Όταν ξυπνούν οι αναμνήσεις και η νοσταλγία σε κυριεύει..

Όταν ξυπνούν οι αναμνήσεις και η νοσταλγία σε κυριεύει..
Όταν μια ξύλινη πόρτα παλιά που συναντάς καθώς περπατάς αμέριμνη σε ένα δρομάκι στενό,    φέρνει στο νου σου εικόνες και θύμησες μιας εποχής που πέρασε μιας εποχής που πάει..
Ο ανυπόμονος χτύπος στην πόρτα και μετά το χαμογελαστό πρόσωπο που ξεπρόβαλε στο κατώφλι ,το γλυκό καλωσόρισμα,η ζεστή αγκαλιά και μετά το τρέξιμο στο διάδρομο και η επιδρομή στην τραπεζαρία με τα μεγάλα ορθάνοιχτα  παράθυρα   και τα δαντελένια κουρτινάκια τους να κουνιούνται πέρα δώθε..
Το ποτήρι με το γάλα και το κομμάτι με το κέικ που μου σερβίριζε σαν καθόμουν στη σκαλιστή καρέκλα μπροστά από το σκουρόχρωμο τραπέζι με το λευκό τραπεζομάντηλο που η ίδια είχε πλέξει με το βελονάκι..
Η χαμηλή μουσική που ερχόταν από το παλιό ραδιόφωνο με τις λυχνίες και εκείνα τα περίεργα άσπρα πλήκτρα που κρυφή μου επιθυμία ήταν να τα βγάλω από τη θέση τους για να δω τι βρίσκεται από κάτω, μήπως και έτσι κατανοήσω από που έρχονται όλες αυτές οι μελωδίες, από που ακούγονται αυτές σοβαρές και κοφτές  φωνές των εκφωνητών..

Το παιχνίδι στην πίσω αυλή με τις δάφνες να περιστοιχίζουν τον περίγυρό της, τα αναρριχώμενα φυτά να σκαρφαλώνουν,να πνίγουν το φράχτη της και το πηγάδι να στέκει καμαρωτό στο κέντρο της ,πάντα όμορφο και  στολισμένο με λογής λογής γλαστρούλες,  για να θυμίζει τις μέρες εκείνες της πολύτιμης προσφορά του σε αυτό το σπιτικό.
Θυμάμαι τον εαυτό μου να ιδροκοπάει κάνοντας σκοινάκι και εκείνην καθισμένη στην ψάθινη καρέκλα της να κεντάει σηκώνοντας που και τα μάτια της για να μου ρίξει μια ματιά να μου πει να σταματήσω για λίγο γιατί ίδρωσα και θα κρυώσω κι'εγώ να της πετάω  ένα εντάξει γιαγιά και να συνεχίζω να παίζω λες και εκείνες οι κουβέντες ποτέ δεν ειπώθηκαν.
Τα όμορφα και ξέγνοιαστα Σαββατοκύριακα στο σπίτι της γιαγιάς....
Μια βόλτα ένα πρωινό του Ιούνη , ένας δρόμος στενός,μια πόρτα παλιά και τόσες γλυκές αναμνήσεις..