......όταν το βράδυ, ακουμπώντας στην κουπαστή του πλοίου, διακρίναμε από μακριά τις φωτισμένες θαρρείς με χιλιάδες λαμπιόνια ακτές της Κροατίας, τους έδωσα αυθόρμητα από ένα πεταχτό φιλί στα χείλη...

Freedom ,diptych 50Χ35,acrylic on canvas.

......όταν το βράδυ, ακουμπώντας στην κουπαστή του πλοίου, διακρίναμε από μακριά τις φωτισμένες θαρρείς με χιλιάδες λαμπιόνια ακτές της Κροατίας, τους έδωσα αυθόρμητα από ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.

«Είναι ωραίο να χτίζεις γέφυρες!» είπα καθώς εκείνοι με κοίταζαν ευχάριστα ξαφνιασμένοι. «Είμαι ζωντανή! Είμαι ελεύθερη! Είμαι η Ελίνα! Έτσι όπως θέλω εγώ να είμαι... έτσι όπως νομίζω πως μου πρέπει», είπα  δυνατά τις σκέψεις μου.

Έκανα έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό μου. Άφησα τον αέρα να ανεμίσει τα μαλλιά μου, να διαπεράσει το πουκάμισό μου, να χαϊδέψει τη ραχοκοκαλιά μου. Και ύστερα στάθηκα απέναντί τους.

«Το ήξερα!» είπα κοιτώντας πότε τον έναν και πότε τον άλλον. «Εδώ και πολύ καιρό το ήξερα... Όσο τρελό κι αν ακούγεται, εγώ το ήξερα…»

          «Τι ήξερες;» με ρώτησε τότε ο Αλέξανδρος και πλησιάζοντας κοντά μου, άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τα μαλλιά μου.

          «Πως εμείς οι τρεις θα συναντηθούμε», του απάντησα.

Έσκυψε τότε εκείνος κι ένιωσα τα χείλη του να φιλούν απαλά τα δικά μου.

«Καλώς ήρθες», μου ψιθύρισε και σφίγγοντάς με στην αγκαλιά του επισφράγισε την αρχή μιας σχέσης που ίσως ξενίσει πολλούς, άλλους μπορεί να σοκάρει και κάποιους να αφήσει εντελώς αδιάφορους.

 Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο : Κομμάτια του παζλ που λείπουν..

Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ατέλειωτης μοναξιάς και αμφισβήτησης για να μάθω επιτέλους το όνομά σου,να καταλάβω ποια είσαι...

Melancholy acrylic on canvas 70X50.

 Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ατέλειωτης μοναξιάς και αμφισβήτησης για να μάθω επιτέλους το όνομά σου,να καταλάβω ποια είσαι.

Φιγούρα πάντα αέρινη θρονιαζόσουν ξεδιάντροπα στην κουνιστή σου πολυθρόνα και χαμογελώντας μου χαιρέκακα μου έκλεινες το μάτι.

Τις νύχτες της αγρύπνιας μου άκουγα το θρόισμα του ολομέταξου φουστανιού σου και μύριζα άπληστα το βαρύ άρωμα που ανέδυε το κορμί σου.

Μορφή αγέρωχη βρισκόσουν πάντα μπροστά μου..

Σε μίσησα θυμάμαι τότε και μανιασμένη τα ίχνη μου βάλθηκα να σε κάνω να χάσεις.

Πιστή μου φίλη ...το όνομά μου άλλαξα,σε πόλεις με παράξενα ονόματα τον εαυτό μου ξεπούλησα και για λίγο πως σου ξέφυγα πίστεψα.

Μα ένα πρωί καθώς η βροχή  μαστίγωνε το πρόσωπό μου και ο παγωμένος αέρας απειλούσε να με παρασύρει, σε ξανάδα..

Καθισμένη και πάλι στην κουνιστή σου πολυθρόνα με κοιτούσες επίμονα.

