Γέρνει ο ήλιος σιγά σιγά χρωματίζοντας για άλλη μια φορά με τα ζεστά και γνώριμα χρώματα τον ουρανό..

Γέρνει ο ήλιος σιγά σιγά χρωματίζοντας για άλλη μια φορά με τα ζεστά και γνώριμα   χρώματα τον ουρανό..
Με τα χρώματα εκείνα που όσες φορές και αν προσπαθήσεις να αποδώσεις πάνω στον καμβά δεν θα μπορέσεις να αποδώσεις σωστά..
Ίσως γιατί λεπτό με λεπτό ,δευτερόλεπτο με δευτερόλεπτο οι αποχρώσεις αλλάζουν,μπερδεύονται μεταξύ τους ,γίνονται όλο και πιο περίπλοκες και μεγαλειώδεις..
Κι εσύ αδυνατώντας να πιάσεις τη στιγμή μένεις για πολλοστή φορά έκπληκτος  να παρατηρείς τα παιχνίδια που παίζονται μπρος στα μάτια σου , θαυμάζοντας τις συνεχείς εναλλαγές των χρωμάτων, τους εκπληκτικούς συνδυασμούς τους, τα προκλητικά τους λικνίσματα. τα αισθησιακά αγκαλιάσματα τους.

Γέρνει σιγά σιγά ο ήλιος,ετοιμάζονται  τα ψαροκάικα να σαλπάρουν,να ανοιχτούν στα ανοιχτά να βρεθούν στα βαθιά και γνώριμα νερά τους όπου τα βράδια δίχως φεγγάρι φλερτάρουν με τα αστέρια και το βαθύ σκοτάδι της νύχτας.
Εκεί όπου τα βράδια ρίχνουν τα δίχτυα τους στην σκουρόχρωμη θάλασσα και αφουγκράζονται τις ανάσες του πληρώματος ,συναισθάνονται την αγωνία του και κατανοούν την αδημονία του για μια καλή ψαριά.
Εκεί όπου μοιράζονται μαζί του τις χαρές όταν τα δίχτυα γεμίζουν και την  απογοήτευση του τις μέρες εκείνες που το αποτέλεσμα των κόπων του δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Εκεί όπου κρυφακούν ιστορίες, μαθαίνουν μυστικά ,γνωρίζουν ανθρώπους,πιάνουν φίλους μα κάνουν και εχθρούς..

Γέρνει σιγά σιγά ο ήλιος και οι καπεταναίοι παίρνουν τις θέσεις τους,ανάβουν οι μηχανές μιλούν δυνατά οι άντρες μεταξύ τους, πηγαίνοντας πέρα δώθε στο κατάστρωμα  μιας και ο καθένας έχει τις δικές του ασχολίες, τις δικές του δουλειές, τα δικά του καθήκοντα μέσα σε αυτή τη μικρή πολιτεία.

Και ξεκινούν και φεύγουν για άλλο ένα ταξίδι τους στα ανοιχτά..
Στέκομαι στην άκρη του μώλου εκεί δίπλα στα στοιβαγμένα δίχτυα που έμειναν πίσω τους και προσδοκούν σε μιαν γρήγορη επιστροφή τους,σε μιαν αίσια έκβαση του ταξιδιού τους.
Καθώς κοιτάζω προς τη μεριά εκείνων που ολοένα και ξεμακραίνουν από την ακτή διακρίνω κάποιους άντρες να  ακουμπούν στις κουπαστές και να  κάνουν τσιγάρο ενώ δυο τρεις άλλοι απλά στέκονται στην πρύμνη και  σιωπηλοί κοιτάζουν  τη στεριά που λεπτό με λεπτό γίνεται όλο και πιο μακρινή και περισσότερο δυσδιάκριτη..

Πέντε έξι γλάροι ακολουθούν τη ρότα τους,σε λίγη ώρα θα τους αφήσουν κι'αυτοί μιας και η νύχτα πέφτει και  πρέπει να βρουν τόπο για για να κουρνιάσουν και εκείνοι θα συνεχίσουν όπως πάντα μόνοι την πορεία τους πάνω στα σκούρα νερά του πελάγου..

Ήταν μια όμορφη μέρα της άνοιξης ...μπορεί και του καλοκαιριού...

Τα δαιδαλώδη μονοπάτια των ονειροπολήσεων,ακρυλικό σε καμβά 70Χ30.

