Και είπε πως δεν θα αγαπήσει ξανά..

Hope,acrylic painting on wood

Και είπε πως δεν θα αγαπήσει ξανά..

Είπε σε φρούριο απόρθητο τις αισθήσεις του πως θα φυλακίσει, σε  γυάλα αύθραυστη το χαμόγελό του θα εναποθέσει και με τον καιρό θα ξεχάσει.

Και είπε εχθρός στους εχθρούς του θα γίνει,είπε την τακτική της εξουδετέρωσης  πως θα μελετήσει, τους πρώιμους καρπούς των δέντρων δίχως έλεος θα λιώσει και στα μαγνητικά πεδία της ψευδαίσθησης τη λύτρωση πως  θα γυρέψει.

Μα σαν είδε δυο μάτια καθάρια να τον κοιτάζουν επίμονα, σαν είδε ένα παιδιάστικο χαμόγελο να λάμπει μέσα στο σκοτάδι και μια τοσοδούλα παλάμη να ζητά παθιασμένα να  γαντζωθεί στη δικιά του, το χέρι έδωσε στον μικρό ταξιδιώτη της νύχτας και με μιας όλα τα άλλα ξεχάστηκαν..Χ.Μ.

Το δάσος κρύβει τα δικά του μυστικά..

Το δάσος κρύβει τα δικά του μυστικά..
Μέσα στις πυκνές του φυλλωσιές,στο νωπό του χώμα και στα αγριόχορτα που ξεπετιούνται σε κάθε σου βήμα..
Μέσα στους ψηλούς κορμούς των νεογέννητων δέντρων του, μα και στους ώριμους,τους ρωμαλέους και επιβλητικούς ,στους κουρασμένους και γέρικους..

 Το δάσος έχει να σου αφηγηθεί τις δικές του ιστορίες ,να σου σιγοτραγουδίσει τις δικές του μοναδικές μελωδίες,να σου εκμυστηρευτεί τους πόνους και τις χαρές του,τα όνειρα και τους φόβους του..

Το δάσος ανοίγει την αγκαλιά του και σε καλοδέχεται..
Σε αφήνει να γνωρίσεις τα όμορφα  πλάσματα του και είναι πρόθυμο να σου μιλήσει για τις ιστορίες και τους μύθους που έχουν συνδεθεί άρρηκτα μαζί του..
Είναι πρόθυμο να σε ξεναγήσει στα μέρη εκείνα που τα βράδια λένε πως επισκέπτονται οι νεράιδες και στα ξέφωτα που κάθε  ηλιοβασίλεμα συναντιόνται οι κάτοικοί του..
Στις πηγές που αναβλύζει το καθάριο, γάργαρο και αθάνατο νερό και στα  ποτάμια που κολυμπούν οι Νύμφες..

Είναι πρόθυμο να σε συστήσει στα λουλούδια που φυτρώνουν στο φρέσκο του χώμα με τον όρο

όμως να μην τα πληγώσεις, μην τα τραυματίσεις,μην τους κάνεις κακό..

Νιώσε απλά την ανάσα τους,μύρισε το άρωμα τους απόλαυσε τους συνδυασμούς των χρωμάτων τους  και αγάπησέ τα..Το θέλουν ,το αποζητούν..

Το δάσος κρύβει τα δικά του μυστικά,μιλάει στη δική του γλώσσα ,χαίρεται και λυπάται με το δικό του τρόπο..
Αγαπάει και αγαπιέται, αφουγκράζεται τις ανάγκες και τις επιθυμίες σου,αποζητά το γέλιο σου και αιώνες τώρα παλεύει για την ξενοιασιά σου.
Μόνο που κάποιες φορές το δάσος λαβώνεται, προδίδεται και τότε σιγοσβήνει..

Μια πρόχειρη εκτίμηση… ένας γρήγορος απολογισμός..

