Στον τόπο του γκρίζου φόντου και της κουρασμένης γης..

In the land of lonely trees, artpencil 35X50

Στον τόπο του γκρίζου φόντου και της κουρασμένης γης..
Στη χώρα των μοναχικών δέντρων και των αγριόχορτων,του μολυβένιου ουρανού και των πυκνών σύννεφων,του επίμονου ανέμου και της παρεξηγημένης ερημιάς..
Στον τόπο όπου τα πουλιά βιάζονται να αποδημήσουν και τα χρώματα αυθάδικα τον περιπαίζουν, τον ξεγελάνε, του ξεγλιστράνε ..
Εκεί στη μέση του πουθενά στάθηκα και πήρα ανάσα βαθιά..
Εκεί όπου οι ήχοι εξασθενούν και οι φωνές και οι ψίθυροι αρνούνται να πάνε,εκεί για λίγο στάθηκα..
Απέναντι από το γυμνό δέντρο, κάτω από τον θυμωμένο ουρανό ,ατένισα τον ορίζοντα, γύρεψα την αρχή και το τέλος του, έψαξα να βρω τα μυστικά του..
Στον τόπο του γκρίζου φόντου και της κουρασμένης γης ξαπόστασα και μετά σιωπηλά συνέχισα το δρόμο μου..

Βάλε μου σε μια σειρά τα χρώματα κι αν δεν μπορείς βάλε τα ανάκατα..

Disorder, acrylic on canvas 50X70.

Βάλε μου σε μια σειρά τα χρώματα κι αν δεν μπορείς βάλε τα ανάκατα..
Ταίριαξε το μπλε με το κίτρινο,το κόκκινο με το πράσινο, το μαύρο με το άσπρο  κι αν δεν μπορείς  βάλε τα όλα μαζί και μη νοιάζεσαι ,βρίσκουν εκείνα το δρόμο τους..
Έχουν εκείνα τον τρόπο τους να αγκαλιαστούν να ερωτευτούν, να κάνουν όνειρα, να φτιάξουν όνειρα..
Έχουν εκείνα τον τρόπο τους να κτίζουν κόσμους να ενώνουν θάλασσες ωκεανούς και ποτάμια..
Να ορθώνουν βουνά και να ζωντανεύουν δάση..
Να σκορπούν χαμόγελα σε πρόσωπα φωτεινά να χαρίζουν λάμψη σε πρόσωπα θλιμμένα..
Βάλε μου τα χρώματα σε μια σειρά κι'αν δεν μπορείς δεν πειράζει....

Όταν ξυπνούν οι αναμνήσεις και η νοσταλγία σε κυριεύει..

Όταν ξυπνούν οι αναμνήσεις και η νοσταλγία σε κυριεύει..
Όταν μια ξύλινη πόρτα παλιά που συναντάς καθώς περπατάς αμέριμνη σε ένα δρομάκι στενό,    φέρνει στο νου σου εικόνες και θύμησες μιας εποχής που πέρασε μιας εποχής που πάει..
Ο ανυπόμονος χτύπος στην πόρτα και μετά το χαμογελαστό πρόσωπο που ξεπρόβαλε στο κατώφλι ,το γλυκό καλωσόρισμα,η ζεστή αγκαλιά και μετά το τρέξιμο στο διάδρομο και η επιδρομή στην τραπεζαρία με τα μεγάλα ορθάνοιχτα  παράθυρα   και τα δαντελένια κουρτινάκια τους να κουνιούνται πέρα δώθε..
Το ποτήρι με το γάλα και το κομμάτι με το κέικ που μου σερβίριζε σαν καθόμουν στη σκαλιστή καρέκλα μπροστά από το σκουρόχρωμο τραπέζι με το λευκό τραπεζομάντηλο που η ίδια είχε πλέξει με το βελονάκι..
Η χαμηλή μουσική που ερχόταν από το παλιό ραδιόφωνο με τις λυχνίες και εκείνα τα περίεργα άσπρα πλήκτρα που κρυφή μου επιθυμία ήταν να τα βγάλω από τη θέση τους για να δω τι βρίσκεται από κάτω, μήπως και έτσι κατανοήσω από που έρχονται όλες αυτές οι μελωδίες, από που ακούγονται αυτές σοβαρές και κοφτές  φωνές των εκφωνητών..