Ήταν μια όμορφη μέρα της άνοιξης ...μπορεί και του καλοκαιριού...
Σ'εκείνον τον τόπο δύσκολα έτσι κι'αλλιώς ξεχωρίζεις αυτές τις δυο και μοναδικές εποχές..
Κυλούν οι μήνες αργά,νωχελικά, με το γαλάζιο του ουρανού να σκεπάζει τα καταπράσινα λιβάδια με τις ανεμώνες, τις πολύχρωμες τουλίπες και τις πανέμορφες μαργαρίτες , τους αγρούς με τα λογής λογής αγριολούλουδα και τα βουνά,τα ποτάμια και τα δάση με τα θεόρατα πλατάνια, τα πανύψηλα έλατα, τις οξιές και τα πεύκα.

Ήταν μια όμορφη μέρα λαμπερή όπως συνηθίζεται να είναι σε εκείνα τα μέρη..
Οι βουνοκορφές διακρίνονταν καθαρά δημιουργώντας σου την αίσθηση πως αν άπλωνες το χέρι σου θα τις άγγιζες,αν έκανες ένα βήμα θα τις περπατούσες και τα νερά των ποταμών και των λιμνών ήταν τόσο καθάρια που μπορούσες με μεγάλη ευκολία  να θαυμάσεις τον υπέροχο μαγικό τους βυθό.
Τον μυστικό τους κόσμο με την μοναδική του ομορφιά, την απίστευτη αρμονία του..

 Ήταν μια όμορφη μέρα όπου οι άνθρωποι γελούσαν,τραγουδούσαν και αγκάλιαζαν σφιχτά ο ένας τον άλλον ,οι άνθρωποι αμέριμνοι λιάζονταν στις όχθες των ποταμών, έπλεκαν λουλουδένια στεφάνια στους αγρούς και μεθούσαν από τα αρώματα της εύφορης γης και μάνας των όλων..
Τα παιδιά έτρεχαν ξυπόλητα πάνω στο χώμα,τσαλαβουτούσαν στα δροσερά νερά των ποταμών και έπαιζαν κρυφτό στους γύρω λόφους,στα βράχια και στα ξέφωτα.

Θυμάμαι τις αχτίδες του ήλιου ζεστές και ζωογόνες να διαπερνούν τα πυκνά  φυλλώματα των  δέντρων  στα δάση,να χαιδεύουν τρυφερά τις καταπράσινες πλαγιές ,να φιλούν απαλά τα γάργαρα νερά των πηγών και να χαρίζουν τις χρυσές  πολύτιμες ανταύγειες τους σε όλα τα σημεία του ορίζοντα γεμίζοντας έτσι  με εκτυφλωτικά χρώματα την ουράνια παλέτα.

Ήταν μια όμορφη μέρα σαν όλες εκείνες που ο νους ταξιδεύοντας συναντά τα δικά του μέρη,τις απάτητες και άγνωστες πατρίδες, τους  μακρινούς και ξεχωριστούς τόπους της αναζήτησης μέσα από τα δαιδαλώδη μονοπάτια των ονειροπολήσεων..

Ήταν λένε κάποτε μια πικροδάφνη ριζωμένη σε μιαν έρημη ακτή..

Ήταν λένε κάποτε μια πικροδάφνη ριζωμένη σε μιαν έρημη ακτή, σ΄έναν τόπο  που η γης του από την αρμύρα της θάλασσας είχε ροκανιστεί ,από τους Νότιους άνεμους είχε ξεραθεί και από τους λιγοστούς του ανθρώπους είχε εγκαταλειφθεί..

Ήταν λένε κάποτε μια τόση δα πικροδάφνη που αντιστεκόταν στα ζεστά και άνυδρα καλοκαίρια και στους υγρούς και κρύους χειμώνες εκείνου του τόπου..
Αντιστεκόταν στη μοναξιά και στη μελαγχολία των φθινοπωρινών δειλινών, στα θλιμμένα τραγούδια του Οκτώβρη, στην επίμονη σκοτεινιά του Νοέμβρη.

Κάθε χρόνο συνομιλούσε στα κλεφτά με τη ζωογόνο άνοιξη που απρόθυμα επισκεπτόταν εκείνα τα μέρη,και την εκλιπαρούσε να παρατείνει τη διαμονή της μήπως κι'έτσι κατάφερνε να αναστήσει τα ξεραμένα κλαριά των δέντρων, τα μαραμένα άνθη των λουλουδιών, το ξερό και άγονο χώμα και τις γυμνές πλαγιές των γύρω λόφων.