Βουβές εποχές,ζωγραφική με κάρβουνο 20Χ30

Μια πρόχειρη εκτίμηση… ένας γρήγορος απολογισμός..
Τελευταία πράξη, κακογραμμένο σενάριο, μια βιαστική άθροιση ημερών, μηνών, φτηνών απομιμήσεων και βουβών εποχών.
Απορίας άξιον, συναίσθημα, αίσθημα, παραδοχή, αποδοχή και ξανά στο μηδέν.
Ειδύλλιο, εφαλτήριο, διάθεση για αναπαράσταση ξεχασμένων στο χρόνο, χαμένων, κρυμμένων στιγμών..
Γρίφος, παιχνίδια μυαλού, ιστορία κ παραχάραξη, πράξη και απραξία.
Είμαι εδώ και δεν είμαι, ακολουθώ τη δική σου πεπατημένη….
Χ.Ματαράγκα

Τα δέντρα αγκαλιάζονται ,ερωτεύονται αγαπιούνται..

Δάκρυα,ζωγραφική σε κάρβουνο 20Χ30.
Tears,charcoaldrawing 20Χ30.

Τα δέντρα αγκαλιάζονται ,ερωτεύονται αγαπιούνται..
Τα δέντρα μιλάνε γελάνε,πληγώνονται, πονούν..
Τα δάση  για τη δικαίωσή τους κραυγάζουν..
 Για αιώνες αγωνίζονται,πασχίζουν, παλεύουν ,τη σωτηρία τους μάταια αναζητούν..
Τα δάση πεθαίνουν μέσα σε σωρούς κομμένων κορμών, μέσα σε θρήνους λυγμούς και αναφιλητά εκατοντάδων χιλιάδων άχρωμων και άνυδρων  λουλουδιών ..
Σε λαίλαπες πύρινες ,συμφωνίες κρυφές και εξαγγελίες ανούσιες.
Τα δέντρα δακρύζουν,  τα ποτάμια στερεύουν και οι πηγές σιωπούν..ΧΜ.

Υπάρχει μια χώρα που ο ήλιος δεν δύει ποτέ..

Sunny days,acrylic on canvas 50X70.

Υπάρχει μια χώρα που ο ήλιος δεν δύει ποτέ..
Οι μέρες εκεί είναι ζεστές και ηλιόλουστες και η Άνοιξη που έχει εξορίσει εδώ και αιώνες τον σκληρό και αδυσώπητο Χειμώνα , διοργανώνει κάθε λίγο γιορτές, τιμώντας έτσι την συνεχόμενη ανθοφορία,τα γάργαρα νερά των πηγών, την καθάρια γαλάζια επιφάνεια των λιμνών και τις χρυσές αχτίδες του πατέρα  Ήλιου.
Σε αυτόν τον τόπο το καλοκαίρι και το Φθινόπωρο αποχαιρέτησαν πριν από πολλά χρόνια την αγαπημένη τους αδελφή και τράβηξαν κατά τα μέρη που ήξεραν πως θα ήταν καλοδεχούμενοι.
Έτσι γεννήθηκαν οι Χώρες του αιώνιου καλοκαιριού και του γλυκού και μελαγχολικού Φθινοπώρου..
Η Άνοιξη έμεινε στη Χώρα  της Αναγέννησης και  μαζί με τους υπηκόους της φρόντισε και συνεχίζει να φροντίζει να κρατά ασφαλή τα χρυσοκέντητα πέπλα της μάνας της Φύσης και τους γαλάζιους μανδύες του αγαπημένου της Ουρανού.
Όπως επίσης φρόντισε και συνεχίζει φροντίζει, να φυλά και να προστατεύει τους πολύτιμους καρπούς της, τα άνθη, τα δέντρα , τα φυτά και όλα  τα πλάσματα της αιώνιας κίνησης και ανάπλασης..
Υπάρχει μια χώρα που ο Ήλιος δεν δύει ποτέ..
Λίγοι την έχουν επισκεφθεί,λίγοι την ξέρουν..

Στις μέρες μας η εντιμότητα είναι μια λέξη με έννοια ανήθικη...

 Black out,ζωγραφική με κάρβουνο,20Χ30.
 Black out,charcoaldrawing 20X30.

