Εδώ και καιρό έμαθα να φτιάχνω όμορφες μέρες...
Ξυπνώντας το πρωί και ανοίγοντας διάπλατα τα παράθυρα,μένω για λίγο ασάλευτη και εκστασιασμένη ατενίζω το απέραντο γαλάζιο του ουρανού. Και τότε μια απίστευτη ευφορία αρχίζει να με κυριεύει.
Δεν έχει να κάνει με το αν τα σύννεφα κάποιες φορές πεισμώνουν και δεν λένε να φύγουν ,ούτε με τη βροχή που κάποιες άλλες φορές πέφτει ασταμάτητα πάνω στο χώμα προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να επιβάλλει την παρουσία της ,να επιδείξει την απίστευτη δύναμή και υπεροχή της..
Δεν έχει να κάνει ούτε με τον εκτυφλωτικό και λαμπρό ήλιο του Νότου που τους περισσότερους μήνες του χρόνου δεσπόζει στον ουράνιο Θόλο.
Έχει να κάνει με το απέραντο και ατέρμονο γαλάζιο που αγκαλιάζει τη Γη μας
Έχει να κάνει με τη μεγαλειώδη και ανυπέρβλητη ομορφιά του, που γαληνεύει την ψυχή μου και την γεμίζει προσμονή και ελπίδα για την σημερινή μέρα,την αυριανή καθώς και όλες εκείνες που θα ακολουθήσουν ..
Α long time ago l have learned to make beautiful days ...
As I wake up in the morning and open the windows wide, I stay for a while, immaculate and ecstatic, gazing at the endless blue of the sky.
And then an incredible euphoria begins to take over me.
It does not have to do with whether the clouds sometimes conquer and say not to leave, nor with the rain that sometimes falls unceasingly on the soil trying to impose in this way its presence, to show its incredible power and superiority ..
It has nothing to do with the glittering and brilliant sun of the South that most of the year dominates the Celestial Dome.
It has to do with the endless blue that embraces our Earth.
It has to do with its magnificent and insurmountable beauty that soothes my soul and fills her with hope for today, tomorrow and all the days that will come...
ADROMEDA tempera on canvas 35x50.
No comments:
Post a Comment