Το παιχνίδι στην πίσω αυλή με τις δάφνες να περιστοιχίζουν τον περίγυρό της, τα αναρριχώμενα φυτά να σκαρφαλώνουν,να πνίγουν το φράχτη της και το πηγάδι να στέκει καμαρωτό στο κέντρο της ,πάντα όμορφο και  στολισμένο με λογής λογής γλαστρούλες,  για να θυμίζει τις μέρες εκείνες της πολύτιμης προσφορά του σε αυτό το σπιτικό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να ιδροκοπάει κάνοντας σκοινάκι και εκείνην καθισμένη στην ψάθινη καρέκλα της να κεντάει σηκώνοντας που και τα μάτια της για να μου ρίξει μια ματιά να μου πει να σταματήσω για λίγο γιατί ίδρωσα και θα κρυώσω κι'εγώ να της πετάω  ένα εντάξει γιαγιά και να συνεχίζω να παίζω λες και εκείνες οι κουβέντες ποτέ δεν ειπώθηκαν.
Τα όμορφα και ξέγνοιαστα Σαββατοκύριακα στο σπίτι της γιαγιάς....
Μια βόλτα ένα πρωινό του Ιούνη , ένας δρόμος στενός,μια πόρτα παλιά και τόσες γλυκές αναμνήσεις..

Κι' αν χρειαστεί θα φτάσω πιο κάτω.... και πιο κάτω ως τον πυρήνα της γης ...

I see you..charcoaldrawing  24X30.

Κι' αν χρειαστεί θα φτάσω  πιο κάτω.... και πιο κάτω ως τον πυρήνα της γης ....

Κι' αν χρειαστεί θ ανέβω  πιο πάνω... και πιο πάνω ως τον ουρανό για να σε συναντήσω ..

Για να με δεις εδώ στο γρανιτένιο βράχο ακλόνητο και μόνο μου..

 Για να με δεις, για να σε δω..  Μαίρη Ματαράγκα.

Παλιότερα ..κάθε που τελείωνα πέντε έξι σελίδες από τα μυθιστορήματα μου τις έδινα στην αδελφή μου και εκείνη αφού τις διάβαζε με προσοχή με παρακινούσε να ξεκινήσουμε ακόμα ένα από τα γνωστά και αγαπημένα μας ταξίδια.. .

Και το κάναμε,για χρόνια το κάναμε..

Συζητούσαμε μέχρι το ξημέρωμα για τους ήρωες και  ψάχναμε μαζί να βρούμε τη συνέχεια της πορείας του...Ταυτιζόμαστε μαζί τους γινόμασταν εκείνοι και μέχρι που χάραζε ζούσαμε τις δικές τους ζωές.

Σήμερα και μετά από πολύ καιρό της έστειλα σε e mail τον πίνακα μου και της ζήτησα  να γράψει δυο λόγια για τα συναισθήματα που της προκαλεί καθώς τον κοιτάζει...

Την ευχαριστώ για το χρόνο της και ελπίζω κάποια στιγμή να αρχινήσουμε και πάλι τα ταξίδια που τόσο απότομα έναν Αύγουστο σταματήσαμε...

Το επόμενο μεσημέρι, γυρνώντας από τη δουλειά, βρήκα την Πέτρα στο σαλόνι να παρατηρεί έναν από τους πίνακές μου. ..

la rencontre...acrylic on canvas 50X70.

........Το επόμενο μεσημέρι, γυρνώντας από τη δουλειά, βρήκα την Πέτρα στο σαλόνι να παρατηρεί έναν από τους πίνακές μου. Πήγα και στάθηκα πλάι της. Γύρισε τότε εκείνη για να μου χαμογελάσει φευγαλέα και μετά επικέντρωσε πάλι την προσοχή της στον πίνακα.