Στις μέρες μας η εντιμότητα είναι μια λέξη με έννοια ανήθικη.
Η ψυχική φθορά ένας τρόπος συναισθηματικής κάλυψης και οι αυτοκαταστροφικές τάσεις που κατά καιρούς μας κυριεύουν,μια μέθοδος πρόσβασης στη γλυκιά ευφορία του εγκεφαλικού μας Black out.
Χ.Ματαράγκα

Βαρέθηκα τις ηλιόλουστες μέρες,χαμένες πήγανε..

Σιωπή,ακρυλικό σε χαρτί 35Χ50.

Silence,acrylic on paper 35X50.

 Βαρέθηκα τις ηλιόλουστες μέρες,χαμένες πήγανε..

Βαρέθηκα τα ζεστά μεσημέρια,ανούσια φύγανε.

Αιτίες και αφορμές δεν γυρέψαμε,φυγή η σιωπή σου.

Σκουριά και θειάφι,σοφία και γνώση,γυμνό το κορμί σου...

Βαρέθηκα τους ώριμους καρπούς των δέντρων,στο χώμα πάντα σαπίζουν..΄

Βαρέθηκα τα καταπράσινα λιβάδια,στην απομόνωση της μοναξιάς σου άγρια ψευδαίσθηση χαρίζουν.

Κατάδυση και το οξυγόνο τελειώνει..

ασφυκτιώ σε βάθος αμέτρητο.

Ανάδυση σημαίνει αυταπάτη,τα μάτια κλείσε και ονειρέψου!!

Βαρέθηκα τις άδειες πλατείες,τους άυλους διαβάτες των πολυσύχναστων δρόμων τούτης της πόλης..

Βαρέθηκα τα ανέγγιχτα στο χρόνο πρόσωπα ,εκείνων των φίλων που ποτέ μου δεν γνώρισα.

Ορθώσου και η ευκαιρία προσπέρασε,

η απουσία και η έλλειψη φωτιά που πυρώνει,

η παρουσία σου αμφισβήτηση μέσα σε σύννεφα χρυσοκόκκινης σκόνης............Χ.Μ.

Και συνεχίζουμε τις περιπλανήσεις μας στα κρυμμένα και απόμακρα μέρη του νησιού..

Και συνεχίζουμε τις περιπλανήσεις μας στα κρυμμένα και απόμακρα μέρη του νησιού..
Στο σημείο αυτό του νησιού είναι τα βράχια που αποθαρρύνουν τους επίδοξους καταπατητές και την πρόσβαση στην παραλία.

Κατά συνέπεια το μέρος αυτό παραμένει ακόμα ήσυχο,αφού δεν τραβάει το ενδιαφέρον ,δεν γίνεται δέλεαρ για την προσέλκυση της προσοχής παραθεριστών μα και ντόπιων.
Απλά υπάρχει για να δέχεται τις επισκέψεις λιγοστών ψαράδων και περιπατητών τα κρύα πρωινά του χειμώνα, τα ζεστά απογεύματα του καλοκαιριού και τα γλυκά μεσημέρια της άνοιξης και του φθινόπωρου..

Όμορφη η θέα,αγναντεύεις από κει πάνω τα ήρεμα καταγάλανα νερά, ονειροπολείς,ξεχνιέσαι,ταξιδεύεις και χάνεσαι μέσα το βαθύ γαλάζιο της θάλασσας που στο βάθος του ορίζοντα ενώνεται με το απέραντο μπλε του ουρανού.
Ή Φύση σε σέβεται  όταν την σέβεσαι και εσύ..
Όταν υποκλίνεσαι στο μεγαλείο της σε ανταμείβει,όταν εκτιμάς τα δώρα της θαρρώ πως νιώθει την ανάγκη να σου προσφέρει περισσότερα.
Όταν την αγαπάς εκείνη σ' αγκαλιάζει, σε κανακεύει σου δείχνει με έναν τρόπο μοναδικό το πόσο πολύ σε νοιάζεται και σε προσέχει..