Μήπως κι΄έτσι δελέαζε τους κατόχους των μισογκρεμισμένων σπιτιών να επιστρέψουν στις εστίες τους, να ξαναστήσουν τα νοικοκυριά τους και να αφήσουν τα μικρά τους  παιδιά να παίξουν τα γνώριμα παιχνίδια τους στις αυλές του ,στα στενά δρομάκια και τις αλάνες.

Μα  η Άνοιξη αρνιόταν να της κάνει τούτη τη χάρη..
Αχάριστοι οι άνθρωποι της έλεγε με πίκρα..
Δεν αξίζει τον κόπο να ασχολείσαι μαζί τους..
Ότι και να τους χαρίσεις το πετούν στα σκουπίδια,όσα αγαθά  και να τους προσφέρεις αρνούνται να κατανοήσουν τη  αξία τους.
Για λίγο μόνο δείχνουν ενδιαφέρον για λίγο μόνο ασχολούνται με αυτά θαρρείς και είναι καινούργια παιχνίδια που σιγά σιγά όμως χάνουν το ενδιαφέρον τους, μπαίνουν στην άκρη  και μετά από ένα διάστημα για να μην πιάνουν χώρο πετιούνται στο σωρό μαζί με τόσα άλλα...

Ήταν λένε κάποτε μια πικροδάφνη ριζωμένη σε μιαν έρημη ακτή μέχρι που ένα χάραμα ανοίγοντας τα μάτια της αντίκρισε απέναντί της δυο μικρές βάρκες...
Στην αρχή ξαφνιάστηκε και μετά ταράχτηκε,  αναστατώθηκε και βαριανασαίνοντας άρχισε να κουνά  τα κλαράκια της πέρα δώθε  προσπαθώντας να τραβήξει την προσοχή τους.

Προσπαθώντας να επικοινωνήσει μαζί τους ,να μιλήσει,να ρωτήσει να μάθει πως βρέθηκαν εκεί..
Και ξανά τα κλαριά της πάνω κάτω με την αγωνία της να μεγαλώνει, την αδημονία να την πνίγει και μια  χαρά ασυγκράτητη να πλημμυρίζει τα πανέμορφα άνθη της.

Κι'επιτέλους την είδαν..!!
Και γυρνώντας αργά προς το μέρος της χαμογέλασαν δειλά και την καλησπέρισαν.
=Καλωσορίσατε στα μέρη μας.. τους έκανε εκείνη προσπαθώντας να κρατήσει σταθερό τον τόνο στη φωνή της.
Ποιος καλός άνεμος σας έφερε κατά δώθε;
=Τα αφεντικά μας αποφάσισαν να γυρίσουν στα μέρη τους..
Δεν θέλουν λένε να αφήσουν τα σπίτια τους να ρημάξουν..πήρε το λόγο η πιο μικρή βαρκούλα.
=Καλά τώρα βιάστηκε να τη διακόψει η μεγαλύτερη..
Τα μάθαμε τα παραμύθια τους...όλο λόγια λόγια...
Θα γυρίσουν σιγά σιγά πολλοί και θα βαλθούν να ξαναφτιάξουν το χωριό τους..Θα δουλέψουν για ένα διάστημα με ζήλο  μέχρι να τα κάνουν όλα κατά πως το επιθυμούν.
Και μετά όπως ξαφνικά  αρχίνησαν έτσι ξαφνικά θα τελειώσουν!
Για ακόμα φορά και χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε όλα θα έχουν διαλυθεί..

Ήταν μια μικρή πικροδάφνη ριζωμένη σε μιαν  έρημο τόπο..
Για λίγο πίστεψε πως η  περίοδος της ατέλειωτης μοναξιάς της τέλειωσε και χάρηκε, πανηγύρισε, τραγούδησε και χόρεψε.
Και μετά έμεινε μόνη ξανά στο μέρος  που γεννήθηκε, μεγάλωσε κι'ωρίμασε να περιμένει κάθε χρόνο μάταια τον ερχομό της Άνοιξης και να συνομιλεί με τα φύκια που η θάλασσα ξέβραζε στην ακτή,με τα κύματα που έσκαγαν στα βράχια και  με τους γλάρους που αραιά και που εμφανίζονταν στο μεσοπέλαγο και για λίγο επισκέπτονταν την άδεια εκείνη παραλία για να ξαποστάσουν...