«Κοίταξε αυτό το πλάσμα», την άκουσα ξάφνου να λέει. «Μέσα σε αυτό το φόντο με τους ατέλειωτους δρόμους περιπλανιέται, ψάχνει, συλλογίζεται, διαπιστώνει…»

Σώπασε για λίγο και ύστερα στράφηκε απότομα προς το μέρος μου.

«Ελίνα», έκανε με θέρμη, «άρχισα κάτι να γράφω… Βοήθησέ με λιγάκι. Μπορείς! Εσύ τον ζωγράφισες αυτό τον πίνακα».

Τα έχασα. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς μου ζητούσε. Την είδα να ανοίγει το τετράδιο που κρατούσε στα χέρια της.

«Και καθώς ο χρόνος κυλούσε αργά», άρχισε να διαβάζει,  «εγώ στις μοναχικές διαδρομές των ατέλειωτων δρόμων ετούτης της πόλης, άφηνα ενέχυρο κάποια κομμάτια του εαυτού μου…»

Με κοίταξε.

«Και τι άλλο έκανε ετούτο το πλάσμα, Ελίνα;» με ρώτησε.

«Και στις μεθυσμένες από φτηνά αρώματα πλατείες μετρούσα τα λάθη μου…» συνέχισα, εκφράζοντας με λόγια την εικόνα που είχα αποτυπώσει στο μουσαμά.

Κι αυτό ήταν η αρχή της γνωριμίας μας. Μιας γνωριμίας που έφερε τόσο κοντά τη μία στην άλλη.

Από εκείνο το απόγευμα και μετά περνούσαμε ώρες ατέλειωτες μέσα σ’ αυτό το δωμάτιο. Και καθώς οι μυρωδιές από τα χρώματα διαχέονταν γύρω μας, εμείς δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το παιχνίδι που ξεκινήσαμε να παίζουμε.

Ζωγράφιζα εγώ ασταμάτητα, αποτύπωνε εκείνη τις εντυπώσεις που κάθε πίνακας της προκαλούσε πάνω σε μια κόλλα χαρτί......

(Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο: Κομμάτια του παζλ που λείπουν..)

Καμβάς λευκός..μετράω τις διαστάσεις και μετά τον κόβω..

Impovisation, acrylic on canvas 45X25.

Καμβάς λευκός..μετράω τις διαστάσεις και μετά τον κόβω..
Τα βασικά χρώματα αυτά μόνο, κανένας άλλος συνδυασμός.
Απλό σε κάποια σημεία σχεδόν άδειο,προς αυτή την κατεύθυνση με οδηγούν τα χέρια μου και εγώ δεν βρίσκω το λόγο να τους το αρνηθώ..
Ποτέ δεν τους το αρνιέμαι, πάντα υπακούω στο πρόσταγμα τους,έτσι έχω μάθει και είναι αργά πια για να αλλάξω..
Χωρίς κανόνες έτσι όπως βγαίνει πάνω στον καμβά,έτσι όπως βγαίνει μέσα από τα μάτια της ψυχής κατά πως λένε..
Πέρα από νόρμες, πέρα από τα πως και γιατί..
Καμβάς λευκός improvisation number...who knows?

Εκεί στο Νότο,δίπλα στο φάρο...

Εκεί στο Νότο,δίπλα στο φάρο, υποσχέσεις που δόθηκαν και μετά ξεχάστηκαν λες και ποτέ δεν ειπώθηκαν ..
Εκεί στο Νότο δίπλα από τα βράχια που η αρμύρα της θάλασσας τρώει , στην προβλήτα που αγκυροβολούν τα ψαροκάικα, στο γρανιτένιο πεζούλι που σκαρφαλώναμε για να  δούμε τον ήλιο να επιστρέφει στο λίκνο του, εκεί όπου τα γαλάζια νερά κάποιες φορές φουρκίζονται και άλλες πάλι πέφτουν σε ύπνο βαθύ, φιλιά καυτά  ανταλλάχτηκαν, σφιχτές αγκαλιές χαρίστηκαν ...

