......όταν το βράδυ, ακουμπώντας στην κουπαστή του πλοίου, διακρίναμε από μακριά τις φωτισμένες θαρρείς με χιλιάδες λαμπιόνια ακτές της Κροατίας, τους έδωσα αυθόρμητα από ένα πεταχτό φιλί στα χείλη...

Freedom ,diptych 50Χ35,acrylic on canvas.

......όταν το βράδυ, ακουμπώντας στην κουπαστή του πλοίου, διακρίναμε από μακριά τις φωτισμένες θαρρείς με χιλιάδες λαμπιόνια ακτές της Κροατίας, τους έδωσα αυθόρμητα από ένα πεταχτό φιλί στα χείλη.

«Είναι ωραίο να χτίζεις γέφυρες!» είπα καθώς εκείνοι με κοίταζαν ευχάριστα ξαφνιασμένοι. «Είμαι ζωντανή! Είμαι ελεύθερη! Είμαι η Ελίνα! Έτσι όπως θέλω εγώ να είμαι... έτσι όπως νομίζω πως μου πρέπει», είπα  δυνατά τις σκέψεις μου.

Έκανα έναν κύκλο γύρω από τον εαυτό μου. Άφησα τον αέρα να ανεμίσει τα μαλλιά μου, να διαπεράσει το πουκάμισό μου, να χαϊδέψει τη ραχοκοκαλιά μου. Και ύστερα στάθηκα απέναντί τους.

«Το ήξερα!» είπα κοιτώντας πότε τον έναν και πότε τον άλλον. «Εδώ και πολύ καιρό το ήξερα... Όσο τρελό κι αν ακούγεται, εγώ το ήξερα…»

          «Τι ήξερες;» με ρώτησε τότε ο Αλέξανδρος και πλησιάζοντας κοντά μου, άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε τα μαλλιά μου.

          «Πως εμείς οι τρεις θα συναντηθούμε», του απάντησα.

Έσκυψε τότε εκείνος κι ένιωσα τα χείλη του να φιλούν απαλά τα δικά μου.

«Καλώς ήρθες», μου ψιθύρισε και σφίγγοντάς με στην αγκαλιά του επισφράγισε την αρχή μιας σχέσης που ίσως ξενίσει πολλούς, άλλους μπορεί να σοκάρει και κάποιους να αφήσει εντελώς αδιάφορους.

 Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο : Κομμάτια του παζλ που λείπουν..