't want to see him, feel him, get to know him and start over again from the beginning.

It's a wonderful world when the sun rises,  , sweet and dreamy at every sunset and at  moonlight nights.
It's a  Wonderful World but we forgot it....

Ταξίδια στις γειτονιές του κόσμου,στις δικές μας γειτονιές..Travel to the neighborhoods of the world, in our neighborhoods ..

In the neighborhoods of the world.. coal and color  50X35

Ταξίδια στις γειτονιές του κόσμου,στις δικές μας γειτονιές..
Στα καντούνια και στις στοές μεσαιωνικών χωριών, στα πλακόστρωτα σοκάκια τους, στις φθαρμένες από την υγρασία προσόψεις των σπιτιών τους..
Ταξίδια στα μυστήρια αλλωτινών εποχών, περίοδων λάμψης και δόξας..
Ιστορίες που κρύβονται πίσω από τα κλειστά τους παράθυρα και τους πέτρινους τοίχους τους.
Θρύλοι για τα σκοτεινά πνεύματα που περιφέρονται γύρω από τα κάστρα που βρίσκονται στις κορυφές των χωριών,καλικάντζαροι στοιχειά και τέρατα που παίζουν κρυφτό στο δάσος,σχέσεις απαγορευμένες και ένοχες, δολοφονίες στυγνές και κλειδωμένα κελάρια που κρύβουν χιλιάδες μυστικά.
Ταξίδια στις γειτονιές του κόσμου με πρώτη στάση την Τοσκάνη του μυστηρίου, των μαγισσών και των φαντασμάτων,των επιβλητικών  κάστρων του μεσαίωνα, της μόνιμης ομίχλης που σκεπάζει την κοιλάδα της Μάγρας, της ανυπέρβλητης ομορφιάς και γραφικότητας των τοπίων της, των δρόμων και των μικρών και μεγάλων  των χωριών της..

Άλλη μια εικόνα από μια Κυριακάτικη μου βόλτα σε ένα παλιό μοναστήρι..Another image from my Sunday walk to an old monastery

The  old monastery  charccoaldrawing 35Χ50


Άλλη μια εικόνα από μια Κυριακάτικη μου βόλτα σε ένα παλιό μοναστήρι..
Ένα σκηνικό,ένας τόπος απόλυτης ηρεμίας και γαλήνης..

Ένας τόπος όπου μονάχα το ελαφρό θρόισμα των φύλλων και το ευχάριστο κελάηδισμα των πουλιών διακόπτουν την ησυχία που επικρατεί ολόγυρά σου..

Καθισμένη  πάνω σε ένα βράχο  απόλαυσα την ομορφιά του τοπίου , γεύτηκα το άρωμα του θυμαριού και ένιωσα τον δροσερό και φρέσκο αέρα να χαιδεύει απαλά το πρόσωπό μου..

Ανταποκρίθηκα με ένα πλατύ χαμόγελο στο κάλεσμα της μητέρας Φύσης και παραμερίζοντας ενδοιασμούς και επιφυλάξεις άφησα τις αισθήσεις μου ελεύθερες να νιώσουν, να αισθανθούν τις δονήσεις της ανεξήγητης  ενέργειας που εκείνος ο τόπος ανέδυε ..

Another image from my Sunday walk to an old monastery ..

 Α place of absolute calm and tranquility.A place where only the slight rustling of the leaves and the pleasant singing of the birds interrupt the silence prevailing around you.

Sitting on a rock I enjoyed the beauty of the landscape, I tasted the aroma of thyme and I felt the fresh and fresh air gently strok my face.

 I responded with a broad smile to the call of Mother Nature
and while leaving  hesitations and reservations I left my senses free to feel,
to feel the vibrations of the unexplained energy that that place was revealing ..

Μου αρέσουν τα γεφύρια..I like the bridges ..

THE BRIDGE coal and color 50X35.
Η ΓΕΦΥΡΑ κάρβουνο και χρώμα 50Χ35.

Μου αρέσουν τα γεφύρια..

Ενώνουν την μια όχθη με την άλλη,δίνουν τη δυνατότητα στις  δυο πλευρές να επικοινωνήσουν μεταξύ τους,να δουν, να μάθουν ,να γνωρίσουν..