Εκεί στο Νότο του αιώνιου καλοκαιριού και των αστείρευτων ονείρων, ταξίδια μακρινά σχεδιάστηκαν, γλυκές μελωδίες ακούστηκαν, αβίαστα χαμόγελα ζωγραφίστηκαν σε χείλη εφηβικά...
Χοροί ξέφρενοι, τσιγάρα κλεμμένα από το πακέτο του πατέρα, μπουκάλια με μπύρα πληρωμένα με ρεφενέ, φωνές και γέλια που ακόμα και σήμερα αντηχούν στα αυτιά μας..

Εκεί στο Νότο που συναντηθήκαμε, γνωριστήκαμε, αγαπηθήκαμε..
Εμείς τα επιστήθια  φιλαράκια εκείνων των θερινών μηνών,όλοι εμείς που επιμέναμε πως ο χρόνος δεν θα μας αγγίξει ,δεν θα μας αλλάξει δεν θα μας  χωρίσει..
Εμείς που δεν ξαναβρεθήκαμε, δεν ξαναμιλήσαμε δεν μοιραστήκαμε από τότε ποτέ ξανά ένα τσιγάρο μια μπύρα, ένα μαρτίνι λευκό ,ένα τραγούδι φευγάτο..

Και το καλοκαίρι ήρθε,το καλοκαίρι ξεκίνησε..

Και το καλοκαίρι ήρθε,το καλοκαίρι ξεκίνησε..
Τα μικρά ιστιοφόρα κάνουν σιγά σιγά την εμφάνιση τους στα δροσερά καταγάλανα νερά,οι έρημες μέχρι πριν λίγες μέρες παραλίες δέχονται τις πρώτες τους επισκέψεις..

Τα ψαροκάικα παραχωρούν τη θέση τους σε πλεούμενα με μεγαλύτερη αίγλη που κατά την άποψη πολλών κοσμούν το λιμάνι, προσελκύουν τα βλέμματα των παραθεριστών,προκαλούν το θαυμασμό εκείνων που στέκονται στην άκρη της προβλήτας και τα παρατηρούν με ύφος ονειροπόλο.

Και καθώς το νησί ζωντανεύει κατά έναν περίεργο τρόπο  σβήνεται η γραφικότητα του χάνεται η γαλήνη που τους ανοιξιάτικους μήνες το αγκάλιαζε,το χαίδευε και  το κανάκευε δίχως σταματημό..
Κατά έναν περίεργο τρόπο μου γίνεται ξένο,ψυχρό και απόμακρο, θαρρείς και με διώχνει ,με σπρώχνει να του γυρίσω την πλάτη να πάω στα πιο μακρινά του και έρημα σημεία.. Εκεί όπου μόνο οι γλάροι βουτούν στα νερά του ,εκεί όπου μονάχα τα βράχια γεύονται την αρμύρα της θάλασσας του..

Εκεί όπου το πράσινο ξεπετάγεται πίσω από ξερχαβαλωμένους φράχτες και σιδερένιες αυλόπορτες ,σε γειτονιές με σπίτια με κεραμωτές σκεπές  και παντζούρια από το χρόνο φαγωμένα..
Σε αυλές με παρτέρια ασβεστωμένα όπου τα γεράνια δηλώνουν μεγαλόπρεπα την παρουσία τους, οι μουριές λυγίζουν από τους καρπούς τους και τα ρόδα σκορπούν το υπέροχο άρωμά τους ολούθε..

Το καλοκαίρι είναι εδώ και το καλωσορίζω...Θα'ναι όμορφο θα΄ναι ζεστό και χρυσαφένιο..Θα έχει εκπλήξεις ευχάριστες ,στιγμές ξένοιαστες, μέρες ηλιόλουστες και νύχτες φεγγαρόφωτες..

Ένα ακόμα κομμάτι  θα προστεθεί στο παζλ,μια ακόμα εποχή θα χαραχτεί στην καρδιά μου..

Καλό καλοκαίρι!!

Τα ωραιότερα παραμύθια ειπώθηκαν κάτω από τον ίσκιο ενός πλάτανου, δίπλα από τον κορμό μιας μικρής μουριάς...