Και κάπου εκεί στα αριστερά διακρίνεται και η άλλη μεριά η αγαπημένη και πρώτη στις προτιμήσεις των παραθεριστών..
Η μεριά που η κίνηση και η οχλαγωγία  επιβεβαιώνουν και επιβραβεύουν τις προσπάθειες  των αρμοδίων για την ανάπτυξη του νησιού..
Δεν θα αναλύσω βέβαια εδώ το τι σημαίνει για εκείνους ανάπτυξη,θα περιοριστώ απλά και μόνο  στην ικανοποίηση που δηλώνουν  για τον αριθμό των τουριστών που επισκέπτονται το νησί και τους τζίρους που κάνουν στα μαγαζιά τους.
Θα περιοριστώ απλά και μόνο στους όγκους του μπετόν που σε λίγο θα πνίξουν τούτο τον τόπο,στα δέντρα που ξεριζώνονται για να μεγαλώσουν οι πλατείες και να φαρδύνουν οι πεζόδρομοι και στους σωρούς των σκουπιδιών που κάθε ξημέρωμα κοσμούν μεγαλόπρεπα όλα τα νευραλγικά σημεία του νησιού.
Θα περιοριστώ σε μιαν απλή αναφορά στους καυγάδες που ξεσπάνε ανάμεσα σε μεθυσμένους θαμώνες στα μαγαζιά που επιλέγουν για να διασκεδάσουν,στις ύποπτες συναλλαγές, στα περίεργα πάρε δώσε τα μεσάνυχτα στις πλατείες και στους βανδαλισμούς χώρων που ενώ  διασώθηκαν μέσα στο πέρασμα των αιώνων κινδυνεύουν να χαθούν σήμερα

Όμορφη τούτη η πλευρά του νησιού και προστατευμένη από τα βράχια που σχηματίζουν έναν ασφυχτικό κλοιό ολόγυρά της..
Δεν την εγκαταλείπουν, δεν την αφήνουν να χαθεί..
Την φροντίζουν, την αγαπούν, την προσέχουν..
Σε όλα τα νησιά δίχως όνομα  υπάρχουν οι Φύλακές τους..

Εκεί που στάθηκα είπα πως θα ήθελα να γίνω ένα κομμάτι του αιώνιου κύκλου..

Αιώνιος κύκλος,ζωγραφική με μολύβι 35Χ50
Eternal cycle art pencil 35X50.

Εκεί που στάθηκα είπα πως θα ήθελα να γίνω ένα κομμάτι του Αιώνιου Κύκλου..
Να μπορούσα να γίνω ένα αγριολούλουδο ριζωμένο στον απόκρημνο βράχο,πνοή ενός Μαγιάτικου
πρωινού,μια σταγόνα βροχής καθώς πέφτει στο χώμα,η ανάσα του αγέρα που χαιδεύει το πράσινο πέπλο της γης.
Εκεί που στάθηκα να μπορούσα να ενώσω τις μνήμες μου με το ατέλειωτο μυστήριο της Φύσης,να πιω το πνευματικό απόσταγμα των χιλιετηρίδων που έγραψαν ιστορία και τα κύτταρα του νοός να εκτιναχθούν στην απεραντοσύνη του μακρόκοσμου..Χ.Μ.

Και συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις μου στα κρυφά σημεία του νησιού...

Και συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις μου στα κρυφά σημεία του νησιού, σταματώ για λίγο στις ξεχασμένες και έρημες γειτονιές ,στις γειτονιές των ερειπίων και της εγκατάλειψης..
Εκεί που κανείς πια δεν μπαίνει στον κόπο να πάει, ίσως γιατί  οι  ψίθυροι του χθες που κάποιες φορές σκίζουν τη σιωπή των γκρεμισμένων πλίθινων τοίχων και διαπερνούν τα ετοιμόρροπα θεμέλια,αφήνουν αδιάφορους τους περισσότερους..
Είναι επίμονοι αυτοί οι ψίθυροι ,σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα, σε προκαλούν να ακούσεις να μάθεις να αισθανθείς..
Να στρέψεις την προσοχή σου κατά κει που ο χρόνος σταμάτησε, κατά κει που η φθορά νίκησε,επιβλήθηκε,κυριάρχησε..
Κατά κει που εκατοντάδες ιστορίες γράφτηκαν και χιλιάδες μικρά και μεγάλα μυστικά θάφτηκαν.. 

