Ένας μικρός φράχτης με χωρίζει από την ηρεμία και τη γαλήνη...A small fence seperates me from the serenity..

Ένας μικρός φράχτης με χωρίζει από την ηρεμία και τη γαλήνη..
Ένας μικρός φράχτης μου κλείνει το δρόμο για τις χαρούμενες και ευτυχισμένες στιγμές, την ξεγνοιασιά, την πληρότητα..
Τη μικρή ξύλινη πορτούλα μόνο χρειάζεται να σύρω για να περάσω και με μιας να βρεθώ στον τόπο της  απόλυτης ομορφιάς και απλότητας.
Να μείνω εκεί για να νιώσω, να αισθανθώ τη σημασία των δώρων που απλόχερα η Φύση μοιράζει και εμείς απλά τους γυρνάμε αδιάφορα την πλάτη.
Ένας μικρός φράχτης, μια λεπτή  διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε δυο ρήματα,  επιβιώνω και ζω...

A small fence seperates me from the serenity..
A small fence closes the way for the happy moments, the carefree, the fullness.
What I have to do is  open the small wooden door and get to the place of absolute beauty and simplicity.
To stay  there, to feel the importance of the gifts that generously distributed by Nature, and we  turn our backs on them.
A small fence, a thin dividing line between two verbs, survive and live...

A SMALL FENCE, coal and color  35X50.