Τα ωραιότερα παραμύθια ειπώθηκαν κάτω από τον ίσκιο ενός πλάτανου, δίπλα από τον κορμό μιας μικρής μουριάς.
Σε ένα παγκάκι  με τη δροσιά από το  απογευματιάκο αεράκι να ανεμίζει τις μικρές τούφες που ξέφευγαν από τον κότσο της ,να παίζει με τις πτυχές της μακριάς μαύρης φούστας της και με το λεπτό μεταξωτό της πουκάμισο..

Δίπλα από τα παρτέρια με τα κόκκινα τριαντάφυλλα και τις πολύχρωμες μαργαρίτες ξεδιπλώθηκαν οι πιο όμορφες ιστορίες, ξεκίνησαν τα πιο μακρινά ταξίδια,ειπώθηκαν τα πιο γλυκά τραγούδια..

Κρατώντας στα χέρια μου ένα τσαμπί σταφύλι κρεμόμουν στην κυριολεξία από τα χείλη της και μαγεμένη από τις τόσο ζωντανές αφηγήσεις της άφηνα τις ρόγες να λιώνουν στο χέρι μου και το χυμό τους να χύνεται πάνω στα χρωματιστά κοντά φουστανάκια μου.

Τα πιο όμορφα παραμύθια βγήκαν από τα χείλη της γιαγιάς το τελευταίο καλοκαίρι που πέρασα μαζί της.. 

 Καθισμένες δίπλα από εκείνη την κρήνη και χάνοντας την αίσθηση του χρόνου και του τόπου άφηνα τη γλυκιά και ήρεμη φωνή της να με παρασύρει στα μέρη εκείνα  που η Κοκκινοσκουφίτσα συναντήθηκε με τον κακό λύκο,στο σπιτάκι των επτά νάνων και στην πανέμορφη Χιονάτη,στο  χορό που έγινε στο παλάτι  του όμορφου πρίγκηπα που αγάπησε τη Σταχτοπούτα και στο ζαχαρένιο σπιτάκι που ο Χάνσελ και η Γκρέτελ ανακάλυψαν στα βάθη του δάσους..

Θυμάμαι τη μέρα που καθώς αφήναμε πίσω μας το προαύλιο της εκκλησίας που περνούσαμε τα απογεύματά μας της έκανα την ερώτηση που από τις αρχές εκείνου του καλοκαιριού ήθελα να της κάνω: Γιαγιά λες να βρεθεί και για μένα κάποιος όμορφος πρίγκηπας να με αγαπήσει;

Σταμάτησε μπροστά από το παρτέρι με τα μεγάλα κατακόκκινα τριαντάφυλλα και αφού παραμέρισε από το μέτωπό της δυο τρία γκρίζα τουφάκια που ως συνήθως είχαν δραπετεύσει από τον αυστηρό της κότσο με κοίταξε σοβαρή και μου είπε: Δύσκολη ερώτηση και τι να σου απαντήσω;

Θέλησα να επιμείνω μα δεν το τόλμησα, η έκφραση της με αποθάρρυνε..

Πλησίασα στο παρτέρι και κόβοντας ένα τριαντάφυλλο της το πρόσφερα..

Έμεινε να με κοιτάζει για λίγα λεπτά έκπληκτη και μετά άπλωσε δειλά το χέρι της και το πήρε..

Θα το φυλάξω..είναι το πρώτο που μου δίνουν μουρμούρισε και μετά βιάστηκε να με πιάσει από το χέρι και με γρήγορα βήματα πήραμε το γνώριμο δρόμο που μας έβγαζε στο σπίτι...

Ταξίδια μέσα στο χρόνο.. Παλιές ξεχασμένες γκραβούρες στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης ...

Old Athens,artpencil 35X50.