Η Ασπασία λένε έζησε σε ένα από αυτά τα σπίτια..
Όμορφη, η πιο όμορφη ίσως του νησιού,γεννήθηκε σε αυτή τη γειτονιά ,άνθισε εδώ και μαράθηκε πριν καν κλείσει τα δεκαοχτώ..Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς της συνέβη,τη βρήκαν λέει νεκρή μέσα στο δωμάτιο της μια μέρα πριν το γάμο της με τον γιο του παπά, που ο πατέρα της της προξένεψε..
Κάποιοι λένε πως ήπιε φαρμάκι και άλλοι  απλά πως η καρδιά της δεν άντεξε..
 Μια μέρα μετά το θάνατό της ο Στρατής ένας ψαράς από την Πάνω Χώρα, κρεμάστηκε από έναν θεόρατο ευκάλυπτο δίνοντας τέλος στη ζωή του που καθώς είπαν τοτε πολλοί, δεν θα μπορούσε να αντέξει δίχως την παρουσία της αγαπημένης του Ασπασίας..

 Σένα άλλο σπίτι παραδίπλα έζησε και ο σαλεμένος του νησιού, καθώς τον αποκαλούν ακόμα μέχρι σήμερα εδώ οι ντόπιοι..
Έγραφε ποιήματα,ασταμάτητα..
Μέρα νύχτα αυτός με ένα χαρτί στο χέρι να γράφει και να γράφει λόγια που κανείς τους δεν κατανοούσε, πράγματα που σε τίποτα όπως λένε οι παλιοί  δεν χρησίμευαν..
Τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν μα αυτός δεν έδινε σημασία,συνέχιζε να γράφει πότε κλεισμένος στο μικρό του καμαράκι και άλλοτε καθισμένος κάτω από την ελιά που δέσποζε στην αυλή του σπιτιού του ..
Αρρώστησε βαριά και πέθανε πριν καλά καλά κλείσει τα εικοσιπέντε..

Η Λενιώ και η Μαρία φίλες από τα γενοφάσκια τους,γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε τούτη τη γειτονιά παντρεύτηκαν και γέννησαν τα παιδιά τους που με τη σειρά τους μεγάλωσαν και αυτά εδώ πέρα..
Έκλαψαν και γέλασαν η μια στην αγκαλιά της άλλης ,μοιράστηκαν τις χαρές και τις λύπες τους προσπάθησαν κρατώντας σφιχτά η μια το χέρι της άλλης να ξεφύγουν από τα ζωνάρια των αφεντάδων τους μα δεν τα κατάφεραν.
Μέχρι σήμερα ακούγεται το γοερό τους κλάμα και ο κρότος του ζωστήρα να χτυπάει και να σκάει με δύναμη στα χέρια στο στήθος και στην πλάτη τους, κάθε που οι άντρες τους γυρνούσαν μεθυσμένοι στα σπίτια τους και επιδίδονταν στην επίδειξη δύναμης και υπεροχής.
Η Λενιώ δεν άντεξε και ένα βράδυ έσβησε...
Βγήκε η Μαρία τότε στους δρόμους και ούρλιαζε πως υπαίτειος για το θάνατο της φίλης της ήταν ο άντρας της,μα κανείς δεν την άκουσε,κανείς δεν θέλησε να την ακούσει..
Ο αφέντης της μόνο θύμωσε και για την ανάρμοστη συμπεριφορά της φρόντισε να την τιμωρήσει..
Κουτσή από τότε η Μαρία, σιωπηλή και αδιάφορη..

Με άχυρο,χώμα  και νερό   ορθώνονταν κάποτε τούτοι οι πλίθινοι τοίχοι .
 Χαλάσματα τώρα που σε κάθε γκρέμισμα που καταφέρνει η βροχή, ακούς τα βογγητά, τους ψίθυρους, το γέλιο και το κλάμα, από  τα βάθη του χρόνου να φτάνουν στα αυτιά σου..
Ιστορίες ανθρώπων,ιστορίες παλιές...

Ας αλλάξουμε λίγο απόψε, ας πάμε μια βόλτα στα δικά μου λημέρια..