Πόσο όμορφα μου φάνηκαν τα μαύρα σου μάτια και ο χείμαρρος των εβένινων μαλλιών που πλαισίωνε το πρόσωπό σου.

Καλώς ήρθε και πάλι κοντά μου,σου ψιθύρισα.

Μελαγχολία είναι το όνομά σου κι’εγώ μπροστά σου υποκλίνομαι..Χ.Μ.

Μέρες ηλιόλουστες, μέρες ξέγνοιαστες, καλοκαιριάτικες....

Summertime acrylic on canvas 70X50.

Μέρες ηλιόλουστες, μέρες ξέγνοιαστες, καλοκαιριάτικες....
Αρμύρα και αύρα της θάλασσας , άμμος καυτή, χιλιάδες κόκκοι άμμου χρυσής ..

Summertime αγαπημένη και διαχρονική μελωδία με την αισθησιακή φωνή της Ella Fitzgerland να σε ταξιδεύει, να σε πηγαίνει στα μέρη εκείνα που τα βράδια στα όνειρα σου ζωντανεύουν και σε καλούν να τα περπατήσεις..

Χρώματα που προσπαθούν να κυριαρχήσουν το ένα πάνω στο άλλο, το γαλάζιο εναλλάσσεται με το πράσινο και εκείνο με το κόκκινο και μετά το χρυσό..

Μέρες καλοκαιριού ,μέρες ζεστές, μέρες χρυσογάλανες..

Υπάρχουν περίοδοι που αρνούμαι να σταθώ μπροστά από το καβαλέτο μου...

Return acrylic on canvas 70X50

Υπάρχουν περίοδοι που  αρνούμαι να σταθώ μπροστά από το καβαλέτο μου ή να πλησιάσω το πληκτρολόγιο του υπολογιστή, να τον ανοίξω, να ρίξω έστω μια ματιά στους λογαριασμούς μου στα social media.

Είναι εκείνες οι μέρες που η θάλασσα με τραβά σαν μαγνήτης και οι περίπατοι μου στις πλαγιές του βουνού γίνονται όλο και πιο συχνοί και με διάρκεια πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των προηγούμενων μηνών.
Είναι οι μέρες που  βρίσκω απολαυστικές τις ώρες που περνώ διαβάζοντας ένα βιβλίο ή πίνω καφέ συζητώντας ασταμάτητα με εκείνους τους λιγοστούς μα πολύτιμους που βρίσκονται δίπλα μου, που είναι πάντα κοντά μου.
Οι μέρες που επιλέγω να διαθέτω τις ώρες μου σε πράγματα που μπορεί να είναι πολύ απλά και καθημερινά, εμένα όμως μου προσφέρουν στιγμές όμορφες και ευτυχισμένες,στιγμές ανέμελες,μοναδικές..

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μου που τα γεράνια και οι πολύχρωμες μαργαρίτες στον κήπο,το αγιόκλημα, οι  βασιλικοί και τα γαρύφαλλα, μου σιγοτραγουδούν και το φρέσκο χώμα στα παρτέρια ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του για να υποδεχτεί τα νέα μέλη της οικογένειας του..
Τα μέλη εκείνα που σιγά και προσεχτικά εναποθέτω στα χέρια του..
Υπάρχουν εκείνα τα χρονικά διαστήματα που η λάμψη του ήλιου και η καθαρότητα του ουρανού με αφοπλίζει και τα αμέτρητα αστέρια της νύχτας με προκαλούν να απλώσω τα χέρια μου προς τη μεριά τους χαρίζοντας μου τη ψευδαίσθηση ότι μπορεί να τα φτάσω..

Καθίσαμε ένα βράδυ στο μισοσκόταδο του σαλονιού..

Its my life,acrylic on paper 50Χ70.

