Καθίσαμε ένα βράδυ στο μισοσκόταδο του σαλονιού..

Its my life,acrylic on paper 50Χ70.

Καθίσαμε ένα βράδυ στο μισοσκόταδο του σαλονιού και κρατώντας από ένα ποτήρι λευκό κρασί στο χέρι την προκάλεσα να κάνουμε έναν γρήγορο απολογισμό των χρόνων που πέρασαν..
Το δωμάτιο σκορπίζονταν οι νότες από την hungarian hrapsody του Liszt η οποία μέχρι τώρα δεν γνωρίζω κατά πόσο ταίριαζε με τους καπνούς των τσιγάρων που προσπαθούσαν μάταια να δραπετεύσουν από το μισόκλειστο παραθυρόφυλλο, μα και από τη μυρουδιά του αλκοόλ που είχε διαχυθεί σε εκείνο το χώρο και που όσο περνούσε η ώρα τόσο πιο έντονα δήλωνε την παρουσία του..
Θυμάμαι πως κάποια στιγμή σηκώθηκα από τον καναπέ με σκοπό να αντικαταστήσω την Ουγγρική Ραψωδία με το Johnny B. των Hooters θεωρώντας πως αυτό το είδος μουσικής ταίριαζε περισσότερο στην ατμόσφαιρα..
Δεν με άφησε και εγώ δεν επέμεινα..
Μίλα μου για τα λάθη σου.. της έκανα κάποια στιγμή καθώς γέμιζα για άλλη μια φορά τα ποτήρια μας με κρασί .
Είναι τόσα πολλά που δυσκολεύομαι να τα θυμηθώ...μου είπε τότε εκείνη γελώντας.
Πιστεύω πως θα χρειαζόμουν αρκετές ώρες αν όχι μέρες για να κάνω μιαν απαρίθμηση.
Δεν σε βαραίνουν;
Δεν σε κυνηγούν;τη ρώτησα έκπληκτη.
Είσαι καλά; Για ποιο λόγο να με βαραίνουν; μου έκανε ξαφνιασμένη.
Τα λατρεύω τι θα έκανα χωρίς αυτά μου λες;
Χωρίς τα  αγαπημένα μου λαθάκια θα βρισκόμουν εδώ τώρα ;
Θα μιλούσαμε μαζί;
Για σκέψου χωρίς τα δικά μου λάθη και δίχως τα δικά σου, θα είχες γνωρίσει την φίλη σου,θα είχες γνωρίσει εσένα;
Δεν μίλησα..
Με κέρασε τσιγάρο,το πήρα το άναψα και μετά με τη σειρά μου ξαναγέμισα τα ποτήρια μας.
Δεν ξέρω πότε ακριβώς  ο γνωστός, διαχρονικός θα έλεγα ρυθμός του Bon Jovi και του πασίγνωστου του  Its my life, διαδέχθηκε τον Λιστ και τη Ραψωδία του..
Και αμέσως μετά και  χωρίς ξανά  να το καταλάβω η φωνή  της Nancy και του Lee ,με τη γλυκιά μελωδία του Summer Wine πλημμύρισε εκείνο το χώρο,τον ζέστανε,τον φώτισε,τον μεταμόρφωσε σε έναν απίστευτα εκτυφλωτικό χώρο με τα χρώματα της Ίριδας  να δεσπόζουν σε κάθε γωνιά του, σε κάθε του σημείο..