Δίνουν την ευκαιρία στις δυο πλευρές να σκεφτούν και να αναθεωρήσουν,να απορρίψουν κάποιες  παλιές διδαχές και να αναπνεύσουν τον φρέσκο αέρα που οι βόρειοι άνεμοι φέρνουν..

Μου αρέσει σαν βλέπω να χτίζουν γεφύρια και λυπάμαι όταν βλέπω κάποια από αυτά να τα γκρεμίζουν με  απίστευτη ευκολία και γρηγοράδα..



I like the bridges ..

They unite one side with the other, enable the two sides to communicate with one another, to see, to learn, to know...

They give the two sides the opportunity to think and revise,to reject some old teachings and to breathe the fresh air that the northern winds bring.

I like seeing to build bridges and I feel sad when I see some of them breaking down with incredible ease and quickness.

Η μικρή αυλή και το χαμηλό με κεραμωτή στέγη σπιτάκι της γιαγιάς.The little courtyard and the low-tiled roofed grandmother's house ...

Το σπιτάκι της γιαγιάς, ζωγραφική με κάρβουνο 25 Χ35.

Η μικρή αυλή και το χαμηλό με κεραμωτή στέγη σπιτάκι της γιαγιάς..
Η καρέκλα της.....τα καλοκαιρινά απογεύματα τη θυμάμαι να κάθεται εκεί και να κεντάει με το βελονάκι τις πανέμορφες κατάλευκες δαντέλες της.
Ο κήπος με τις πήλινες γλάστρες  και τις λεβάντες στην άκρη του φράχτη, το άρωμα του διόσμου και του θυμαριού,των ρόδων και των κρίνων που μέχρι σήμερα με συνοδεύουν..
Και ολόγυρα οι ψηλές και περήφανες λεύκες  που ορθώνονταν περιμετρικά του σπιτιού, αγκαλιάζοντας το με στοργή και αγάπη..
Η ξύλινη πορτούλα που ήταν  πάντα ανοιχτή για όλους, η πόρτα που σε οδηγούσε στο εσωτερικό του σπιτιού .
Δυο καμαρούλες και μια κουζίνα μέσα στην οποία  τους μήνες του χειμώνα η γιαγιά περνούσε και τις περισσότερες ώρες της,ψήνοντας στην ξυλόσομπα χορτόπιτες και φτιάχνοντας γλυκά του κουταλιού..
Μια μικρή κουζίνα που κάποιες Κυριακές απορούσα για το  πως μπορεί να χωρά τόσους πολλούς ανθρώπους..
Μια μικρή αυλή που την Άνοιξη και το καλοκαίρι δεχόταν τις επισκέψεις ενός ολόκληρου χωριού..
Η μικρή αυλή και το χαμηλό σπιτάκι της γιαγιάς ,ένας σωρός σήμερα  από ερείπια..στην άκρη ενός έρημου από κατοίκους πια χωριού..

The little courtyard and the low-tiled roofed grandmother's house ..
Her chair ..... in the summer afternoons I remember sitting there
and embroidering with her crochet the beautiful white lace.
The garden with the clay pots and the lavender on the edge of the fence,
the scent of the dymos and thyme, the roses and the lilies that accompany me to this day.
And all around the high and proud poplars that stood around the house, embracing her with affection and love.

The wooden door that was always open to everyone, the door that led you inside the house.
Two small bedrooms and a kitchen in which during the winter months the grandmother spent most of her time,
 baking in the wood stove and making sweets of the spoon

A small kitchen that some Sundays looked around for how so many people can fit.
A small courtyard that was visited by an entire village in Spring and Summer.
The little courtyard and grandmother's little house, a pile of ruins today ...
at the edge of a desert of village residents.

Σήμερα κάνει κρύο..Today it's cold ...

FLAMES acrylic on canvas 35X50

Σήμερα κάνει κρύο... γι'αυτό κι'εγώ βρήκα ευκαιρία να ανάψω το τζάκι και να  αφήσω τις σπίθες να κάνουν τα γνώριμα τους παιχνίδια  με τα στοιβαγμένα κούτσουρα και  τις φλόγες που καθώς ανάβουν  αρχίζουν να παίρνουν μορφή.

