Και συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις μου στα κρυφά σημεία του νησιού...

Και συνεχίζοντας τις περιπλανήσεις μου στα κρυφά σημεία του νησιού, σταματώ για λίγο στις ξεχασμένες και έρημες γειτονιές ,στις γειτονιές των ερειπίων και της εγκατάλειψης..
Εκεί που κανείς πια δεν μπαίνει στον κόπο να πάει, ίσως γιατί  οι  ψίθυροι του χθες που κάποιες φορές σκίζουν τη σιωπή των γκρεμισμένων πλίθινων τοίχων και διαπερνούν τα ετοιμόρροπα θεμέλια,αφήνουν αδιάφορους τους περισσότερους..
Είναι επίμονοι αυτοί οι ψίθυροι ,σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα, σε προκαλούν να ακούσεις να μάθεις να αισθανθείς..
Να στρέψεις την προσοχή σου κατά κει που ο χρόνος σταμάτησε, κατά κει που η φθορά νίκησε,επιβλήθηκε,κυριάρχησε..
Κατά κει που εκατοντάδες ιστορίες γράφτηκαν και χιλιάδες μικρά και μεγάλα μυστικά θάφτηκαν.. 

Η Ασπασία λένε έζησε σε ένα από αυτά τα σπίτια..
Όμορφη, η πιο όμορφη ίσως του νησιού,γεννήθηκε σε αυτή τη γειτονιά ,άνθισε εδώ και μαράθηκε πριν καν κλείσει τα δεκαοχτώ..Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς της συνέβη,τη βρήκαν λέει νεκρή μέσα στο δωμάτιο της μια μέρα πριν το γάμο της με τον γιο του παπά, που ο πατέρα της της προξένεψε..
Κάποιοι λένε πως ήπιε φαρμάκι και άλλοι  απλά πως η καρδιά της δεν άντεξε..
 Μια μέρα μετά το θάνατό της ο Στρατής ένας ψαράς από την Πάνω Χώρα, κρεμάστηκε από έναν θεόρατο ευκάλυπτο δίνοντας τέλος στη ζωή του που καθώς είπαν τοτε πολλοί, δεν θα μπορούσε να αντέξει δίχως την παρουσία της αγαπημένης του Ασπασίας..

 Σένα άλλο σπίτι παραδίπλα έζησε και ο σαλεμένος του νησιού, καθώς τον αποκαλούν ακόμα μέχρι σήμερα εδώ οι ντόπιοι..
Έγραφε ποιήματα,ασταμάτητα..
Μέρα νύχτα αυτός με ένα χαρτί στο χέρι να γράφει και να γράφει λόγια που κανείς τους δεν κατανοούσε, πράγματα που σε τίποτα όπως λένε οι παλιοί  δεν χρησίμευαν..
Τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν μα αυτός δεν έδινε σημασία,συνέχιζε να γράφει πότε κλεισμένος στο μικρό του καμαράκι και άλλοτε καθισμένος κάτω από την ελιά που δέσποζε στην αυλή του σπιτιού του ..
Αρρώστησε βαριά και πέθανε πριν καλά καλά κλείσει τα εικοσιπέντε..

Η Λενιώ και η Μαρία φίλες από τα γενοφάσκια τους,γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε τούτη τη γειτονιά παντρεύτηκαν και γέννησαν τα παιδιά τους που με τη σειρά τους μεγάλωσαν και αυτά εδώ πέρα..
Έκλαψαν και γέλασαν η μια στην αγκαλιά της άλλης ,μοιράστηκαν τις χαρές και τις λύπες τους προσπάθησαν κρατώντας σφιχτά η μια το χέρι της άλλης να ξεφύγουν από τα ζωνάρια των αφεντάδων τους μα δεν τα κατάφεραν.
Μέχρι σήμερα ακούγεται το γοερό τους κλάμα και ο κρότος του ζωστήρα να χτυπάει και να σκάει με δύναμη στα χέρια στο στήθος και στην πλάτη τους, κάθε που οι άντρες τους γυρνούσαν μεθυσμένοι στα σπίτια τους και επιδίδονταν στην επίδειξη δύναμης και υπεροχής.
Η Λενιώ δεν άντεξε και ένα βράδυ έσβησε...
Βγήκε η Μαρία τότε στους δρόμους και ούρλιαζε πως υπαίτειος για το θάνατο της φίλης της ήταν ο άντρας της,μα κανείς δεν την άκουσε,κανείς δεν θέλησε να την ακούσει..
Ο αφέντης της μόνο θύμωσε και για την ανάρμοστη συμπεριφορά της φρόντισε να την τιμωρήσει..
Κουτσή από τότε η Μαρία, σιωπηλή και αδιάφορη..

Με άχυρο,χώμα  και νερό   ορθώνονταν κάποτε τούτοι οι πλίθινοι τοίχοι .
 Χαλάσματα τώρα που σε κάθε γκρέμισμα που καταφέρνει η βροχή, ακούς τα βογγητά, τους ψίθυρους, το γέλιο και το κλάμα, από  τα βάθη του χρόνου να φτάνουν στα αυτιά σου..
Ιστορίες ανθρώπων,ιστορίες παλιές...