Περίεργη μέρα η σημερινή ,περίεργη και τούτη η άνοιξη..

From the beginning, acrylic on canvas 60Χ80

Περίεργη μέρα η σημερινή ,περίεργη και τούτη η άνοιξη..
Για ένα λόγο απροσδιόριστο η διάθεση μου δεν συμβαδίζει με τις προσταγές της Εαρινής εποχής..
Κανονικά θα έπρεπε να αισθάνομαι εκείνο το σκίρτημα που προκαλεί ο ερχομός μιας περιόδου που επωάζει την Ελπίδα, τη χαρά και την αισιοδοξία και προμηνύει την Αναγέννηση και την ψυχική ανάταση.
Παρόλα αυτά δεν μπορώ να διώξω αυτή τη μελαγχολία που έχει θρονιαστεί για τα καλά στην πολυθρόνα που βρίσκεται απέναντί μου και με κοιτάζει με μια θρασύτητα που μου δίνει στα νεύρα και με ωθεί να ξεχάσω τους καλούς μου τρόπους και να τη στολίσω με τα λόγια που της αξίζουν.
 Άγρια τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος μου,σε βάρος τόσων και τόσων ανύποπτων ,καλόπιστων και ανυποψίαστων θυμάτων..
Έργα που τα έχω δει ,που τα έχουμε δει,κατ'επανάληψη, με σενάρια που δεν διαφέρουν και πολύ το ένα από το άλλο,έργα που έχουν χιλιοπαιχτεί κι'όμως ακόμα πονούν ,ακόμα πληγώνουν.
Προσπαθώ να τραβήξω τα μάτια μου από την τεράστια οθόνη που τα προβάλλει καθημερινά στη δουλειά μου,στον περίπατό μου,στα όνειρα μου..
Έχει κάνει άλματα η τεχνολογία,οι πανοραμικές τους προβολές δεν σου αφήνουν περιθώρια για να αποστρέψεις το βλέμμα σου.
Το κρατάς καρφωμένο πάνω τους,θυμώνεις κάποιες φορές και τότε αρχίζεις να παλεύεις για να  τις σβήσεις,να τις εξαφανίσεις από τις αίθουσες προβολών και να τις αντικαταστήσεις με νέες με εκείνες που η λογική σε συνεργασία με το συναίσθημα σου  υπαγορεύουν..
Αλλάζεις τα σενάρια  και τους πρωταγωνιστές και για λίγο όλα καλά..
Για λίγο και μετά όλα σαν πριν..
Απογοητεύεσαι κουράζεσαι ,παραιτείσαι..
Μα δεν είναι φύση σου να το βάζεις κάτω...το ξέρεις,το ξέρω,το ξέρουμε..
Πάμε πάλι από την αρχή, δεν μπορεί κάπου θα μας βγάλει..