Φλόγες με χρώματα  φανταχτερά και περίεργα, που μπερδεύονται μεταξύ τους, σμίγουν, ενώνονται, φλερτάρουν προκαλούν και μετά  χάνονται  για να ξεπεταχτούν  και πάλι μετά από λίγο μέσα από τις στάχτες ,με μεγαλύτερη ορμή και  ακόμα εντονότερους χρωματισμούς και επιθυμίες..

 'Ομορφα τα παιχνίδια τους ,μεθυστικοί οι χοροί τους..
Ζηλεύω τις ευέλικτες  και γεμάτες χάρη κινήσεις τους, θαυμάζω τις εκπληκτικές τους μεταμορφώσεις και την άνεση με την οποία βρίσκουν πάντα τρόπο να τραβούν την προσοχή σου..

Σήμερα κάνει κρύο..
Θα περάσω το απόγευμα μου καθισμένη μπροστά από το τζάκι. με ένα βιβλίο στο χέρι κ κι 'ένα ποτήρι κόκκινο κρασί αφημένο στην άκρη το τραπεζιού να περιμένει υπομονετικά να νιώσω  τη στυφή του γεύση και το έντονο άρωμά του..

Today it's cold ... so I found the opportunity to light the fireplace
and let the sparks make their familiar toys with the stacked logs
 and the flames that when lit they start to take shape.

Flames with are mixed eachother, mingle, and odd colors blending together blend,
 combine, flirt,, cause, and then they are lost to reappear once again through the ashes,
 with greater momentum and even more intense coloring and desires.

So beautiful their games, so intoxicating their dances ..
Envy their flexible and graceful moves,
admire their amazing transformations and the comfort they always find a way to attract your attention

Today it's cold..
I will spend the afternoon sitting in front of the fireplace,
 with a  book in hand and a glass of red wine left on the edge of the table
patiently waiting to feel its sοur taste and intense aroma...
.

Πόλεις μουντές και θλιμμένες..Dreary cities and sad ..

Πόλεις μουντές και θλιμμένες..
Χαμένες μέσα σε χάρτες φθαρμένους ,σε λίγο κανείς δεν θα θυμάται το όνομά τους..
Γκρίζος ο ουρανός, ταιριάζει με τους καπνούς των φουγάρων,όπως επίσης ταιριάζει και με  το χρώμα των κτηρίων,των έρημων   δρόμων, και της ψιλής και ασταμάτητης  βροχής..

Dreary cities and sad ..
Lost in worn maps, no one will ever remember their name.
Gray sky, fits with the fumigation smoke,
as well as the color of the buildings,
 the deserted streets, and the cool and unstoppable rain.

Τρίπτυχο, ζωγραφική με κάρβουνο 35Χ25 ,Θλιμμένες πόλεις.
Charcoaldrawing 35X25 ,Dreary cities.

Βουνά..ατέλειωτες σειρές βουνοκορυφών που σε προκαλούν να τις φτάσεις.Mountains ....

Βουνά..ατέλειωτες σειρές βουνοκορυφών που σε προκαλούν να τις φτάσεις..
Να βρεθείς εκεί πάνω για να αγναντέψεις το απέραντο, το ατέλειωτο, το ανυπέρβλητο μεγαλείο του πίνακα που  η φύση ζωγράφισε για σένα.
Βουνά..οροσειρές που μπερδεύονται μέσα στα πέπλα της ομίχλης, που ξεθωριάζουν καθώς σιγά σιγά ξεμακραίνουν και χάνονται στο βάθος του ορίζοντα.
Βουνά απόκρημνα, απροσπέλαστα, αδιάβατα,σκούροι πελώριοι όγκοι που ορθώνονται μπροστά σου επιδεικνύοντας τη μεγαλειώδη παρουσία τους και την απαράμιλλη ομορφιά τους..
Πόσο αδύναμη και μικρή στα αλήθεια αισθάνομαι κάθε που το βλέμμα μου πέφτει επάνω τους..