Η γοητεία της μοναχικότητας,των ψιθύρων της θάλασσας....

Η γοητεία της μοναχικότητας,των ψιθύρων της θάλασσας, του ήλιου που νυσταγμένος παραχωρεί το θρόνο του στα αστέρια της νύχτας...
Το χάδι της απογευματινής αύρας ,οι νωχελικές κινήσεις της ζεστής άμμου ,το απαλά γλυκά χρώματα που κυριαρχούν στην ουράνια παλέτα οι μοναδικές μελωδίες του θέρους  που ήρθε και πάλι στα μέρη μας ,πιστό όπως πάντα στο ραντεβού του δεν αθέτησε την υπόσχεση του για μιαν ακόμα επίσκεψη στους τόπους της Αμφισβητούμενης Ζώνης..

Η γοητεία της μοναχικότητας και των διστακτικών ονειροπολήσεων.
Οι ώρες που συνομιλείς με τον εαυτό σου ,του μιλάς, σου μιλά,τον ακούς,σε ακούει.
Δίπλα από το σκαρί μιας βάρκας που εγκαταλείφθηκε στις ξέρες, τα βράχια και στα αγριόχορτα αναζητάς τις αλήθειες σου και ψάχνεις για εκείνα τα κομμάτια του παζλ που πάντα  σου λείπουν..
Η ερημιά της ακτής, ο παφλασμός των κυμάτων στα βράχια, και τα νυχτοπούλια στα κλαριά των δέντρων που σε λίγη ώρα θα αρχινήσουν τη φλυαρία τους..
Σήκωσε ξαφνικά ένα αεράκι ίσως για να δροσίσει τα αφυδατωμένα από την ζέστη της μέρας νυχτολούλουδα που αγκαλιάζουν τους φράχτες των σπιτιών..
Νιώθω ήδη το άρωμά τους να διαχέεται ολόγυρά μου..

Και καθώς η ώρα κυλλά και ο ήλιος  μισοκοιμισμένος  χάνεται σιγά σιγά από τα μάτια μου, μου γεννιέται ξαφνικά η επιθυμία να γευτώ λίγο από εκείνο το καλοκαιρινό κρασί που το τραγούδι της Νάνσυ υμνούσε τις νύχτες της νιότης και της ανεμελιάς.
Από εκείνο το κρασί που είναι φτιαγμένο από κεράσια, φράουλες και Αγγέλου εαρινό φιλί..
Το κρασί εκείνο που όσο κι'αν το επιθυμούσα ποτέ μου δεν κατάφερα να το πιω..

Γρήγορα, πολύ γρήγορα να ξαναβρεθούμε..

Myself and I, acrylic on canvas 50X70.

Γρήγορα, πολύ γρήγορα να ξαναβρεθούμε..
Εκεί που εσύ και εγώ,εγώ κι'εσύ χρόνια τώρα συναντιόμαστε και αναμφίβολα περνάμε όμορφα..
Γιατί εσύ γνωρίζεις καλά τις επιθυμίες και τα θέλω μου κι'εγώ βάζοντας στην άκρη αυτά που με κάνουν να δειλιάζω ,αρχίζω και πάλι να χαμογελάω και να σε ακολουθώ..

Εκεί που εσύ κι'εγώ βάζουμε φτερά στα όνειρά μας και αρχινάμε τα ταξίδια μας,ντύνουμε τις μέρες μας με ρούχα γιορτινά  και βουτάμε τα δάκτυλά μας στα χρώματα για να δώσουμε λάμψη και φως  στις ώρες και τις στιγμές μας..

Σύντομα,πολύ σύντομα να βρεθούμε και πάλι ,να συστηθούμε ξανά και να συνεχίσουμε όλα αυτά που κάθε λίγο και δίχως τη θέλησή μας αφήνουμε στη μέση..
Μας περιμένει πολλή δουλειά, δεν στο κρύβω..μα ξέρεις και ξέρω πως κούραση δεν θα νιώσουμε,πλήξη δεν θα αισθανθούμε και την απογοήτευση δεν θα την γευτούμε..

Σύντομα να βρεθούμε στα γνώριμα λημέρια..εσύ κι'εγώ,εγώ κι'εσύ,εμείς εαυτέ μου που είμαστε ένα..