Η γοητεία της μοναχικότητας,των ψιθύρων της θάλασσας....

Η γοητεία της μοναχικότητας,των ψιθύρων της θάλασσας, του ήλιου που νυσταγμένος παραχωρεί το θρόνο του στα αστέρια της νύχτας...
Το χάδι της απογευματινής αύρας ,οι νωχελικές κινήσεις της ζεστής άμμου ,το απαλά γλυκά χρώματα που κυριαρχούν στην ουράνια παλέτα οι μοναδικές μελωδίες του θέρους  που ήρθε και πάλι στα μέρη μας ,πιστό όπως πάντα στο ραντεβού του δεν αθέτησε την υπόσχεση του για μιαν ακόμα επίσκεψη στους τόπους της Αμφισβητούμενης Ζώνης..

Η γοητεία της μοναχικότητας και των διστακτικών ονειροπολήσεων.
Οι ώρες που συνομιλείς με τον εαυτό σου ,του μιλάς, σου μιλά,τον ακούς,σε ακούει.
Δίπλα από το σκαρί μιας βάρκας που εγκαταλείφθηκε στις ξέρες, τα βράχια και στα αγριόχορτα αναζητάς τις αλήθειες σου και ψάχνεις για εκείνα τα κομμάτια του παζλ που πάντα  σου λείπουν..
Η ερημιά της ακτής, ο παφλασμός των κυμάτων στα βράχια, και τα νυχτοπούλια στα κλαριά των δέντρων που σε λίγη ώρα θα αρχινήσουν τη φλυαρία τους..
Σήκωσε ξαφνικά ένα αεράκι ίσως για να δροσίσει τα αφυδατωμένα από την ζέστη της μέρας νυχτολούλουδα που αγκαλιάζουν τους φράχτες των σπιτιών..
Νιώθω ήδη το άρωμά τους να διαχέεται ολόγυρά μου..

Και καθώς η ώρα κυλλά και ο ήλιος  μισοκοιμισμένος  χάνεται σιγά σιγά από τα μάτια μου, μου γεννιέται ξαφνικά η επιθυμία να γευτώ λίγο από εκείνο το καλοκαιρινό κρασί που το τραγούδι της Νάνσυ υμνούσε τις νύχτες της νιότης και της ανεμελιάς.
Από εκείνο το κρασί που είναι φτιαγμένο από κεράσια, φράουλες και Αγγέλου εαρινό φιλί..
Το κρασί εκείνο που όσο κι'αν το επιθυμούσα ποτέ μου δεν κατάφερα να το πιω..