Νωχελικό τούτο το πρωινό....Very slow pace this morning..

Νωχελικό τούτο το πρωινό.
Στέκομαι μπροστά στο παράθυρο με ένα τσιγάρο στο χέρι και μια κούπα αχνιστό καφέ  και  απλά κοιτάζω τη  βροχή που πέφτει από χθες το βράδυ ασταμάτητα ..
Είναι κάποιες μέρες που δεν έχεις διάθεση να κάνεις και πολλά πράγματα,περιορίζεσαι στο να χάνεσαι για λίγο στις ονειροπολήσεις σου και να φλερτάρεις ανοιχτά με την τεμπελιά..
Ο μονότονος ήχος της βροχής που πέφτει πάνω στα κεραμίδια  με νανουρίζει,οι σπίθες από τα ξύλα που σιγοκαίνε στο τζάκι, φαντάζουν στα μάτια μου σαν εκατοντάδες δεσμίδες χρωμάτων και αιχμαλωτίζουν το βλέμμα μου.
Μια γουλιά ακόμα καφέ καθώς η λάμψη μιας αστραπής σκίζει τον ουρανό και οι χοντρές σταγόνες της βροχής πέφτουν με δύναμη πάνω στο τζάμι του του παραθύρου...
Μου αρέσει αυτός ο καιρός,έχει μια γλυκιά μελαγχολία που με συνεπαίρνει..
Είναι και οι αναμνήσεις που ξαφνικά κατακλύζουν το μυαλό μου και ασυναίσθητα με κάνουν να χαμογελάσω..
Μου έρχονται εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια τότε που μαζί με τη μικρή μου αδελφή καθόμασταν μπροστά από το παράθυρο και κοιτάζαμε με μάτια ορθάνοιχτα τη βροχή που έπεφτε ορμητικά πάνω στη γκρίζα άσφαλτο...
Το ήξερα πως φοβόταν τις αστραπές γι'αυτό και προσπαθούσα να την καθησυχάσω λέγοντάς  της πως ο θυμός του ουρανού δεν διαρκεί για πολύ,σε λίγο θα  σταματήσει τις γκρίνιες και τα παράπονα και θα προστάξει τις αστραπές να επιστρέψουν στα σπίτια τους .
Και αυτές θα υπακούσουν χωρίς να προβάλλουν την παραμικρή αντίδραση..
Κάποιες άλλες πάλι φορές καθόμασταν στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση και τυλιγμένες με μια κουβέρτα τρώγαμε ποπ κορν και βλέπαμε το μικρό σπίτι στο λιβάδι.
Ξεχνιόταν τότε η αδελφή μου και δεν έδινε σημασία στις βροντές που έκαναν τα παραθυρόφυλλα να τρίζουν.Όλη της η προσοχή  ήταν στραμμένη στο πως θα φάει τα περισσότερα ποπ κορν  και συγχρόνως και στο τι θα κάνει η μικρή Λόρυ και τα αδέλφια της στο μικρό εκείνο σπιτάκι στη μέση του πουθενά..
Όμορφες μέρες,γλυκές αναμνήσεις ,στιγμές που έφυγαν μα δεν σβήστηκαν ούτε θα σβηστούν ποτέ από τη μνήμη μου..
Συνεχίζει να βρέχει...

Very slow pace this morning..
I'm standing in front of the window
with a cigarette in hand and a cup of raw coffee and just looking
at the rain falling from last night in the end.
There are some days when you are not willing to do many things,
you are limited to missing out on your daydreams
and flirting openly with laziness.
The monotonous sound of the rain that falls on the tiles with nannies,
the sparks from the woods that smelt in the fireplace,
look in my eyes like hundreds of batches of color and captivate my gaze.
A sip of coffee still as the light of a lightning strikes the sky,
and the thick raindrops fall violently on the window..
 I like this weather, it has a sweet melancholy that excites me
It's the memories that suddenly overwhelm my mind and unconsciously make me smile ..
I get pictures of my childhood when, together with my little sister,
 we were sitting in front of the window and staring at the rain,
 which rushed down on the gray asphalt ...
I knew she was afraid of the lightning and I was trying to reassure her
 by saying that the anger of the sky did not last for long;
it would soon stop the nagging and the complaint
 and order the lightning to return to their homes.
And they will obey without showing the slightest reaction.
Some other times we were sitting on the couch in front of the TV
 and wrapped in a blanket eating popcorn and watching the Little House on the Prairie..
 My sister then forgot and did not mind the thunder that made the shutters grind.
 All her attention was on how most popcorn would eat,
and at the same time what Little Lory and her siblings would do in that little house
 in the middle of nowhere..
Beautiful days, sweet memories, moments that have fled
 but have never been erased or erased from my memory.
Its still  rainning...

SWEET MEMORIES acrylic on canvas 70 X 50.