Mountains ... endless rows of mountain  that cause you to reach them ..
From there you cann see the immense, endless, insuperable grandeur of the painting that nature has painted for you.
Mountains mountainranges whitch blend into the veils of fog ,which fade as they slowly revover and disappear into the depth of the horizon.
Mountains steep, inaccessible, impassable,dark, huge volumes that stand in front of you  demonstrating  their magnificent presence and unrivaled beauty.
How weak and small I feel when my eyes fall on them ..

MOUNTAINS  charcoaldrawing 35X25

Ένας μικρός φράχτης με χωρίζει από την ηρεμία και τη γαλήνη...A small fence seperates me from the serenity..

Ένας μικρός φράχτης με χωρίζει από την ηρεμία και τη γαλήνη..
Ένας μικρός φράχτης μου κλείνει το δρόμο για τις χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές, την ξεγνοιασιά, την πληρότητα..
Τη μικρή ξύλινη πορτούλα μόνο χρειάζεται να σύρω για να περάσω και με μιας να βρεθώ στον τόπο της  απόλυτης ομορφιάς και απλότητας.
Να μείνω εκεί για να νιώσω, να αισθανθώ τη σημασία των δώρων που απλόχερα η Φύση μοιράζει και εμείς απλά τους γυρνάμε αδιάφορα την πλάτη.
Ένας μικρός φράχτης, μια λεπτή  διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δυο ρήματα,  επιβιώνω και ζω...

A small fence seperates me from the serenity..
A small fence closes the way for the happy moments, the carefree, the fullness.
What I have to do is  open the small wooden door and get to the place of absolute beauty and simplicity.
To stay  there, to feel the importance of the gifts that generously distributed by Nature, and we  turn our backs on them.
A small fence, a thin dividing line between two verbs, survive and live...

A SMALL FENCE, coal and color  35X50.

Γρήγορα πέρασε και τούτη η βδομάδα ούτε που το κατάλαβα..It quickly passed this week nor did I understand it.

ENERGY acrylic on canvas 70Χ50


Έφτασε και η Παρασκευή..
Γρήγορα πέρασε και τούτη η εβδομάδα,ούτε που το κατάλαβα..
Γρήγορα περνούν οι μέρες και αυτό που και που με τρομάζει..

Θέλω να προλάβω να κάνω όλα αυτά που έχω κατά νου, μιας και ο χρόνος πιέζει

 και τίποτα μα απολύτως τίποτα δεν είναι δεδομένο..

Δεν επιθυμώ να αφήνω ούτε μια στιγμή να περνά ανεκμετάλευτη,

όπως επίσης δεν επιτρέπω στον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό να κρύβεται και 

 να αποφεύγει να εκφράσει ελεύθερα αυτά που πραγματικά νιώθει.

Όταν μου αρέσει κάτι πραγματικά, δεν διστάζω να το πω,το ίδιο πια κάνω και όταν συμβαίνει το αντίθετο.
Δεν χάνω επίσης ευκαιρία να θυμίζω στους ανθρώπους μου το πόσο πολύ τους αγαπώ και τους νοιάζομαι..
Στη διάρκεια των χρόνων που πέρασαν έμαθα πλέον να λέω χωρίς να κομπιάζω συγνώμη σε εκείνους που άθελα μου πλήγωσα,όπως επίσης έμαθα να μην κρατώ κακία σε όλους εκείνους που ηθελημένα ή αθέλητα πλήγωσαν εμένα..
Προχωράς θαρρώ καλύτερα έτσι, παραμερίζεις το οποιοδήποτε τοξικό στοιχείο που βαραίνει το είναι σου, ελευθερώνεσαι,φορτίζεσαι με περίσσια ενέργεια και προχωράς ,πας πιο πέρα, προσπαθώντας να κάνεις αυτά που σε γεμίζουν και σε κάνουν να νιώθεις καλά με σένα τον ίδιο μα και τους άλλους..

Friday arrived ..
It quickly passed this week nor did I understand it.
The days are fast passing and that scares me.
I want to prevent myself from doing all that I have in my mind, since time is pressing and nothing but anything is given.
I do not want to let a moment go away, as I also do not allow myself for too long to hide and avoid freely expressing what it really feels.

When I really like something, I do not hesitate to say it,
 the same I do and when the opposite happen.
 I also never miss an opportunity to remind my people how much I love and care for them.