Ταξίδια μέσα στο χρόνο..
Παλιές ξεχασμένες γκραβούρες στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης που έπεσαν ένα πρωί στα χέρια μου καθώς έκανα ένα ξεκαθάρισμα στα πράγματα του αγαπημένου μου θείου.
Στα πράγματα που αποφάσισα να κρατήσω έτσι για να έχω κάτι από αυτόν,κάτι που ήξερα πόσο πολύ αγαπούσε..
Οι γκραβούρες ήταν οι κρυφές του αγάπες που πάντα τις κρατούσε μακριά από τα βλέμματα των άλλων,σαν μικρό παιδί που έκρυβε τα παιχνίδια του από τα άλλα παιδιά από φόβο μην και του τα πάρουν..
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μου αποκαλύψει την κρυψώνα τους λέγοντάς μου πως όταν θα φύγει θα μπορούσα να της πάρω, με τον όρο να τις προσέχω όπως ακριβώς τις πρόσεχε και εκείνος.
Χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί μήνες από το φευγιό του μέχρι να μπορέσω να μπω σε εκείνο το σπίτι ,στο σπίτι που το βάραινε μια ιστορία ενός αιώνα και βάλε..
Φωτογραφίες παππούδων και προπάππων κορνιζαρισμένες να κρέμονται η μια δίπλα στην άλλη στους τοίχους,έπιπλα παλιά σκαλισμένα πάνω σε ξύλο ελιάς και κέδρου να κλείνουν το χώρο ασφυχτικά, να σε δυσκολεύουν να κινηθείς,να ανασάνεις,οικογενειακά κειμήλια αραδιασμένα στη σειρά πάνω στα μαρμάρινα τραπεζάκια και στις σκονισμένες  σερβάντες και στο τελευταίο ράφι της βιβλιοθήκης με τους χοντρούς τόμους της ελληνικής επανάστασης και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, οι γκραβούρες.
Προφυλαγμένες μέσα στις ζελατίνες να περιμένουν το καινούργιο τους  ιδιοκτήτη..
Για αρκετό καιρό τις κράτησα και εγώ φυλαγμένες στο πάνω ράφι της δικής μου βιβλιοθήκης μέχρι που κάποια στιγμή αποφάσισα να τις κατεβάσω και μία μία να τις δω, να τις παρατηρήσω..
Ταξίδεψα για αρκετή ώρα στο χθες και ομολογώ πως εκείνο το ταξίδι με συνεπήρε..
Όταν επέστρεψα αποφάσισα κάποιες από αυτές να προσπαθήσω να τις ζωντανέψω και πάλι πάνω στο χαρτί με τη βοήθεια του μολυβιού και των ξυλομπογιών μου..
Προσπάθησα..δεν ξέρω κατά πόσο πέτυχα να αποδώσω τα θέματά τους αλλά το προσπάθησα με πολύ σεβασμό και αγάπη..

...Είναι η μοναδικότητα του Τιρόλο που σε κάνει να μη θέλεις να του πεις αντίο. ..

In the middle of the Alps..artpencil 35Χ25.

...Είναι η μοναδικότητα του Τιρόλο που σε κάνει να μη θέλεις να του πεις αντίο.
 Είναι το ευχάριστο κλίμα και η ζωντάνια που κυριαρχεί στους δρόμους της πρωτεύουσας του μα και  των μικρών και γραφικών χωριών του,η πλούσια ιστορία του,οι ξεχωριστές παραδόσεις του,τα μαγευτικά του τοπία και ο θόρυβος που φτάνει στ’ αυτιά σου απ’ το νερό που ρέει αδιάκοπα.

 Είναι το τραγούδι των Άλπεων που τις νύχτες σε συνοδεύει,οι χτύποι από τις καρδιές των πανύψηλων οροσειρών που το αγκαλιάζουν με στοργή και τρυφερότητα,τα πλατιά χαμόγελα των ανθρώπων του ...

Είναι  αυτά κι άλλα τόσα που πάντα θα φυλάς βαθιά μες στην καρδιά σου...

Απόσπασμα από το βιβλίο μου με τίτλο: Κομμάτια του παζλ που λείπουν..

Περπατώντας ανακαλύπτεις ομορφιές του χθες που θάφτηκαν μέσα σε σωρούς χαλασμάτων..

Περπατώντας ανακαλύπτεις ομορφιές του χθες  που θάφτηκαν μέσα σε σωρούς χαλασμάτων, πίσω από ετοιμόρροπα παράθυρα,αγριάδες και σκόνη της λήθης..

