Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ατέλειωτης μοναξιάς και αμφισβήτησης για να μάθω επιτέλους το όνομά σου,να καταλάβω ποια είσαι...

Melancholy acrylic on canvas 70X50.

 Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια ατέλειωτης μοναξιάς και αμφισβήτησης για να μάθω επιτέλους το όνομά σου,να καταλάβω ποια είσαι.

Φιγούρα πάντα αέρινη θρονιαζόσουν ξεδιάντροπα στην κουνιστή σου πολυθρόνα και χαμογελώντας μου χαιρέκακα μου έκλεινες το μάτι.

Τις νύχτες της αγρύπνιας μου άκουγα το θρόισμα του ολομέταξου φουστανιού σου και μύριζα άπληστα το βαρύ άρωμα που ανέδυε το κορμί σου.

Μορφή αγέρωχη βρισκόσουν πάντα μπροστά μου..

Σε μίσησα θυμάμαι τότε και μανιασμένη τα ίχνη μου βάλθηκα να σε κάνω να χάσεις.

Πιστή μου φίλη ...το όνομά μου άλλαξα,σε πόλεις με παράξενα ονόματα τον εαυτό μου ξεπούλησα και για λίγο πως σου ξέφυγα πίστεψα.

Μα ένα πρωί καθώς η βροχή  μαστίγωνε το πρόσωπό μου και ο παγωμένος αέρας απειλούσε να με παρασύρει, σε ξανάδα..

Καθισμένη και πάλι στην κουνιστή σου πολυθρόνα με κοιτούσες επίμονα.

Πόσο όμορφα μου φάνηκαν τα μαύρα σου μάτια και ο χείμαρρος των εβένινων μαλλιών που πλαισίωνε το πρόσωπό σου.

Καλώς ήρθε και πάλι κοντά μου,σου ψιθύρισα.

Μελαγχολία είναι το όνομά σου κι’εγώ μπροστά σου υποκλίνομαι..Χ.Μ.