Throughout the years I have learned to say without apologizing
 to those who have deliberately hurt me,
 as well as I have learned to keep no harm to all those who deliberately
or unintentionally hurt me.

 Go ahead better than that, you put aside any toxic element that weighs on you,
 you are freed, you are charged with extra energy and you go further,
trying to do what you fill and make you feel good to yourself and others ..

Νωχελικό τούτο το πρωινό....Very slow pace this morning..

Νωχελικό τούτο το πρωινό.
Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο με ένα τσιγάρο στο χέρι και μια κούπα αχνιστό καφέ  και  απλά κοιτάζω τη  βροχή που πέφτει από χθες το βράδυ ασταμάτητα ..
Είναι κάποιες μέρες που δεν έχεις διάθεση να κάνεις και πολλά πράγματα,περιορίζεσαι στο να χάνεσαι για λίγο στις ονειροπολήσεις σου και να φλερτάρεις ανοιχτά με την τεμπελιά..
Ο μονότονος ήχος της βροχής που πέφτει πάνω στα κεραμίδια  με νανουρίζει,οι σπίθες από τα ξύλα που σιγοκαίνε στο τζάκι, φαντάζουν στα μάτια μου σαν εκατοντάδες δεσμίδες χρωμάτων και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα μου.
Μια γουλιά ακόμα καφέ καθώς η λάμψη μιας αστραπής σκίζει τον ουρανό και οι χοντρές σταγόνες της βροχής πέφτουν με δύναμη πάνω στο τζάμι του του παραθύρου...
Μου αρέσει αυτός ο καιρός,έχει μια γλυκιά μελαγχολία που με συνεπαίρνει..
Είναι και οι αναμνήσεις που ξαφνικά κατακλύζουν το μυαλό μου και ασυναίσθητα με κάνουν να χαμογελάσω..
Μου έρχονται εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια τότε που μαζί με τη μικρή μου αδελφή καθόμασταν μπροστά από το παράθυρο και κοιτάζαμε με μάτια ορθάνοιχτα τη βροχή που έπεφτε ορμητικά πάνω στη γκρίζα άσφαλτο...
Το ήξερα πως φοβόταν τις αστραπές γι'αυτό και προσπαθούσα να την καθησυχάσω λέγοντάς  της πως ο θυμός του ουρανού δεν διαρκεί για πολύ,σε λίγο θα  σταματήσει τις γκρίνιες και τα παράπονα και θα προστάξει τις αστραπές να επιστρέψουν στα σπίτια τους .
Και αυτές θα υπακούσουν χωρίς να προβάλλουν την παραμικρή αντίδραση..
Κάποιες άλλες πάλι φορές καθόμασταν στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση και τυλιγμένες με μια κουβέρτα τρώγαμε ποπ κορν και βλέπαμε το μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Ξεχνιόταν τότε η αδελφή μου και δεν έδινε σημασία στις βροντές που έκαναν τα παραθυρόφυλλα να τρίζουν.Όλη της η προσοχή  ήταν στραμμένη στο πως θα φάει τα περισσότερα ποπ κορν  και συγχρόνως και στο τι θα κάνει η μικρή Λόρυ και τα αδέλφια της στο μικρό εκείνο σπιτάκι στη μέση του πουθενά..
Όμορφες μέρες,γλυκές αναμνήσεις ,στιγμές που έφυγαν μα δεν σβήστηκαν ούτε θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου..
Συνεχίζει να βρέχει...