Ας αλλάξουμε λίγο απόψε, ας πάμε μια βόλτα στα δικά μου λημέρια,στα δικά μου κρυφά μονοπάτια που περπατώντας ανακάλυψα στην άκρη της πόλης που μένω.
Εκεί που λίγοι πηγαίνουν μιας και  το μέρος αυτό είναι μακριά από τις πολύχρωμε ς ταμπέλες νέον,τα πολυσύχναστα σοκάκια, τα μπαρ με την εκκωφαντική μουσική και τις παραθαλάσσιες ταβέρνες με τα γεμάτα από θαμώνες τραπέζια.
Είναι μακριά από τις παραλίες με τις μεγάλες ομπρέλες τους φοίνικες και τις λογής λογής παρέες που πηγαινοέρχονται ασταμάτητα στους πεζόδρομους δημιουργώντας έναν απίστευτο συνωστισμό, που πολλές φορές σου κλείνει το δρόμο ,σε καθηλώνει σε κάνει να μην ξέρεις κατά που να πας  να πας..
Ας αλλάξουμε για λίγο απόψε και ας πάμε στην ηρεμία και τη γαλήνη μιας εξοχής που για καλή της ίσως τύχης δεν έχει τύχει μέχρι στιγμής ιδιαίτερης προσοχής..

Τυχαία την ανακάλυψα σε έναν από τους πρωινούς μου περιπάτους στα περίχωρα της πόλης και από τότε αποφεύγω να μιλάω γί αυτήν μην τυχόν και το μάθουν και κάποιοι άλλοι ,μην τυχόν και θελήσουν να την επισκεφθούν και κάποιοι από εκείνους που πριν από χρόνια επισκέφθηκαν και ορισμένα άλλα όμορφα σημεία του νησιού που τώρα πια δυσκολεύεσαι να τα αναγνωρίσεις..
Λες και λεηλατήθηκαν,θαρρείς πως βανδαλίστηκαν ,χάθηκαν ,έσβησαν..
Λίγοι γνωρίζουν τον μυστικό τούτο κήπο την τροπική τούτη ζώνη, και αυτοί οι λίγοι συναντιόμαστε συχνά κάποια πρωινά ανταλλάσσουμε μια καλημέρα και μετά ο καθένας μας βυθίζεται στις ονειροπολήσεις του και απολαμβάνει την μαγεία του τοπίου..

Ήθελα σήμερα να μοιραστώ μαζί σας την κρυψώνα μου,ήθελα να πάμε μια βόλτα μαζί κατά  κει..
Και θα ήθελα να σας γνωρίσω και άλλες,έχω αρκετές ,σιγά σιγά  θα σας τις δείξω..

Ένα πρωί που ο ήλιος θα καίει..

Fire in fire,acrylic on canvas 50X40.

Ένα πρωί που ο ήλιος θα καίει
και οι διαβάτες των ατέλειωτων πυρωμένων δρόμων μας θ'ασφυκτιούν,
εγώ ρούχα κουρελιασμένα θα φορέσω
και στη γκρίζα πυρωμένη άσφαλτο θα περπατήσω αγέρωχα.

Και δεν θα'ναι πρόκληση....
μήτε προσπάθεια απεγνωσμένης προσέλκυσης της προσοχής που δεν έτυχα,
όταν στους στυλίστες των καιρών μας κατάμουτρα γελάσω.
Όταν σε πρόσωπα πασπαλισμένα με πούδρες αφαίμαξης βγάλω τη γλώσσα μου,
όταν τις τοιχοκολλημένες αφίσες της άγνοιας και των πολύχρωμων αδιεξόδων ξεσκίσω..

Δεν θα'ναι πρόκληση..
μήτε διάθεση επιβολής καινούριων αρχών,όταν σε ξεχασμένα ντοκ κι'έρημα παγωμένα τολ
τα βήματά μου μ'οδηγήσουν,
όταν στα σκοτεινά βαγόνια των τρένων διαφυγής και στα θλιμμένα πρελούδια της νύχτας πω όχι.