Καθίσαμε ένα βράδυ στο μισοσκόταδο του σαλονιού και κρατώντας από ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι την προκάλεσα να κάνουμε έναν γρήγορο απολογισμό των χρόνων που πέρασαν..
Το δωμάτιο σκορπίζονταν οι νότες από την hungarian hrapsody του Liszt η οποία μέχρι τώρα δεν γνωρίζω κατά πόσο ταίριαζε με τους καπνούς των τσιγάρων που προσπαθούσαν μάταια να δραπετεύσουν από το μισόκλειστο παραθυρόφυλλο, μα και από τη μυρουδιά του αλκοόλ που είχε διαχυθεί σε εκείνο το χώρο και που όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο έντονα δήλωνε την παρουσία του..
Θυμάμαι πως κάποια στιγμή σηκώθηκα από τον καναπέ με σκοπό να αντικαταστήσω την Ουγγρική Ραψωδία με το Johnny B. των Hooters θεωρώντας πως αυτό το είδος μουσικής ταίριαζε περισσότερο στην ατμόσφαιρα..
Δεν με άφησε και εγώ δεν επέμεινα..
Μίλα μου για τα λάθη σου.. της έκανα κάποια στιγμή καθώς γέμιζα για άλλη μια φορά τα ποτήρια μας με κρασί .
Είναι τόσα πολλά που δυσκολεύομαι να τα θυμηθώ...μου είπε τότε εκείνη γελώντας.
Πιστεύω πως θα χρειαζόμουν αρκετές ώρες αν όχι μέρες για να κάνω μιαν απαρίθμηση.
Δεν σε βαραίνουν;
Δεν σε κυνηγούν;τη ρώτησα έκπληκτη.
Είσαι καλά; Για ποιο λόγο να με βαραίνουν; μου έκανε ξαφνιασμένη.
Τα λατρεύω τι θα έκανα χωρίς αυτά μου λες;
Χωρίς τα  αγαπημένα μου λαθάκια θα βρισκόμουν εδώ τώρα ;
Θα μιλούσαμε μαζί;
Για σκέψου χωρίς τα δικά μου λάθη και δίχως τα δικά σου, θα είχες γνωρίσει την φίλη σου,θα είχες γνωρίσει εσένα;
Δεν μίλησα..
Με κέρασε τσιγάρο,το πήρα το άναψα και μετά με τη σειρά μου ξαναγέμισα τα ποτήρια μας.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς  ο γνωστός, διαχρονικός θα έλεγα ρυθμός του Bon Jovi και του πασίγνωστου του  Its my life, διαδέχθηκε τον Λιστ και τη Ραψωδία του..
Και αμέσως μετά και  χωρίς ξανά  να το καταλάβω η φωνή  της Nancy και του Lee ,με τη γλυκιά μελωδία του Summer Wine πλημμύρισε εκείνο το χώρο,τον ζέστανε,τον φώτισε,τον μεταμόρφωσε σε έναν απίστευτα εκτυφλωτικό χώρο με τα χρώματα της Ίριδας  να δεσπόζουν σε κάθε γωνιά του, σε κάθε του σημείο..

Μέσα από συνθήματα δίχως νόημα, αδύναμη ακούγεται η φωνή σου..

Illusion acrylic on canvas 50X40.

Μέσα από συνθήματα δίχως νόημα, αδύναμη ακούγεται η φωνή σου..

Πίσω από σπασμένα τζάμια ετοιμόρροπων  παραθύρων, αμυδρά που και που τη μορφή σου διακρίνω..

Πίσω από τις γραμμές διατριβών ανυπόγραφων, το όνομά σου θαρρώ πως μαντεύω ..

Πίσω από  πολύχρωμα συμπλέγματα, μουσαμάδες νωπούς και χαρτόνια μουντζουρωμένα, τα χαμένα σου χαμόγελα ανταμώνω,τη λάμψη των ματιών σου βρίσκω ξανά..

Παιχνίδια περίεργα, παιχνίδια μισοχαμένα..