Very slow pace this morning..
I'm standing in front of the window
with a cigarette in hand and a cup of raw coffee and just looking
at the rain falling from last night in the end.
There are some days when you are not willing to do many things,
you are limited to missing out on your daydreams
and flirting openly with laziness.
The monotonous sound of the rain that falls on the tiles with nannies,
the sparks from the woods that smelt in the fireplace,
look in my eyes like hundreds of batches of color and captivate my gaze.
A sip of coffee still as the light of a lightning strikes the sky,
and the thick raindrops fall violently on the window..
 I like this weather, it has a sweet melancholy that excites me
It's the memories that suddenly overwhelm my mind and unconsciously make me smile ..
I get pictures of my childhood when, together with my little sister,
 we were sitting in front of the window and staring at the rain,
 which rushed down on the gray asphalt ...
I knew she was afraid of the lightning and I was trying to reassure her
 by saying that the anger of the sky did not last for long;
it would soon stop the nagging and the complaint
 and order the lightning to return to their homes.
And they will obey without showing the slightest reaction.
Some other times we were sitting on the couch in front of the TV
 and wrapped in a blanket eating popcorn and watching the Little House on the Prairie..
 My sister then forgot and did not mind the thunder that made the shutters grind.
 All her attention was on how most popcorn would eat,
and at the same time what Little Lory and her siblings would do in that little house
 in the middle of nowhere..
Beautiful days, sweet memories, moments that have fled
 but have never been erased or erased from my memory.
Its still  rainning...

SWEET MEMORIES acrylic on canvas 70 X 50.

Εδώ και καιρό έμαθα να φτιάχνω όμορφες μέρες...Α long time ago l have learned to make beautiful days ...

Εδώ και καιρό έμαθα να φτιάχνω όμορφες μέρες...
Ξυπνώντας το πρωί και ανοίγοντας διάπλατα τα παράθυρα,μένω για λίγο ασάλευτη και  εκστασιασμένη ατενίζω το απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Και τότε μια απίστευτη ευφορία αρχίζει να  με κυριεύει.
Δεν έχει να κάνει με το αν τα σύννεφα κάποιες φορές πεισμώνουν και δεν λένε να φύγουν ,ούτε με τη βροχή που κάποιες άλλες φορές πέφτει ασταμάτητα πάνω στο χώμα  προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να επιβάλλει την παρουσία της ,να επιδείξει την απίστευτη δύναμή και υπεροχή της..
Δεν έχει να κάνει ούτε με τον εκτυφλωτικό και λαμπρό ήλιο  του Νότου που τους  περισσότερους μήνες του χρόνου δεσπόζει στον ουράνιο Θόλο.
Έχει να κάνει με το απέραντο και ατέρμονο γαλάζιο που αγκαλιάζει τη Γη μας
Έχει να κάνει με τη μεγαλειώδη και ανυπέρβλητη ομορφιά του, που γαληνεύει την ψυχή μου και την γεμίζει προσμονή και ελπίδα για την σημερινή μέρα,την αυριανή καθώς και όλες εκείνες που θα ακολουθήσουν ..

Α long time ago l have learned to make beautiful days ...

As I wake up in the morning and open the windows wide, I stay for a while, immaculate and ecstatic, gazing at the endless blue of the sky.
 And then an incredible euphoria begins to take over me.
It does not have to do with whether the clouds sometimes conquer and say not to leave, nor with the rain that sometimes falls unceasingly on the soil trying to impose in this way its presence, to show its incredible power and superiority ..
It has nothing to do with the glittering and brilliant sun of the South that most of the year dominates the Celestial Dome.

It has to do with the endless blue that embraces our Earth.
It has to do with its magnificent and insurmountable beauty that soothes my soul and fills her with hope  for today, tomorrow and all the days that will come...

ADROMEDA tempera on canvas 35x50.

Σκίτσα φτιαγμένα κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα..

Όταν  ακόμα και σήμερα επιθυμείς έστω και για λίγο να βρεθείς στο σπίτι των ξωτικών ή στη μυστηριώδη πόλη Φαράν,στο κάστρο της Βαιρέμης , στο δάσος των νάνων και στο μικρό και ήσυχο χωριουδάκι των ξυλοκόπων,τότε βρίσκεις τρόπους να ταξιδέψεις κατά κει..
Μια κόλα χαρτί και δυο τρία κάρβουνα σε μεταφέρουν μέσα σε λίγα λεπτά στους τόπους που ονειρεύεσαι..
Έτσι πλάθεις το δικό σου παραμύθι και χάνεσαι μέσα στις νοητές του σελίδες..
Αναζητάς τα μικρά και σκανδαλιάρικα πλασματάκια του δάσους,διστάζεις να διαβείς τις πύλες της πόλης  Τέρα όπου η κακιά βασίλισσα μεταμόρφωσε τους κατοίκους της σε βατράχια και τρέχεις στο δάσος να συναντήσεις τους νάνους  που σε περιμένουν στα μικρά και φτιαγμένα από ψάθες καλύβια τους.
Μετά ακολουθείς την πριγκίπισσα Ανέμη που επιστρέφει με τη βοήθεια της καλής της Νεράιδας στο κάστρο της Βαιλέμης, για να βρεθεί και πάλι στην αγκαλιά των δικών της ανθρώπων
Η αρπαγή  και η αιχμαλωσία της από την μάγισσα Φερντέν πήρε τέλος χάρη στην παρέμβαση της νονάς νεράιδας και των ξωτικών του δάσους.
Στο τέλος καταλήγεις στο μικρό χωριό που το όνομά του έχει ξεχαστεί στο πέρασμα των χρόνων και περιμένεις τους μικρόσωμους ξυλοκόπους να επιστρέψουν μετά τη δύση του ήλιου στα σπίτια τους για να τους διηγηθείς τα όσα είδες και έζησες στη διάρκεια της μαγικής τούτης μέρας...