Περπατώντας ανακαλύπτεις πως ένα λεπτό και αδύναμο δεντράκι που ο αέρας έχει λυγίσει τα εύθραυστα κλαράκια του, μπορεί να προσελκύσει την προσοχή σου,να μονοπωλήσει το ενδιαφέρον σου

Ένα παλιό ψαροκάικο που μπορεί κάποιες φορές να σε σε ξεσηκώσει για ταξίδια μεγάλα σε μέρη μακρινά και απάτητα,σε χώρες που το όνομά τους κανείς δεν γνωρίζει..

Ένα σπίτι παλιό και μια πικροδάφνη μπροστά από τη ξύλινη πόρτα του, που μπορεί να σου ξυπνήσουν θύμησες καταχωνιασμένες εδώ και χρόνια στα βάθη του μυαλού σου,να πλημμυρίσουν το είναι σου με μια βαθιά νοσταλγία,μια μελαγχολία γλυκιά μα και επίμονη..

Μια σύντομη στάση μπροστά σε μια συστάδα θάμνων που προσπαθούν μάταια να επιβληθούν στο  βαθύ γαλάζιο της θάλασσας , που  μπορεί να σου προσφέρει κάποιες στιγμές γαλήνης,  χαράς, ευτυχίας..

Φιόρα το όνομά της ,όλοι το λένε στο δάσος πως καλύτερο όνομα δεν θα μπορούσε να της δοθεί..

Fairy taile acrylic on canvas 50X70.

Φιόρα το όνομά της ,όλοι το λένε στο δάσος πως καλύτερο όνομα δεν θα μπορούσε να της δοθεί..

Ξανθιά και μακριά τα μαλλιά της,γαλάζια τα μάτια της και τα χείλη της ρόδινα..

Ένα λουλούδι που γεννήθηκε και άνθισε στο δάσος του Φερολάντε στη μακρινή χώρα των ανατέλλοντων Ήλιων και των δέκα ολόγιομων φεγγαριών..

Ένας τόπος που οι μέρες είναι ζεστές και ηλιόλουστες μια ς και οι δυο γελαστοί ήλιοι τον αγκαλιάζουν πάντα με περίσσια τρυφερότητα και αγάπη και οι νύχτες είναι λαμπερές και απίστευτα φωτεινές μιας και τα δέκα φεγγάρια φροντίζουν να στέλνουν σε όλα του τα σημεία τις ασημένιες αντανακλάσεις τους .

Τα δέντρα είναι πανύψηλα με φύλλωμα πυκνό και καταπράσινο και κορμούς χοντρούς  που οι ρίζες τους απλώνονται  κάτω από το έδαφος συναντούν τις ρίζες των αδελφών τους τυλίγονται  μεταξύ τους,μπερδεύονται,γίνονται ένα,έτσι ώστε κανείς να μην μπορεί να τα ξεριζώσει,κανείς να μην μπορεί να τα χωρίσει..

Το ίδιο συμβαίνει και με τα χιλιάδες πολύχρωμα λουλούδια που όλες τις εποχές του χρόνου παραμένουν ανθισμένα.

Και αυτών οι ρίζες συναντιούνται κάτω από το φρέσκο και αφράτο χρώμα και τότε αγκαλιάζονται σφιχτά μεταξύ τους μιλούν γελούν,παίζουν και απολαμβάνουν την υπέροχη  δροσιά που τους εξασφαλίζει το νωπό υπέδαφος.

Δεν θέλουν να χωριστούν ,δεμένα μεταξύ τους θέλουν να να μείνουν για πάντα,τα κόκκινα πέταλα να μπλέκονται με τα κίτρινα ,τα ροζ άνθη με τα μωβ ,τα πορτοκαλί με τα πράσινα και τα τυρκουάζ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα ποτάμια που διασχίζουν από άκρη σε άκρη τούτο τον τόπο,όλα κάπου ανταμώνουν,όλα καταλήγουν να γίνονται Ένα!!

Απόσπασμα από το παραμύθι μου με τίτλο: Το δάσος του Φερολάντε..