Δεν θα'ναι πρόκληση....
μήτε υπόδειξη μιας άλλης ταχτικής,μιας νέας ίσως θεωρίας.
Θα'ναι απλά και μόνο η δικαίωση,θα ναι απλά και μόνο η φωτιά που χρόνια σιγόκαιγε και τώρα θεριεύει........    Χ.Ματαράγκα

Περίεργη μέρα η σημερινή ,περίεργη και τούτη η άνοιξη..

From the beginning, acrylic on canvas 60Χ80

Περίεργη μέρα η σημερινή ,περίεργη και τούτη η άνοιξη..
Για ένα λόγο απροσδιόριστο η διάθεση μου δεν συμβαδίζει με τις προσταγές της Εαρινής εποχής..
Κανονικά θα έπρεπε να αισθάνομαι εκείνο το σκίρτημα που προκαλεί ο ερχομός μιας περιόδου που επωάζει την Ελπίδα, τη χαρά και την αισιοδοξία και προμηνύει την Αναγέννηση και την ψυχική ανάταση.
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να διώξω αυτή τη μελαγχολία που έχει θρονιαστεί για τα καλά στην πολυθρόνα που βρίσκεται απέναντί μου και με κοιτάζει με μια θρασύτητα που μου δίνει στα νεύρα και με ωθεί να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους και να τη στολίσω με τα λόγια που της αξίζουν.
 Άγρια τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος μου,σε βάρος τόσων και τόσων ανύποπτων ,καλόπιστων και ανυποψίαστων θυμάτων..
Έργα που τα έχω δει ,που τα έχουμε δει,κατ'επανάληψη, με σενάρια που δεν διαφέρουν και πολύ το ένα από το άλλο,έργα που έχουν χιλιοπαιχτεί κι'όμως ακόμα πονούν ,ακόμα πληγώνουν.
Προσπαθώ να τραβήξω τα μάτια μου από την τεράστια οθόνη που τα προβάλλει καθημερινά στη δουλειά μου,στον περίπατό μου,στα όνειρα μου..
Έχει κάνει άλματα η τεχνολογία,οι πανοραμικές τους προβολές δεν σου αφήνουν περιθώρια για να αποστρέψεις το βλέμμα σου.
Το κρατάς καρφωμένο πάνω τους,θυμώνεις κάποιες φορές και τότε αρχίζεις να παλεύεις για να  τις σβήσεις,να τις εξαφανίσεις από τις αίθουσες προβολών και να τις αντικαταστήσεις με νέες με εκείνες που η λογική σε συνεργασία με το συναίσθημα σου  υπαγορεύουν..
Αλλάζεις τα σενάρια  και τους πρωταγωνιστές και για λίγο όλα καλά..
Για λίγο και μετά όλα σαν πριν..
Απογοητεύεσαι κουράζεσαι ,παραιτείσαι..
Μα δεν είναι φύση σου να το βάζεις κάτω...το ξέρεις,το ξέρω,το ξέρουμε..
Πάμε πάλι από την αρχή, δεν μπορεί κάπου θα μας βγάλει..

Υπαγόρευση,απόρριψη,υπενθύμιση,επαγρύπνηση....

Υπαγόρευση,απόρριψη,υπενθύμιση,επαγρύπνηση....

Βοήθεια! Αισθάνομαι!

Σελήνη, γυναίκα φιλήδονη, τις νύχτες μου κλέβεις.

Ήλιε με παιγνίδια περίεργα στην παγίδα με ρίχνεις ξανά.

Απόφαση καταδικαστική και συγχρόνως στένωση της αορτής.

Απέλαση,παρέμβαση κι’απονομή χάριτος.

Βοήθεια...εξακολουθώ να αισθάνομαι!

Αύγουστε μήνα σ’αφορίζω και τους μυθικούς θησαυρούς των τριανταένα σου ημερών στον αέρα σκορπάω.

Τρελός οργασμός νεκρών μέχρι τώρα αισθήσεων....φυγάδευσε με όσο είναι ακόμα καιρός.

Βοήθησε με φοβάμαι....

Αισθάνομαι, ακρυλικό σε καμβά 35Χ50.