Σκίτσα φτιαγμένα κάποια χειμωνιάτικα απογεύματα, που η νοσταλγία μου για τα χρόνια της αθωότητας ήταν ιδιαίτερα έντονη...

When you still want to find yourself in the house of the elves or in the mysterious town of Faran, in the castle of Vilem, in the dwarf forest and in the small and quiet hamlet of the woodcutters, you can find ways to travel there.
Yoy need only a pack of paper and  two coals and in a few minutes you are in the places you dream of.
You are looking for the small and scandalous faces of the forest, hesitate to cross the gates of the city of Tera where the evil queen transformed her frolics into frogs and runs in the woods to meet the dwarves who are waiting for you in their small huts.
Then you can follow Princess Anemis who, with the help of her good Nerad, returns to the castle of Beleris to find herself again in the arms of her own people.
Her rapture and capture by Witch Ferdinin came to an end thanks to the intervention of the fairy-beard and the elves of the forest.

In the end, you end up in the small village, whose name has been forgotten over the years, and you are waiting the small-sized woodcutters to return after the sunset to their homes,beaucause  in order to tell them what you saw and experienced during this magical day.

Sketches made by me some winter afternoons, when my nostalgia for the  years of innocence was particularly intense ...

It's a new week...Μια νέα εβδομάδα...

It's a new week, and why not, a wonderful day, with new challenges that we are called to face with optimism and positive mood.

We all know that a new day is a gift to us of great value, a gift that we have to respect and appreciate.

A new day, a new artwork, a new trip, another incredible experience...

Μια νέα εβδομάδα,μια καινούργια και γιατί όχι, υπέροχη μέρα, με  καινούργιες προκλήσεις που εμείς καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με αισιοδοξία και διάθεση θετική.

Μια καινούργια μέρα όλοι γνωρίζουμε πως είναι ένα δώρο προς εμάς αμύθητης αξίας, ένα δώρο που οφείλουμε να το σεβαστούμε και να το εκτιμήσουμε κατά πως του πρέπει.. 

Μια νέα μέρα,ένα νέο έργο,ένα καινούργιο ταξίδι μια ακόμα απίστευτη εμπειρία..

JUNGLE acrylic on canvas 35X50.

Δεν μεγάλωσα με παραμύθια..I did not grow up with fairy tales...

Δεν μεγάλωσα με παραμύθια..
Από τα χείλη της γιαγιάς δεν άκουσα ποτέ αυτή τη μαγική φράση: ήταν μια φορά και έναν καιρό...
Όταν καθόμασταν μαζί στη βεράντα του σπιτιού μας το μόνο που έκανε ήταν να μου εξιστορεί τα μεγαλεία μιας εποχής που ναι μεν είχε περάσει,είχε χαθεί πια στα γρανάζια του χρόνου,για αυτήν όμως παρέμενε χαραγμένη βαθιά μέσα στη μνήμη της και προσπαθούσε να την κρατήσει ολοζώντανη μέσα από τις διηγήσεις της.
Ξεκινούσε πάντα με τις χοροεσπερίδες που διοργάνωνε στη δίπατη μονοκατοικία της στο κέντρο της Αθήνας,τα απογευματινά τσάγια με τις καλοντυμένες κυρίες του κύκλου της, τις Κυριακάτικες  βόλτες με τον μακαρίτη το σύζυγό της στο Ζάπειο και συνέχιζε με τα επιτεύγματα του γυιού της της και τις επιτυχίες του στο χώρο της δικηγορίας.
Για να πω την αλήθεια βαριόμουν αφάνταστα εκείνες  τις αφηγήσεις αλλά αφού δεν έβρισκα τρόπο να ξεφύγω από αυτές, καθόμουν υπομονετικά δίπλα της και άκουγα κάθε απόγευμα τις ίδιες και τις ίδιες ιστορίες..
Θα μου πείτε υπήρχε και η μαμά που τα βράδια καθώς ξάπλωνες στο κρεβάτι σου θα μπορούσε να σου πει για τη Χιονάτη που βρέθηκε στο σπίτι των επτά νάνων ή για τη Σταχτοπούτα που έχασε το γοβάκι της στο χορό.
Δεν θυμάμαι όμως να συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο ,για τον απλούστατο λόγο ότι η μητέρα δεν είχε χρόνο για να ασχοληθεί με την ανάγνωση έστω και τριών σειρών από τα παραμύθια που βρισκόντουσαν στα ράφια της βιβλιοθήκης μου.

Στο μεγάλο σαλόνι την περίμεναν τα περισσότερα βράδια οι καλεσμένοι της είτε για να παίξουν τέσσερις πέντε παρτίδες πόκερ,είτε για να φάνε όλοι μαζί τα γευστικά εδέσματα που έφτιαχνε η Ρεγγίνα,το κορίτσι που τη βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού και να πιουν το κόκκινο μπουκάλι με το κρασί που ο πατέρας φρόντιζε να έχει πάντα πάνω στη στρογγυλή ροτόντα.

Κάποια στιγμή και όταν πια ήμουν σε θέση να διαβάζω μόνη μου τα παραμύθια που υπήρχαν στη βιβλιοθήκη,  έπεσα με τα μούτρα στην ανάγνωσή τους και χάθηκα μέσα στις σελίδες τους με τις υπέροχες και φανταχτερές τους ζωγραφιές.
Και μετά από λίγο καιρό άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου παραμύθια,τις δικές μου ζωγραφιές..
Και μέχρι σήμερα συνεχίζω να το κάνω..

I did not grow up with fairy tales.

I never heard from the lips of my grandmother this magical phrase:  once upon a time. ...

When we were sitting together on the porch of our house, all she was doing was telling me the grandeur of an era that had already passed,  an area that was deeply engraved in her memory and she was trying to keep it alive through her narratives.

She always started with the dances that she organized in her big house in the center of Athens, the afternoon teas with the well-dressed ladies of her cycle, the Sunday afternoons with her  husband at Zappio and continued with her son's achievements and successes in the field of law.

To tell the truth I was blatantly bored with those narratives, but since I did not find a way to get away from them I was sitting patiently beside her and listening to the same stories every afternoon.

You will tell me there was a mom who, in the evenings as you lie down in your bed, could tell you about the Snow White and the seven dwarfs or about the Cinderella who lost her dick in the dance

However I do not remember,that this happened for the simple reason that the mother did not have time to deal with reading  of the tales that were on my bookshelves.

 In the big living room, the guests waiting or her to play four, five poker games or to eat together the delicious food made by Regina, the girl who helped her in the housework and drink the bottle of red wine  that the father brought from the cellar.

So when I was able to read myself the books that existed in the library, I did it and I was lost in their pages and their fancy paintings.

And after a while I started to make my own fairy tales, my own paintings.

And  I keep doing it.

THE MAGIC FOREST 35X50 charcoaldrawing.

First of February today ..

First of February today ..
I wish to everyone a beautiful and creative month .. !!
A month full of glow and light, warmth and soul rising.

Πρώτη του Φλεβάρη σήμερα..
Εύχομαι έναν όμορφο και δημιουργικό μήνα σε όλους..!!
Ένα μήνα γεμάτο λάμψη και φως,ζεστασιά και ανάταση ψυχής..

 LIGHTS ,acrylic on canvas 35X50.